Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη. Μία μερίδα ανθρώπων, με το απίστευτα πλειοψηφικό ποσοστό του 4%, κρατάει στα χέρια του τις τύχες του υπόλοιπου 96%. Οι πρώτοι έχουν καταφέρει να έχουν προκλητικές οικονομικές ανέσεις την ώρα που μεγάλη πληθυσμιακή μερίδα των δεύτερων δεν έχει πρόσβαση σε αγαθά όπως το νερό ή η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτή είναι ακριβώς η βάση που στηρίζεται το οικονομικό σύστημα που ονομάζεται καπιταλισμός. Μία οικονομική ιδεολογία που δεν ενδιαφέρεται να εξαλείψει τις τραγικές ανισότητες που έχει προκαλέσει – αντίθετα με έναν μαγικό τρόπο βρίσκει τρόπους να τις μεγαλώνει συνεχώς. Αν περιγράψει την παραπάνω κατάσταση κάποιος σε ένα μικρό παιδί, εκείνο με την αθωότητα που το χαρακτηρίζει θα κάνει την εύλογη ερώτηση: "Και πώς το ανέχεται αυτό το 96%;".
Η αγανάκτηση και η οργή είναι απολύτως θεμιτά αισθήματα που πρέπει να μετουσιωθούν σε κάτι ουσιαστικό που θα γυρίσει τη σελίδα.
Έχουν εφευρεθεί οι κατάλληλοι τρόποι ώστε να αποτραπεί οποιαδήποτε παρέμβαση που θα μπορούσε έστω να προσπαθήσει να απειλήσει την νέα τάξη πραγμάτων. Τα όπλα στη φαρέτρα είναι δοκιμασμένα και είναι δύο. Ο φόβος και η ελπίδα. Ο φόβος της βίας, της οικονομικής καταστροφής και κατ'επέκταση του κοινωνικού αποκλεισμού. Η ορατή απειλή να χαθούν εκείνα που θεωρούνται δεδομένα. Ακολουθεί η ελπίδα, το μόνο συναίσθημα που υπερνικά τον φόβο. Οι διαχειριστές υποδειγματικά έχουν στήσει μία ιδεατή κατάσταση όπου έχουν καταφέρει να πείσουν τους δοκιμαζόμενους ότι κι εκείνοι μπορούν να μπουν στο κλαμπ, να γευτούν τις θαυμαστές απολαύσεις της υλικής ηδονής. Οι δοκιμαζόμενοι με τη σειρά τους τυφλωμένοι από την υπέρμετρη χλιδή ζαλίζονται και αν τύχει και τα καταφέρουν (με πιθανότητες πρώτου αριθμού του λαχείου) μετατρέπονται σε χειρότερους δεσμοφύλακες. Είναι ακριβώς όπως με τις παλιοσειρές στον στρατό. Δέχεσαι τα καψώνια και σιχτυρίζεις αλλά όταν έρθει η σειρά σου τα επαναλαμβάνεις στους άλλους.
Η κατάσταση, όμως, είναι αναστρέψιμη; Προφανώς και είναι. Με απόλυτους αριθμούς η πλειοψηφία έχει πάντοτε το πάνω χέρι, ειδικότερα όταν κανείς δεν αμφισβητεί το δίκαιο. Απόψεις που διατυπώνονται από φαιοκόκκινους νοσταλγούς του παρελθόντος δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Η αγανάκτηση και η οργή είναι απολύτως θεμιτά αισθήματα που πρέπει να μετουσιωθούν σε κάτι ουσιαστικό που θα γυρίσει τη σελίδα. Μα εκείνο που θα κάνει τη διαφορά είναι η αλληλεγγύη και η διάθεση να σκεφτεί ο καθένας τον διπλανό του, να έρθει σε σύγκρουση με την ίδια την ανθρώπινη φύση που ορίζει ως προτεραιότητα την προσωπική ευτυχία.
