Από πολύ μικρή, και συγκεκριμένα όταν άρχισα να συνάπτω στενότερες σχέσεις με ανθρώπους κάθε λογής, φίλους, ταίρια, γνωστούς, ένιωθα πως ήθελα να κατορθώνω έναν ιδιαίτερο στόχο. Να τους αφήνω κάτι να με θυμούνται, να... «γράφω» με τον οποιοδήποτε τρόπο επάνω τους ώστε όταν θα περνούσε ο καιρός και θα ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού (γιατί κανείς δεν μένει για πάντα), να με έφερναν στον νου με χαμόγελο και, ίσως, με μια κάποια νοσταλγία.
Έχει περάσει καιρός από τότε και θέλεις οι απογοητεύσεις, ξαφνικές και μη, που μου πρόσφεραν και πρόσφερα με τη σειρά μου, θέλεις που κάθε μέρα μεγαλώνω όλο και πιο πολύ και φθάνω στην επιθυμητή ωριμότητα, θέλεις που ολοένα και βλέπω την σκληρότητα, την αδικία, την κακία να μεγαλώνουν όλο και περισσότερο, με έκαναν να σκέφτομαι κάπως αλλιώτικα, σαν να με προσγείωσαν στην άχαρη πραγματικότητα.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο ή και δυνατό να «γράψουμε» πάνω στην ψυχή, τη ζωή των άλλων που τυχαία ή και μη περνούν από το κατώφλι μας. Ειδικότερα όσο μεγαλώνουμε αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς πόσους και πόσους ανθρώπους γνωρίζουμε, πόσο πολύ λοιπόν μεγαλώνει το μέτρο της σύγκρισης μας. Πολύ πιο δύσκολο να αφήσεις κάτι..
Η αλήθεια είναι πως μικρή ήμουν πιο ρομαντική. Πέρα όμως από αυτό, μέσα σε αυτόν τον παιδικό, αν θέλετε, ρομαντισμό έφτασα να συνειδητοποιήσω κάτι άλλο. Δεν ήθελα να αφήνω κάτι στους ανθρώπους για εκείνους τους ίδιους, ως είναι αυτοί καθ εαυτοί, παρά πολύ περισσότερο για εμένα την ίδια. Ήθελα εγώ να νιώθω πως έχω δύναμη επάνω τους, πως είμαι κάτι το «σπέσιαλ», κάτι το «μοναδικό». Πόσο μα πόσο λάθος έκανα, λέω τώρα, κοιτώντας τον εγωκεντρισμό μου κατάματα, προσπαθώντας να τον χαλιναγωγήσω, όσο μου το επιτρέπω εγώ η ίδια..
Αυτή η συνειδητοποίηση δεν ήρθε φυσικά ούτε μόνη της ούτε με τη μορφή επιφοίτησης. Βρέθηκε κάποιος στο διάβα μου να μου αποδείξει με σκληρό τρόπο πως δεν μπορούμε πάντοτε να αφήνουμε κάτι σε όλους. Μερικοί δεν το θέλουν αυτό το «κάτι», ίσως να μην τους νοιάζει τόσο αυτό που έχεις να τους δώσεις, ίσως εσύ ο ίδιος να μην τους συγκίνησες ποτέ, ίσως απλά να σε κορόιδευαν και μαζί με εσένα και τον ίδιο τους τον εαυτό, μα και από την άλλη ίσως να «έγραψες» σε ανθρώπους που ούτε σου περνάει από το μυαλό. Μετά από αυτό το..στραπάτσο, είδα πολύ διαφορετικά τις ανθρώπινες σχέσεις, και μέσα από αυτές αναγκαστικά και εμένα την ίδια.
Λένε πως είναι καλύτερα να αφήνεις τη ζωή να τσουλάει μόνη της και εσύ να ταξιδεύεις μαζί της, χωρίς βεβιασμένες κινήσεις. Αυτό κάνω και εγώ τους τελευταίους μήνες, έχοντας πάρει όμως πολύτιμα μαθήματα. Έχω αρχίσει πάλι να φτιάχνω εμένα για εμένα και όχι για κάποιον άλλο.
Έχω αρχίσει να βάζω πάλι τη ζωή μου σε μία τάξη, να δημιουργώ τέτοιες συνθήκες ώστε να είμαι πιο ήρεμη, πιο παραγωγική. Χαμογελάω και πάλι, αληθινά και όχι για εφέ. Ω ναι, χαμογελάω και πάλι και ας μην αρέσει σε πολλούς. Και στους επόμενους περαστικούς ή και σε όσους έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δίνω πολλά, όχι με στόχο να τους «μείνω», μα με στόχο να «μείνω» σε εμένα, να κοιτάξω πίσω και να νιώσω περηφάνια.
Να αφήνετε λοιπόν στους ανθρώπους, όχι για να σας εκτιμήσουν αλλά για να εκτιμήσετε εσείς τους εαυτούς σας. Δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα καλύτερο.
σχόλια