Απάντηση στο Our 30's
Αποφασίσαμε στα 25 να μείνουμε στην Ελλάδα. Να χτίσουμε την καριέρα που ονειρευόμασταν από μικρά παιδιά στη χώρα που μας γέννησε. Είτε φύγαμε έξω για λίγο, είτε όχι, μείναμε εδώ για να κάνουμε πραγματικότητα τα σχέδια μας. Σχέδια που γελάνε μαζί μας τώρα που δεν καταφέραμε ούτε να μείνουμε μόνοι μας στο διπλανό διαμερισματάκι, γιατί το ρεύμα αγγίζει τις τιμές του χρυσού και έχουμε ήδη το δάνειο του αυτοκινήτου να μας θυμίζει πόσο γρήγορα περνάνε οι μήνες. Μένουμε με τους γονείς μας, καταπατώντας τη σχολική πρόβλεψη ότι" σε δέκα χρόνια θα έχω μείνει μόνος μου" και μαζεύοντας ντροπιασμένα τα χαχανητά που ρίχναμε όταν βλέπαμε κάποιον να πατάει τα πρώτα -άντα μένοντας με τη μαμά του.
Και κάπως έτσι δεν κάναμε ούτε τα μισά. Γιατί οι τράπεζες δίνουν επιχειρηματικά δάνεια σε όσους δεν τα έχουν καμία ανάγκη και γιατί η προσωρινή δουλειά στο μπαρ μας προσφέρει περισσότερα από όσα παίρνει ο συμφοιτητής μας που ξημεροβραδιάζεται στο Πολυτεχνείο. Πήγαμε σε πενήντα ραντεβού για δουλειά και καμία δεν είχε το θράσος να μας δώσει όσα αξίζουμε, χωρίς να μας πάρει 18 ώρες την ημέρα, να μας χρησιμοποιήσει σε εικοσιπέντε διαφορετικές θέσεις, να εκμεταλλευτεί κάθε πόντο της εγκεφαλικής μας λειτουργίας για 300 ευρώ και ένα δελτίο παροχής υπηρεσιών που μας τσακίζει κάθε δίμηνο. Βρεθήκαμε σε αίθουσες αναμονής με άλλους καημένους που φόρεσαν τα ρούχα της συνέντευξης με την ελπίδα ότι μια μέρα θα έχουν λεφτά να αγοράσουν και μερικά ρούχα για τη δουλειά. Αν τη βρουν. Αστείο.
Δεν έγιναν ούτε τα μισά κι όμως πέρασαν μήνες. Χρόνια. Παραπάνω από όσα περιμέναμε. Ακόμα δεν βρήκαμε τη δουλειά που θέλαμε, ή αν τη βρήκαμε δε χρειάζεται να πληρωνόμαστε πολύ γιατί σημασία έχει πάνω από όλα να αγαπάς αυτό που κάνεις. Ακόμα πιο αστείο. Καλλιτέχνες, ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι, βιολόγοι μαζέψαμε τις δεξιότητές μας σε ένα σπίτι για να τις κλάψουμε, γιατί δεν είχαμε και πολλά λεφτά να βγούμε έξω να τις πνίξουμε σε σφηνάκια. Και έτσι πέρασαν λίγοι μήνες ακόμα, με την εικόνα του career man να αργοσβήνει και του οικογενειάρχη να φαίνεται μακρινή πολυτέλεια για σαραντάρηδες που θα έχουν να πληρώσουν την εξέταση των 800 ευρώ για το δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Ούτε από αυτό δεν μπορείς να έχεις με αξιοπρέπεια πια. Τουλάχιστον το να ερωτευτείς είναι ακόμα τζάμπα. Μέχρι νεωτέρας.
Παρόλ' αυτά, προσπαθούμε. Και δεν το βάζουμε κάτω. Η ελπίδα ότι "του χρόνου θα είμαστε καλύτερα" είναι μια ευχή που και φέτος είναι της μόδας. Μέχρι να μας κουράσει. Προς το παρόν μας κρατάει ζωντανούς για να βλέπουμε όλους εσάς που έρχεστε με τη μελαγχολία στη βαλίτσα σας να διαπρέπετε στο εξωτερικό, και ας σας λείπει το σπίτι σας. Καμιά φορά το να φεύγεις από τη φουρτούνα είναι ένας ελιγμός που μπορεί να σε σώσει. Ειδικά αν είσαι 30 και τόσο κουρασμένος, όπως είμαστε εμείς.
σχόλια