Το παράδοξο

Το παράδοξο Facebook Twitter
1

Τριγυρνώντας σε διάφορα clubs, χορεύεις με άδεια τελικά βλέμματα. Καταλήγεις στο κρεβάτι με άψυχα σώματα κι όταν η νέα μέρα ξεκινήσει διαπιστώνεις πως είσαι πάλι μόνος τελικά. Και συναντάς κάποια που σου λέει "καθώς σε περίμενα, καθόμουν στη βροχή. Δεν ήθελα να προφυλαχθώ κάτω απ΄το υπόστεγο γιατί οι σταγόνες με κάνουν να αντιλαμβάνομαι την ομορφιά και τη γλυκύτητα του κόσμου". Πηγαίνετε βόλτα με τ΄αμάξι στη θάλασσα κι ενώ ο αέρας φυσά, αυτή σου λέει "χάζεψε τα κύματα. όπως είπε κι ο Ελύτης είναι ό,τι πιο ανεπίδεκτο φθοράς έπλασε η φύση"... Κι εσύ από αυτή φεύγεις γιατί πνίγεσαι...

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Στέκομαι σιωπηρός και παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι είναι μάζες από κόκαλα και σάρκα. Περιφέρονται άσκοπα στην ζωή. Κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, ζούνε σε πόλεις που δεν τους χωράνε, πλαγιάζουν με κορμιά που δεν τους ξεκουράζουν. Επιβιώνουν… Τρίβω τα μάτια μου και κοιτάζω καλύτερα. Αυθάδικα αρσενικά που μυρίζουν καταπιεσμένες ορμές κομπάζουν σαν θεριά σε κλουβιά. Θηλυκά χωρίς ομορφιά, ντυμένα την λαγνεία κατάσαρκα, στερημένα από οργασμούς και αγκαλιά. Παιδιά χωρίς μέλλον. Μόνο ένα παρόν με δόσεις. Είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι φοράμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι οδηγάμε, ό,τι πηδάμε. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα παρακάτω να χωθούμε. Καμιά τρύπα, καμιά σκιά να κρυφτούμε. Ζούμε στο δρόμο, μπροστά στα μάτια των άλλων, όχι πια μέσα μας. Οι άνθρωποι πια σε κοιτάνε μα δεν σε βλέπουν. Δεν τους νοιάζει. Δεν τους νοιάζεις. Ο καθένας μόνος του είναι καλύτερα. Πολλές στιγμιαίες μοναξιές δεν μας κάνουν μια μεγάλη. Τριπάκι η αγάπη πια, ανάμεσα σε δυο ποτά. Ένα χαμόγελο, μια ατάκα, ένα κερασμένο σφηνάκι, μια κρύα καληνύχτα, ένα «τα λέμε», που πέφτει κομμάτι φτηνό. Και μετά, μονά κρεβάτια με καυλωμένα όνειρα. Βλέμμα αγουροξυπνημένο το πρωί στον καθρέφτη. Μια σκέψη μουντή, σαν τον συννεφιασμένο ουρανό. «Άντεξες…». Φτάσαμε να τα έχουμε όλα και να μην χρειαζόμαστε τίποτα.Ούτε την μυρωδιά ενός ξένου ιδρώτα στο σώμα μας…02.10.08