Γράφονται τόσα άρθρα για τα Πετράλωνα. Άνω και κάτω. Για την αγορά που έχουν με τα παραδοσιακά μαγαζιά βγαλμένα από ένα νοσταλγικό παρελθόν, για τον κόσμο τους, για την ιδιαίτερη νυχτερινή ζωή τους. Και είναι όλα αλήθεια. Εγώ όμως, έχοντας περάσει και τα τριάντα χρόνια της ζωής μου στα Πετράλωνα, τα αγαπώ γιατί έχω δει μια άλλη, πιο ρομαντική πλευρά τους. Τα γκράφιτι αγάπης στους τοίχους, κάτω από παράθυρα, στον πεζόδρομο της Θεσσαλονίκης. Τους νέους που κάθονται στα σκαλιά του σπιτιού τους και παίζουν κιθάρα. Τις καθαρές αυλές γεμάτες βασιλικό, γεράνια και τριαντάφυλλα. Τα κεντητά κουρτινάκια. Αυτοκίνητα και μηχανές αντίκες να γίνονται διακοσμητικά για γλάστρες και κρεβάτια για τις γάτες. Τα νεοκλασικά στα άνω Πετράλωνα, τα μικρά κρεμαστά μπαλκονάκια, την εκκλησία του Άγιου Αντρέα γεμάτη από τριανταφυλλιές και γάτες στην κάτασπρη νησιώτικη αυλή της, τα γεροντάκια ντυμένα με τα καλά τους κι ένα κουτί γλυκά, τα απογεύματα της Κυριακής, να πηγαίνουν επίσκεψη στις γραφικές μονοκατοικίες που έχουν απομείνει, το κοριτσάκι που φωνάζει στο αγοράκι: «Είσαι ο πιο καλός Αντωνάκης του κόσμου. Σε αγαπώ πολύ πολύ πολύ». Ο νέος στο παγκάκι που παραπονιέται στη φίλη του ότι χώρισε αλλά την αγαπά ακόμα και τη θέλει, και του λείπει, και δεν αντέχει μακριά της, αλλά έχει θυμώσει, τα ζευγάρια που φιλιούνται στα στενά. Το κοκκινιστό που μυρίζει από τα παράθυρα, ο αχνιστός ελληνικός το πρωί. Εγώ με το σκυλί μου κάθε απόγευμα να αναζητάμε να εξερευνήσουμε από ένα νέο σοκάκι. Εκείνος που πια δεν έρχεται μαζί μου.
Αυτά είναι τα Πετράλωνα όπως τα αγαπάω και τα ξέρω εγώ. Μια γειτονιά που έμαθε να κοιτά από χαμηλά, να υψώνει ανάστημα στο όνομα του έρωτα, οι νέοι της να ζωγραφίζουν για την αγάπη, να γράφουν και να τραγουδούν με τις κιθάρες τους. Φτωχικά, αλλά γεμάτα καρδιά. Να καθόμαστε στα παγκάκια, να τρέχουμε στις αυλές, να κυνηγιόμαστε, να αγαπιόμαστε, να γελάμε με όλη μας την ψυχή, να αγαπάμε μέχρι αηδίας, να ερωτευόμαστε και να τα ξεπουλάμε όλα. Τι είχαμε εξάλλου να χάσουμε; Όλα κι όλα μια καρδιά, μια καρδιά με μπαλώματα τόσο απλόχερα που δίνουμε κομμάτια μας, τα απογεύματα που τα νεφελώματα του ουρανού τυλίγονται χρώματα του κόκκινου.
σχόλια