Σαν σε παράλληλο σύμπαν
Συναντηθήκαμε και με μάγεψες
Όχι οι επιλογές σου
Ούτε τα βιώματα
Ούτε κι οι σουρεαλιστικές συζητήσεις μας
Εκείνες οι χωρίς ροή και κατάληξη.
Εσύ ο ίδιος.
Ήταν κάτι μαγικό. Δεν ξέρω.
Και δεν ήταν η πανσέληνος, ούτε η μουσική.
Ούτε το κρύο.
Εσύ ο ίδιος.
Με το παράπονο
Που άφωνα μιλούσε
Το άκουσα, ξέρεις
Κι όταν μου είπες πως η ζωή σου είναι κενή,
θέλησα με χρώμα να τη γεμίσω.
Έστω και λίγο να ξεχαστείς.
Αλλά πώς να πιστέψεις;
Το καλοκαίρι δεν είναι για έρωτες, ούτε εσύ για μένα.
Ή που θα φεύγεις, ή που θα κρύβεσαι.
Άλλο δεν έμαθες άλλωστε να κάνεις.
Μόνο πέντε μέρες ξέκλεψες,
Να 'ρθεις κάπου κοντά μου
-αστρόσταλτο δώρο-
Και να μου μιλήσεις.
Αχ, το μελαγχολικό βλέμμα.
Μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε...
Εκείνο και οι αργές μα σταθερές κινήσεις,
Εκείνο και τα δήθεν πειράγματα,
Εκείνο και οι προσποιήσεις για τον κόσμο,
Εκείνο με τραβούσε κοντά σου,
Συνεχώς.
Ήταν παιδιού που θέλει παιχνίδι
Παιδιού κλεισμένου στους τέσσερις τοίχους
Που σ' αγκαλιάζει για να ξεγελαστεί
Κι αυτές οι αγκαλιές
Σταγόνες παραδείσου
Δεν τις περίμενα τέτοιες ευαισθησίες
Ξάφνιασες όλο το είναι μου
Με τη μοναδική σου ύπαρξη.
Ήξερες να είσαι διαφορετικός
Και με άκουσες
Όπως σε άκουσα κι εγώ
Μοιραστήκαμε λίγες στιγμές παραδείσου
Πώς να σε ξεχάσω;
Ήρθα στα κρυφά να σε δω,
από μακριά, για λίγο
και γέμισε με παραμύθι η ψυχή μου.
Πώς λοιπόν;
Ίσως να μη χωράς εδώ
Μόνο στο παράλληλο εκείνο σύμπαν.
Εκεί που σε γνώρισα
Όταν έφτασες από τ' άστρα κουρασμένος
Μα κι αν ξέρω πως στο τετριμμένο δε χωράς
Ακόμα πιο πολύ σε θέλω.
