Ένας θεσμός που για πολλούς είναι ψυχολογικό βασανιστήριο, έφτασε να οδηγεί νέους ανθρώπους να δίνουν τέρμα στη ζωή τους. Ανθρώπους που καλά-καλά δεν έχουν γνωρίσει τη ζωή, δεν έχουν προλάβει να ερωτευτούν σφοδρά, να πληγωθούν βαθιά, να νιώσουν περήφανοι που τα καταφέρνουν μόνοι τους, να νιώσουν το βάρος αυτής της μοναξιάς. Ίσως γι'αυτό κιόλας το παιδί να έδωσε τέλος στη ζωή του. Δεν μπορούσε να συλλάβει τι ακολουθούσε, τον πλούτο των εμπειριών, των συναισθημάτων, των ανθρώπων που θα γνώριζε. Η ζωή του άρχιζε και τελείωνε στις Πανελλήνιες. Επιτυχία ή αποτυχία. Ελευθερία ή θάνατος. Ένα δίλημμα πλαστό και αποκρουστικό. Μια πόρτα που ακόμα κι αν περάσεις σε οδηγεί στο άγνωστο (οι περισσότερες το κάνουν).
Πόσα παιδιά ανακουφισμένα που επέζησαν από αυτή τη δοκιμασία, συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους τυχαία, στηριζόμενα στις επιδόσεις τους; Πώς δικαιολογούν στον εαυτό τους αυτόν τον αγώνα που συχνά είναι άστοχος; Πώς με τόση ελαφρότητα αφήνουμε τους νέους να παίξουν την επαγγελματική τους ζωή στα ζάρια; Η ανεμελειά τους είναι λογική και αναμενόμενη. Γιατί έχουν άγνοια κινδύνου. Ονειρεύονται τη θρυλική φοιτητική ζωή με όλη την ελευθερία που συνεπάγεται. Δεν ξέρουν ότι είναι απλά ένα ξέγνοιαστο διάλειμμα πριν αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα. Τα παιδιά σπουδάζουν, οι γονείς πληρώνουν, τα χρόνια περνάνε... Και μετά; Τι γίνεται όταν έρθει η αποφοίτηση;
Σαφέστατα, υπάρχουν άτομα περισσότερο προσανατολισμένα, που κάνουν επιλογές πιο συνετά και απολαμβάνουν ουσιαστικά τις σπουδές τους. Χωρίς να έχω δεδομένα υπολογίζω ότι είναι η τυχερή μειοψηφία. Τα τυχερά αυτά άτομα με τα εφόδια που απέκτησαν με ζήλο και προσπάθεια προχωρούν την ζωή τους ψάχνοντας θέσεις εργασίας που ανταποκρίνονται στα ταλέντα και τα θέλω τους. Το αν και πού τις βρίσκουν είναι βέβαια θέμα για άλλο άρθρο.
Τι συμβαίνει όμως με τους άτυχους; Κάποιοι είναι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους... Δεν προβληματίζονται πολύ, δέχονται την πορεία τους σαν προκαθορισμένη, «αυτό μου έτυχε, τι να κάνω τώρα;», και πορεύονται ανάλογα. Παλεύουν για μια θέση, μια ευκαιρία να βγάζουν τουλάχιστον το ψωμί τους. Το πιθανότερο είναι ότι θα είναι μέτριοι στη δουλειά τους. Και κάπως έτσι νομίζω έχουμε εγκαθιδρύσει το κράτος της απόλυτης μετριότητας. Με ανθρώπους χωρίς στόχους, χωρίς όνειρα, που τους αρκεί να επιβιώνουν. Μα τι να κάνουν κι αυτοί;
Οι τελείως άτυχοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν την παγίδα στην οποία έπεσαν. Τα κάναν όλα σωστά, διάβασαν, έδωσαν, μέτρησαν τα μόρια, μελέτησαν τις βάσεις των περασμένων ετών, υπολόγισαν τι πιάνουν, μπήκαν στη σχολή, βγήκαν από τη σχολή και μείναν στον αέρα. Όπως όταν μια σχέση τελειώνει αρχίζεις να αναιρείς στο μυαλό σου όλη την πορεία της. Βέβαια, σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν έχει βάση αυτό. Τίποτα δεν πάει χαμένο, όλα κάτι προσθέτουν στη ζωή. Το θέμα είναι πόσο σε σημαδεύει και επηρεάζει την μετέπειτα πορεία σου.
Σε τυχερούς και άτυχους λοιπόν, εύχομαι καλή τύχη και να μην ξεχνάνε να ακούνε το ένστικτό τους. Αυτό ποτέ δεν παύει να μιλάει. Αλλά ζούμε σε μια εποχή με τόσο θόρυβο που είναι δύσκολο να το ακούσεις.
