Ποδοσφαιροβαβούρα δίχως αύριο και τα λοιπά παρελκόμενα καμώματα φρενίτιδας, μπας και από 'κει πιαστούμε και νιώσουμε ξαφνικά υπερήφανοι, για δήθεν λόγους, σε ατυχείς στιγμές, δίχως ατομική συμμετοχή-εγρήγορση ή συλλογική προσπάθεια ,για ακόμη μια φορά, παρά μόνο με καθιστική λογική κερκίδας και όχλου. Μάζα που λυσσαλέα αναζητά αναλγητικά με μορφή «ψευδονίκης», που θα έρθει να ξεχρεώσει στη συνείδηση μας, ως διά μαγείας, τη γενική αίσθηση εθνικού εκτροχιασμού-μαρασμού. Κι ενώ, τα σημαντικά τρόπαια δε μάθαμε πότε να τα σηκώνουμε, δε γνωρίζουμε καν πως να τα ξεσκονίσουμε απ' το ράφι, και είτε δεν τα παίρνει είδηση κανείς, είτε τα αφήνουμε παθητικά στα αζήτητα, κρατώντας επιδερμική αντιμετώπιση· σα να μην έφτανε αυτό, θαμπωνόμαστε με «κορδελάκια» και μεγαλεία της κακιάς ώρας!
Ακόμα ένα φαντασμαγορικά φθηνό θέαμα, που έρχεται να δώσει παράταση στην ενεργή ενασχόλησή μας με τις ανάγκες των καιρών και στη μύηση του νου στη γνήσια ψυχαγωγία (εκείνη που προσφέρει πνευματική εμβάθυνση, ενεργοποιεί τη σκέψη, την κριτική ικανότητα και τη κοινωνική ευαισθητοποίηση). Δίψα για «μπάλα» και ανάγκη για πώρωση, σαν απαίδευτο, αποτελματωμένο και καταφρονημένο από την πολιτεία πλήθος, που με την πρώτη ευκαιρία/περισπασμό στρέφει την προσοχή του οπουδήποτε αλλού, για να ξενοιάσει όπως όπως από τα βάσανα. Μαθημένο καλά το κοινό, στο να παρασύρεται και να αποχαυνώνεται, διά της έξαρσης συναισθημάτων και φρονημάτων, μέσα από τάχα χαρές, όπως μια ποδοσφαιρική επιτυχία, όταν την ίδια στιγμή, ανήκει στην πιο «άμπαλη» χωρά του εξελιγμένου κόσμου, από άποψη διαχείρισης πόρων, διακυβέρνησης και εξωτερικής πολίτικης.
Συμβολισμοί, καλώς μελετημένοι από εκείνους που τους πατρονάρουν, και κακώς εννοούμενοι από το λαό, παραπέμπουν και υπόσχονται φανταχτερά έπαθλα, οδηγώντας με ακρίβεια σε ομαδικές αυταπάτες και ονειρώξεις για «Ελληναράδες». Ακόμα ένα εργαλείο-τέχνασμα ετεροκατεύθυνσης της κοινής γνώμης, που εξυπηρετεί, με μεγάλη μαεστρία, την εκτόνωση της έντασης και του αναβρασμού που έχει συσσωρευτεί, λόγω κρατικής κακοδιαχείρισης-ανεπάρκειας και μειωμένου επίπεδου στην ποιότητα ζωής.
Ανατρέχοντας ιστορικά, σε Ρώμη και Βυζάντιο, θα παρατηρούσαμε πως αντίστοιχα με τα σήμερα γήπεδα, υπήρχαν τα λεγόμενα στάδια/αρένες. Εκεί πλήθος θεαμάτων λάμβαναν χωρά, όπως μονομαχίες αιχμαλώτων/σκλάβων, ανθρωποθυσίες σε λιοντάρια, αγώνες δρόμου με άρματα, κ.α. Κάθε τάξη, είχε ελεύθερη πρόσβαση στο χώρους αυτούς, μιας και άσχετα με τις δυσχέρειες που βίωναν οι πολίτες σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας (εξαιτίας της κρατικής παραμέλησης, απαξίωσης και αδικίας), παρέμενε για εκείνους ένα εύκολα προσβάσιμο μέρος, που η παρακολούθηση όσων διαδραματίζονταν εκεί, δεν απαιτούσε την όποια καλλιέργεια, και αποτελούσε γι' αυτούς ένα μέσο παροδικής ανακούφισης και εκτόνωσης από τα δεινά, το οποίο το κράτος στήριζε και προωθούσε ως μορφή ψυχαγωγίας (χωρίς ωστόσο ίχνος διαπαιδαγώγησης και εποικοδομητικού περιεχομένου μέσα σ' αυτό). Το εφήμερο και πλασματικό αίσθημα νίκης και περηφάνιας, παραπλανούσε και αποσπούσε κατά πολύ τον κόσμο από ωφέλιμους προβληματισμούς, και τον αποσυμπίεζε ταυτόχρονα από την αγανάκτηση-ένταση, που του επέφερε η αναποτελεσματικότητα και κατώτερη των περιστάσεων στάση του κράτους, σε κρίσιμα ζητήματα. Όλη η πίεση, που απέρρεε από τους καρπούς μιας κακής διακυβέρνησης, αλλά και το πάθος για αλλαγή και εύρεση λύσεων, διοχετεύονταν στο πρόσωπο των αγώνων, και κατέληγαν να βρίσκουν μια θολή κακοφορμισμένη έκφραση στερούμενη προοπτικής.
Καταληκτικά και φτάνοντας στο τώρα, κατανοούμε πως άσχετα με την οπαδική αγάπη του καθενός για το ποδόσφαιρο (ως το πιο δημοφιλές εκ των σπορ) και τη λογική φιλάθλου που τον διακατέχει, το κλίμα που διαμορφώνεται εντός αυτού του πλαισίου, ευνοεί τη διαμόρφωση συνθηκών, που εύκολα μπορούν να το αναστρέψουν από χόμπι σε αδυναμία. Συμπεριλαμβανόμενων των γεωπολιτικών παραγόντων, συγκυριών και συμφερόντων, ανά τον χωροχρόνο, θα διέκρινε κανείς πως, όπως οι αρένες χρησιμοποιούνταν κάποτε δεξιοτεχνικά και καιροσκοπικά από τα κράτη, με σκοπό την χαλιναγώγηση της ανησυχίας/δυσφορίας των πολιτών σε περιόδους δυσχερειών, άσχημων κοινωνικών συνθηκών και περιορισμένων/ελλιπών κυβερνητικών υποδομών, το ίδιο συμβαίνει έμμεσα πια και με τα γήπεδα· ως δοκιμασμένες παλαιοσχολίτικες τεχνικές, εκσυγχρονισμένες για να αντέχουν στο τώρα, «μιας και είμαστε πιο υποψιασμένοι»!
(Υστερόγραφο: Κι ενώ κάγκελα υψώνονται παντού... ένα ολόκληρο έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες)
σχόλια