Άλλη μια μουντή Δευτέρα, οχτώ το πρωί. Ο κόσμος βιαστικός, όπως πάντα, αργοπορημένος ή όχι για τη δουλειά του, φοιτητές επιμελέις σπεύδουν για το μάθημα ορεξάτοι, άλλοι πάλι όχι. Εργαστήριο και απουσίες μυρίζομαι ή απλά δυσανεξία στο πρωινό ξύπνημα.
Η βιασύνη όμως κοινή. Είναι άλλωστε κανόνας ότι στις κυλιόμενες, όσοι θέλουν το πάσο τους στέκονται δεξιά, ενώ οι βιαστικοί ανεβαίνουν από αριστερά. Θυμάμαι όταν είχε έρθει μια φίλη μου, από Μυτιλήνη, και της είπα να στέκεται από τη δεξιά μεριά γιατί εκεί που στεκόταν εμπόδιζε εκείνους που ανέβαιναν , απάντησε χαρακτηριστικά: «να ανεβούν τρέχοντας από τις κανονικές σκάλες τα ζώα. Εδώ είναι για τους χαλαρούς». Σκάλωσα με το τελευταίο. Τρία χρόνια στην Αθήνα με έτρεψαν σε μη χαλαρό; Αναλογίστηκα έπειτα, ότι κάποια στιγμή αυτή η τρεμούρα, το άγχος και ο γρήγορος ρυθμός της ζωής που λαμβάνεις στο μετρό και γενικά στα μέσα, σε βάζουν ή τουλάχιστον με έβαλαν κάποια στιγμή στο τριπάκι των «βιαστικών» και μάλιστα δίχως κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Ψυχολογία της μάζας, θαρρώ το αποκαλούν. Κολλητική κι αυτή.
Μέχρι που αυτή τη μουντή Δευτέρα γλιστράς και πέφτεις. Ή εγώ τουλάχιστον. Η πτώση αυτή λειτούργησε αφυπνιστικά. Δεν χτύπησα. Αυτόματα με έπιασε νευρικό γέλιο. Δε σηκώθηκα αμέσως, δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει και κάποιος ή να ρωτήσει αν είμαι καλά, απλά έμεινα χάμω βλέποντας τους ανθρώπους γύρω μου να τρέχουν και να προσπερνούν.
Τραγική η θέα από τα «χαμηλα», λειτούργησε ως χαστούκι, βέβαια. «Τί κάνω;» σκέφτηκα «Δε θέλω να γίνω ένας από εσάς!». Άνθρωποι είμαστε μωρέ ή ρομπότ. Μάλλον «γίδια», όπως λένε, χωρίς συνοχή με την αίσθηση του τσούρμου αλα μέριασε για να διαβώ. Τι να ζηλέψω από δ'αύτους; Την ακρίβεια; Φοβερό κατόρθωμα. Μπορείς πάντα να ξεκινάς και νωρίτερα άλλωστε. Την ανθρωπιά; Αγνοείται.
Από τότε δε με άφησα να παρασυρθώ. Ακόμα και όταν υπάρχει λόγος, υπάρχει και η κανονική σκάλα. Οι κυλιόμενες, για μένα, ανήκουν στους χαλαρούς και σε όσους έχουν κάποιο πρόβλημα και τις χρειάζονται (βλέπε κινητικό,τρίτη ηλικία, κλπ).
Τις προάλλες πλησίαζα στο μετρό και παρατηρώ δυο κοπέλες να ανεβαίνουν τρέχοντας την κυλιόμενη και η μια να σαβουρντιάζεται στο γλιστερό επίπεδο της εξόδου. Η φίλη της προσφέρθηκε να τη βοηθήσει, αλλά αυτή γελούσε κακαριστά και έβλεπε μια τη φίλη μια τους περαστικούς, σα να ξέχασε ότι ΠΡΕΠΕΙ να τρέξει. Έπειτα σηκώνεται και συνεχίζει γελώντας και βαδίζοντας σε «χαλαρό» ρυθμό.
Άλλος ένας που επανήλθε. Άλλη μια επιβεβαίωση του κανόνα, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Όποιος σκοντάφτει βέβαια, θυμάται πως είναι άνθρωπος... Μάλλον δεν λένε τυχαία και οι Γερμανοί την πρωτοχρονιά "einen guten Rutsch", σε ελεύθερη μετάφραση μια καλή γλίστρα. Συνεπώς, γλιστρήστε ελεύθερα! Κάνει καλό.
σχόλια