Οι κομματικές παρατάξεις είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο μέσα στο Πανεπιστήμιο. Από τα διακοσμημένα με αφίσες και φυλλάδια τραπεζάκια, μέχρι τις Γενικές Συνελεύσεις και τις εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στα αντικρουόμενα πολιτικά, κομματικά και ψηφοθηρικά συμφέροντα των παρατάξεων επικρατεί ένα χάος με πρωταγωνιστές τους φοιτητές, οι οποίοι, είτε είναι ανυποψίαστοι είτε είναι υποψιασμένοι, γίνονται, θέλουν δε θέλουν, έρμαια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των προθέσεων των παρατάξεων.
Όντας σαφώς κατά της ύπαρξης των παρατάξεων στα πανεπιστήμια για διάφορους λόγους, ρώτησα τυχαίους φοιτητές τους οποίους κάλεσα να μου απαντήσουν καταρχήν με ναι ή όχι στην ύπαρξη των παρατάξεων στα πανεπιστήμια και ακολούθως να μου αναλύσουν την άποψη τους αυτή δικαιολογώντας την με τα δικά τους επιχειρήματα.
Ρωτήσαμε και λάβαμε απαντήσεις που θα τις αναλύσουμε πιο κάτω, ωστόσο αυτό μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι με το που πλησίαζα φοιτητές με απόφευγαν λέγοντας χαρακτηριστικά: «δεν θέλω» ή «δεν ενδιαφέρομαι» και «δεν θέλω να ασχοληθώ». Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα που βγήκε από αυτή την ιστορία είναι ότι φοιτητικές παρατάξεις έχουν δημιουργήσει μια προκατάληψη, η οποία δύσκολα θα αφανιστεί από το πανεπιστήμιο. Και η προκατάληψη αυτή; «Ο ξένος είναι πάντα, ή σχεδόν πάντα, μέλος μιας κομματικής παράταξης», οπότε μακριά...
Εννοείται ότι υπήρξαν και οι θετικές απαντήσεις όσον αφορά την ύπαρξη των παρατάξεων στο πανεπιστήμιο είτε για λόγους ευκολίας στα μαθήματα, λόγω παροχής σημειώσεων, είτε για λόγους διασκέδασης, εκδρομές και νυχτερινές εξόδοι, ενώ λάβαμε και την απάντηση ότι, από την στιγμή που υπάρχουν αντικρουόμενα πολιτικά ρεύματα στην κοινωνία, υπάρχουν και στο πανεπιστήμιο και άρα η ύπαρξη της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ ή της ΚΝΕ είναι απαραίτητη.
Η πρώτη φοιτήτρια είναι η Νίνα, η οποία ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Είμαι εναντίον της ύπαρξης κάθε κομματικής παράταξης στη σχολή μου. «Είναι υπερβολικά φανατισμένοι. Στο πανεπιστήμιο είμαστε μια μικρή κοινωνία που φυσικά έχει τα προβλήματα της. Αυτοί καυχιούνται ότι μπορούν να τα λύσουν, αλλά καταλήγουν να τσακώνονται μεταξύ τους, να βρίζονται στις Γενικές Συνελεύσεις, να κερνάνε καφέδες και μπύρες για μια ψήφο ενώ η μόνη διάθεση που έχουν είναι να κράξουν τους κομματικούς και πολιτικούς τους αντιπάλους», ήταν τα αρχικά τα λόγια της φοιτήτριας, η οποία μας εξομολογήθηκε ότι στην αρχή πήγε να την «πατήσει». Ωστόσο, ευτυχώς, κατάφερε στο τέλος να μείνει μακριά. «Ψήφισες ποτέ;», την ρώτησα. «Όχι και ούτε πρόκειται».
Ο Δημήτρης ήταν ο δεύτερος φοιτητής στον οποίο απευθύνθηκα και ήταν ο πρώτος ο οποίος πήγε να με αποφύγει επειδή είχα στο χέρι μου ένα μπλοκάκι και ένα στυλό. Όταν έσπευσα να του εξηγήσω περί τίνος πρόκειται χαμογελώντας μου είπε, «σόρρυ ρε φίλε, αλλά με τόσα που βλέπω καταλαβαίνεις».
