Αγάπη. Απόλυτο συναίσθημα. Δεν υπάρχει σ' αγαπώ λίγο και σ' αγαπώ πολύ. Όλοι το λέμε, κι εγώ το λέω κι εσύ το λες, για έμφαση, όταν σε ρωτάνε "πόσο μ' αγαπάς ;" τι θα απαντήσεις "σ' αγαπώ" ;
Απόλυτο συναίσθημα. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Και η αγάπη είναι ίδια για όλους. Αγάπη για τη μάνα σου, για τον μικρό αδερφό σου, για τη γιαγιά, για τον ερωτικό σου σύντροφο. Η αγάπη είναι αγάπη, δεν είναι έρωτας. Και παρότι η αγάπη για το σύντροφό σου προϋποθέτει τον έρωτα, η αντίθετη προϋπόθεση δεν ισχύει απαραίτητα. Επίσης, η αγάπη ενέχει το στοιχείο της σταθερότητας. Δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως δεν την βρίσκεις κάθε μένα δεν την χάνεις κιόλας έτσι εύκολα. Μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς, μπορεί να σε παρατήσει, μπορεί να τον πατήσει αυτοκίνητο, ή μπορεί απλά να χωρίσετε γιατί σταμάτησες να είσαι ερωτευμένος, αλλά η αγάπη σου γι' αυτόν θα συνεχίσει να υπάρχει για αρκετό καιρό ακόμα ώσπου ο χρόνος θα την αντικαταστήσει με μια ωραία ανάμνηση.
Ο έρωτας απ' την άλλη, είναι χειμαρρώδης, σου ταράζει τις ισορροπίες, σου ανακινεί τον συναισθηματικό κόσμο, σου αλλάζει οπτική, σου αλλάζει διάθεση, σου αλλάζει χρώμα, κρατάει λιγότερο και είναι απρόβλεπτος. Αυτό είναι και η ομορφιά του θα σπεύσουν να σου πουν πολλοί. Δε διαφωνώ. Δε λέω, ωραίο να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει ο έρωτας την επόμενη στιγμή, σε εξιτάρει αυτή η αβεβαιότητα, αυτή η ρευστότητα των πραγμάτων γενικά. Όταν όμως ο άλλος εκεί που είναι μέσα στις γλύκες, τις υπερβολές και τα λουλούδια πάει μια ωραία μέρα να πληρώσει το νερό και γυρνάει άλλος άνθρωπος, λες και γνώρισε τον "έρωτα της ζωής του" (ναι παιδιά ειρωνεύομαι, δεν υπάρχει τα 'χετε πει πολλοί) στο ταμείο κι εσύ βρίσκεσαι να κάνεις αναλύσεις στις αναλύσεις με την εν δυνάμει ψυχολόγο φίλη σου στις 4μιση το πρωί μπας και βγάλεις άκρη, επίτρεψε μου να τη χέσω την ομορφιά του απρόβλεπτου έρωτά σου που τη μία είναι έτσι και την άλλη γιουβέτσι. Αλλά στα 'λεγε η φίλη για τους υπερ-ενθουσιώδεις τύπους, κινούνται μεταξύ κυκλοθυμίας και διπολικής διαταραχής. Δεν άκουγες. Και καλά έκανες δηλαδή. Όταν είσαι ερωτευμένος βρίσκεσαι σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ακούς τους άλλους αλλά δεν ακούς κιόλας, πατάς στη γη και δεν πατάς.
Καλά όλα αυτά, αλλά τι γίνεται όταν υπάρχει έλλειψη ; Τι υπάρχει μετά τον έρωτα ; Μετά τον ενθουσιασμό, μετά το ενδιαφέρον, μετά το πάθος, μετά την όρεξη για ζωή ; Όπως το σκοτάδι ορίζεται ως η έλλειψη φωτός, δε μπορεί να οριστεί αυτόνομα, αποκτά υπόσταση όταν λείπει το φως, έτσι και η κατάθλιψη ορίζεται ως η απουσία όλων αυτών. Θα μου πεις, συγκρίνεις το σκοτάδι με μια ψυχική διαταραχή, πολύ αντιεπιστημονικό. Θα σου πω να το ξανασκεφτείς. Συγκρίνω την έλλειψη με την έλλειψη, την απουσία με την απουσία. Όταν έχεις έρωτα, αγάπη, ενδιαφέροντα, πάθος, όρεξη για ζωή δεν έχεις κατάθλιψη. Κανόνας. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν όπως δεν μπορεί να συνυπάρξει η μέρα με τη νύχτα, η φωτιά με το νερό, η διάνοια με τον ηλίθιο, ο Τσίπρας με το ΠΑΣΟΚ. Όπα λάθος τα τελευταία μπορούν. Πίσω στο θέμα μας. Όταν όλα αρχίσουν να γίνονται αδιάφορα, οι φίλοι, η σχολή, ο σύντροφος, ο κινηματογράφος, το φαγητό, το σεξ (μόνο η μπύρα και το κατούρημα μένουν σταθερές αξίες no matter what) αρχίζει η -πλήρως αναστρέψιμη μεν- πορεία προς την κατάθλιψη. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους και τα πράγματα σε κουράζουν, σου δημιουργούν άγχος, σε βαραίνουν οι απαιτήσεις τους, σε σφίγγουν οι δεσμοί. Βρίσκεσαι σε μια passive-aggressive φάση, έχεις μια έντονη άρνηση απέναντι στα πράγματα και στις απαιτήσεις που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και κρατάς μια παθητική στάση απέναντι σ' αυτά.
Θα ήθελα, λέω πολλές φορές, να αποδεσμευτώ από όλους και από όλα και να κυνηγήσω την απόλυτη ελευθερία. Μια ελευθερία ανεπηρέαστη από ανθρώπινες επιδράσεις και ασυμβίβαστη με κοινωνικές συμβάσεις και υποχρεώσεις. Μια ελευθερία πραγματική, ολοκληρωτική, ισοπεδωτική. Αυτού του είδους την απόλυτη ελευθερία δεν μπορεί εξ ορισμού να την κατακτήσει ο άνθρωπος. Για να το κάνει θα πρέπει να απαρνηθεί την ανθρώπινή του ταυτότητα, να γίνει ένα από τα άλογα ζώα, η λογική του στέκεται εμπόδιο.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα την απαρνιόμουν την ανθρώπινη φύση μου πολύ άνετα. Θα γινόμουν ένα ζώο. Ανέμελο και ελεύθερο. Χωρίς λογική, χωρίς τίποτα. Χωρίς το άγχος των σχέσεων με τους άλλους. Η επαφή με τους ερωτικούς συντρόφους να καθοδηγείται από την ανάγκη για αναπαραγωγή και οι όποιες άλλες συναναστροφές από την ανάγκη για επιβίωση. Και όλα παροδικά.
Αν μάλιστα ήμουν πουλί, τότε ποιος θα μ' έπιανε. Θα είχα επιτέλους το τζίπσι λάιφσταϊλ που πάντα ονειρευόμουν.
Και φυσικά για μονογαμία ούτε λόγος!
Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στον αγαπημένο χασισοprogrammer Χρήστο που πάει να μου πάρει τη δουλειά και στην αγαπημένη Ευτυχία που της ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι (αλλά θα αντέξει) !
Και φυσικά στον Κωνσταντίνο, που μου λείπει και τον αγαπώ.
