Τετάρτη βράδυ. Άλλη μια κουραστική μέρα φτάνει στο τέλος της. Ανηφορίζω την οδό Φειδίου. Λιγοστοί άνθρωποι στο δρόμο κι αυτοί βιαστικοί, δεν κοιτούν δεξιά-αριστερά, απλά προχωρούν χαμένοι στις σκέψεις τους. Λίγο πιο πάνω σ’ ένα μικρό καφενείο συναντώ 2-3 παρέες. Καθώς περνώ άθελα μου τους ακούω να συζητούν. Τι συζητούν? Για την οδυνηρή κατάσταση της χώρας, τι άλλο? Τους τελευταίους μήνες όλος ο κόσμος, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιράζεται τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες, την ίδια απογοήτευση. Νηστεύοντας, θέλοντας και μη, ο καρτερικός λαός μας περιμένει τη μικρή «ανάσταση» που του υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός ως την Πρωτομαγιά. Ωστόσο η συμφωνία για άλλη μια φορά είναι στον αέρα με τους δανειστές να φεύγουν κακήν κακώς, τη χώρα να βαδίζει στο χείλος του γκρεμού και τον πρωθυπουργό να φεύγει εσπευσμένα για τη Γαλλία ζητώντας χείρα βοηθείας από τον Ολάντ. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η ανθρωπιστική κρίση με την Τουρκία να αποδεικνύεται ο πιο δυνατός παίκτης στην άσκηση διπλωματίας και στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής.
Φτάνω στην Πανεπιστημίου. Άδεια. Αναρωτιέμαι γιατί αλλά η εικόνα μου λύνει μόνη της την απορία. Στο βάθος φαίνονται πανό. Κάποια διαδήλωση σκέφτομαι και μπαίνω σ’ ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο. Οικονομική κρίση και επένδυση σε καλά, ποιοτικά βιβλία δυο δρόμοι παράλληλοι. Το μάτι μου πέφτει πάνω σ’ ένα βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη. Το ξεφυλλίζω. Στις πρώτες σελίδες λέει αναφορικά με τη θέσμιση της κοινωνίας: «Για να αλλάξουμε την κοινωνία, πρέπει να αλλάξουμε τους ανθρώπους και για να αλλάξουμε τους ανθρώπους πρέπει η κοινωνία να είναι διαφορετική. Πρέπει τα δρώντα υποκείμενα να έχουν διαφορετικές συνήθειες. Ποιος άλλος μπορεί να τους εμφυσήσει αυτές τις διαφορετικές συνήθειες αν όχι ο τρόπος με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί και επομένως η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν?». Μακάρι να ήταν έτσι. Το κράτος μας αντί να αλλάζει μέσα σ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων εξακολουθεί να σέρνει τα βαρίδια του παρελθόντος.
Πολιτική ηγεσία με σκουριασμένα μυαλά τα οποία έχουν φτιάξει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα που κοντεύει να μας καταπιεί όλους, οι πελατειακές σχέσεις δίνουν και παίρνουν με τα καλύτερα μυαλά να φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας λίγη αξιοκρατία και μια ευκαιρία να ασκήσουν αυτό που σπούδασαν ενώ ταυτόχρονα η απόδοση δικαιοσύνης έρχεται από την Κίνα πάνω σε μια χελώνα. Οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται με βάση τα προσωπικά ή τα κομματικά, αλλά ποτέ τα κρατικά συμφέροντα και η άναρχη αυτή κατάσταση έγινε αποδεκτή από τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας αποτελώντας την αιτία των σημερινών προβλημάτων. Που είναι λοιπόν η ομόνοια και η αλληλεγγύη σήμερα που τις χρειαζόμαστε? Σήμερα που τόσοι συμπατριώτες μας κυριολεκτικά λιμοκτονούν? Σήμερα που κάποιοι «φίλοι» μας μάς επιβάλλουν ακραία λιτότητα στηριζόμενοι σε λανθασμένους υπολογισμούς για τους οποίους ποτέ δε θα απολογηθούν? Η κυβέρνηση έχει πάψει να σκέφτεται λογικά προσπαθώντας μόνο να κλείσει τρύπες με λεφτά που ο ελληνικός λαός δεν έχει να πληρώσει. Ποιον να πρωτοαναφέρω? Τους μηχανικούς, τους γιατρούς ή τους δικηγόρους? Υπάρχει κίνητρο για έναν νέο μηχανικό να παραμείνει σ’ αυτή τη χώρα ασκώντας το επάγγελμά του όταν η χώρα θέλει να του πάρει το 80% όσων κερδίζει? Και καλά να του ζητά. Νομοταγείς πολίτες είμαστε και πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας προς το κράτος. Καμία αντίρρηση. Το κράτος πρόνοιας όμως τι έχει να μας προσφέρει ως αντίδωρο? Τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, την εθνική άμυνα ή μήπως την οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα έκαναν κάθε Έλληνα υπερήφανο? Και μακάρι να υπήρχε δουλειά να πληρώσουμε. Που είναι όμως? Βλέπετε κανένα φουγάρο να καπνίζει? Παράγουμε τίποτα για να εκκινήσει η ελληνική οικονομία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και άρα να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους μέσω της φορολογίας των πολιτών? Οι επιχειρηματίες δεν αντέχουν άλλα εμπόδια γι’ αυτό κάθε μέρα φεύγουν εταιρίες ιδρύοντας την έδρα τους στη Βουλγαρία. Πώς να κλείσει μετά το ισοζύγιο κεφαλαίων όταν το κράτος έχει μόνο εκροές και καμία εισροή. Τον όρο των αντισταθμιζόμενων απωλειών φαντάζομαι σίγουρα τον ξέρουν οι αρμόδιοι του Υπουργείου Οικονομικών. Όμως με το να επιβάλλουν τόσο βαριά φορολογία και να περιμένουν να εισπράξουν αυτά που περιμένουν να εισπράξουν μάλλον έχουν περιέλθει σε κατάσταση αμνησίας.
Η χώρα έχει ανάγκη από αληθινούς ηγέτες που αγαπούν την πατρίδα, όχι παρεούλες που νομίζουν ότι διοικούν και παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια εις βάρος της τύχης του ελληνικού λαού. Ανθρώπους που γνωρίζουν από εξωτερική πολιτική και μπορούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της πατρίδας σε σοβαρά γεωπολιτικά θέματα μέσα σε μια γερασμένη Ευρώπη ασυγκίνητη μπροστά στον ανθρώπινο παράγοντα, μη αλληλέγγυα, με τιμωρητικές τάσεις στα «ανυπάκουα» κράτη μέλη. Όσο υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί διατεθειμένοι να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται τις αλλεπάλληλες ταπεινώσεις των θεωρούμενων «φίλων» μας, ο ελληνικός ραγιαδισμός θα ζει και θα βασιλεύει.
Το βιβλιοπωλείο κλείνει. Πρέπει να φύγω. Η κίνηση στο δρόμο αποκαταστάθηκε, η πορεία έλαβε τέλος όπως και η πορεία των σκέψεων μου. Καλή Ανάσταση σε όλους και ο νοών νοείτω.
σχόλια