Θυμάμαι λίγα πράγματα από τις πανελλήνιες. Το κεφάλι μου είχε μία σύγχυση από την παπαγαλία και την πληροφόρηση. Ο λαιμός μου μία βραχνάδα από την ιστορία που την έλεγα απέξω. Φώναζα δυνατά για να ακούω τον εαυτό μου. Σκέφτηκα να με μαγνητοφωνήσω και να το βάζω πριν κοιμηθώ, αλλά δεν εύρισκα κασέτα άδεια και δεν ήθελα να σβήσω ούτε τους Doors ούτε τους Floyd για το Αφιόν Καραχισάρ.
Βασικά θυμάμαι ότι έπρεπε να ξυπνήσω πιο νωρίς από ότι συνήθως και αυτό μου έπεφτε λίγο βαρύ αφού το βράδυ κοιμόμουν αργά. Έφτιαχνα πρώτα το γάλα μου με λίγο ελληνικό καφέ και μετά ετοίμαζα τον καφέ της μαμάς μου. Της τον πήγαινα στο κρεβάτι για να μπορέσει να ξυπνήσει και να σηκωθεί, αφού είχε δυσκολία στο να έχει μία ελάχιστη δραστηριότητα. Στο μάθημα τον λατινικών με πήρε λίγο ο ύπνος εξαντλημένος από το διάβασμα. Έχυσα το γάλα πάνω μου από την βιασύνη, δεν ξύπνησα τη μαμά και τρέχοντας σε άθλια κατάσταση στο εξεταστικό κέντρο, μπήκα τελευταίος με την ψυχή στο στόμα να γράψω.
Τότε δεν υπήρχαν πολλές εκπομπές για την διατροφή κτλ, το άγχος και τα αφεψήματα, τη γιόγκα και το τρέξιμο που ξεκουράζει. Ευτυχώς γιατί αν έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά για να περάσω στο πανεπιστήμιο τώρα θα ήμουν μπογιατζής όπως ο πατέρας μου. Βέβαια μία φορά άκουσα την κυρά Ελένη τη γειτόνισσα να λέει πως θα έφτιαχνε κεφτέδες επειδή η κόρη της έδινε βιολογία και οι κεφτέδες βοηθάνε. Η κυρά Μαρία της απάντησε ότι γενικά το κρέας δίνει δύναμη. Η μάνα μου σπάνια ετοίμαζε φαγητό και αν το έκανε ήταν κάτι λαδερό ή όσπριο γιατί νήστευε μονίμως. Στις πανελλήνιες έφτιαχνα κανένα αυγό που ήταν γρήγορο για να μην χάνω χρόνο από το διάβασμα και πριν δώσω αρχαία, που ήταν η μάχη των μαχών, επέτρεψα στον εαυτό μου να φάει ένα σουβλάκι με πίτα, έτσι για να τον καλοκαρδίσω.
Έβλεπα τα παιδιά που έρχονταν με τους γονείς τους στο εξεταστικό κέντρο, συνήθως τις μαμάδες που τα σταύρωναν, τα φίλαγαν, τους έλεγαν καλή επιτυχία. Εγώ δεν θυμάμαι κανέναν να μου λέει κάτι. Οι γονείς μου δεν ήξεραν ακριβώς τι είναι οι πανελλήνιες και γιατί είναι τόσο σημαντικές. Μου έλεγαν να πάω να δουλέψω με τον θείο μου που ήταν εργολάβος και θα με τακτοποιούσε. Μετά το στρατό θα μπορούσα να βρω και μια καλή κοπέλα.
Εγώ κοίταγα τις στοίβες των σημειώσεων που είχα μαζέψει από τα παιδιά που πήγαιναν φροντιστήρια και μετρούσα σε κάθε στοίβα τις πιθανότητες για την ελευθερία μου.
Άκουγα έξω στο δρόμο τις φωνές από τις παρέες και η μοναξιά μου ξεπερνούσε και αυτή του Dylan στο I Am a Man of Constant Sorrow .
Όμως πιο πολύ απ' όλα με πείραζε που κανένας άνθρωπος, συγγενής ή φίλος ή έστω και καθηγητής, δεν μου είπε ποτέ μία λέξη ενθάρρυνσης και συμπαράστασης. Λες και για μένα δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς και ξεφύτρωσα σαν τα αγριόχορτα, τυχαία και άσκοπα.
Αυτό που θυμάμαι από τις πανελλήνιες δεν είναι το διάβασμα των 15 ωρών την ημέρα, ούτε την αγωνία να μάθω μόνος μου πράγματα που δεν τα διδάχτηκα ποτέ, ούτε τη στέρηση της ανθρώπινης παρουσίας στη ζωή μου αφού ήμουν κλεισμένος και μόνος στο σπίτι.
Αυτό που θυμάμαι από τις πανελλήνιες είναι η ντροπή που ένιωθα όταν άκουγα τους γονείς να εκθειάζουν τα παιδιά τους για την κούραση και τον κόπο τους. Ντρεπόμουν και ένιωθα ενοχή γιατί θεωρούσα ότι κάτι λάθος θα έχω κάνει στη ζωή μου αφού δεν υπάρχει κάποιος ή κάτι να ανακουφίσει λίγο την αγωνία μου, να μου πει μια καλή κουβέντα, να μου φτιάξει έναν καφέ, να με ρωτήσει αν ήμουν κουρασμένος.
Αυτό που θυμάμαι από τις πανελλήνιες είναι η απέραντη μοναξιά και θλίψη της παιδικής μου ηλικίας που έκλεισε με αυτές τις εξετάσεις έναν κύκλο της ζωής μου και μου έμαθε πως πρέπει να συνεχίσω.
Αφιερωμένο στα παιδιά που παλεύουν μόνα τους στη ζωή.