Ο Δημήτρης έχει σχεδόν την ίδια άποψη με την Νίνα. Παρ' όλα αυτά, μου έξέφρασε την άποψη του σε πιο ήπιους τόνους. «Κοίτα σίγουρα έχουμε διάφορα προβλήματα στο πανεπιστήμιο, που σαφώς δεν λύνονται αν δεν υπάρχει συλλογικότητα. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να πει κανείς ότι είναι απαραίτητη η ύπαρξη τους. Από την άλλη, μπορείς πολύ γρήγορα να αλλάξεις την άποψη σου αυτή βλέποντας ποια είναι η δράση τους. Τσακωμοί μεταξύ τους, διαγωνισμοί για πιο φθηνά πάρτι και ποτά κτλ. Δηλαδή και να θέλει κανείς να κομματικοποιηθεί όντας αρχικά πολιτικοποιημένος, βλέπει ότι δεν μπορεί για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί δεν είναι πολιτικοποιημένοι παρά μόνο κομματικοποιημένοι και πωρωμένοι. Είμαι εναντίον, ψήφισα μία φορά ΚΝΕ αλλά μετά τίποτα».
Τον Χριστόφορο τον πετύχαμε στην αποφοίτηση του. Ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών στην Κοινωνική Θεωρία και θα επιστρέψει στην Κύπρο, όπου θα ψάξει για δουλειά. Αρχικά μας ξεκαθάρισε ότι είναι μέλος εδώ και πολλά χρόνια της νεολαίας του ΑΚΕΛ, σχεδόν αντίστοιχη με την νεολαία του ΚΚΕ, την ΚΝΕ. Τάχθηκε σθεναρά υπέρ των πολιτικών – κομματικών παρατάξεων δικαιολογώντας την άποψη του: «Από την στιγμή που υπάρχουν αντικρουόμενα πολιτικά συμφέροντα, υπάρχουν και αντικρουόμενες πολιτικές παρατάξεις. Διαφωνώ ότι όλοι τσακώνονται μεταξύ τους και είναι λάθος να επικρατεί αυτή η άποψη. Ο φοιτητής μέσα στο πανεπιστήμιο μπορεί να γνωρίσει, ακόμα και να κατανοήσει, τα πολιτικά συμφέροντα της κάθε παρατάξεις και να υποστηρίξει, ή ακόμα και να ταχθεί, σε κάποια από αυτές. Τους τσακωμούς, την αδράνεια στα φοιτητικά ζητήματα και το λεγόμενο απολιτίκ, που για μένα είναι λάθος, το προωθούν συγκεκριμένες παρατάξεις, που όλοι ξέρουμε ποιες είναι» ήταν χαρακτηριστικά η άποψη του.
Τέλος, απευθυνθήκαμε στην Γιάννα, φοιτήτρια της δημόσια διοίκησης. «Είναι αχρείαστες, δεν κάνουν αυτό που υποτίθεται έπρεπε να κάνουν, δεν πρέπει να υπάρχουν. Τα μέλη τους είναι απλά ανυποψίαστοι φοιτητές που γίνονται έρμαια των πολιτικών, οι οποίοι τους γλυκαίνουν με διάφορα προνόμια, όπως ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος, ο υπεύθυνος γραφείου τύπου της τάδε παράταξης κτλ. Ουσιαστικά υπάρχει μια κατάσταση ικανοποίησης του εγώ τους με κάθε τρόπο. Με την πρωτιά στις εκλογές δεν είδα κανένα από τα προβλήματα μας να λύνονται. Δεν ακούν τους υπόλοιπους, ο στόχος μέσα στο μυαλό τους είναι προκαθορισμένος από την αρχή της χρονιάς» τόνισε.
Αυτές ήταν οι απαντήσεις που λάβαμε. Όπως θα έχετε καταλάβει, τη μόνη θετική απάντηση για τις παρατάξεις την πήραμε από ένα μέλος. Σαφώς η άποψη του Χριστόφορου με τον τρόπο που την ανάλυσε δεν είναι λανθασμένη, όπως δεν είναι λανθασμένες και οι υπόλοιπες γνώμες. Σεβόμενοι, ωστόσο, την πλειοψηφία θα λέγαμε ότι υπάρχει μια έντονη απέχθεια προς τις παρατάξεις του Πανεπιστημίου.
σχόλια