Να που έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν έκανες όπως ήθελες. Τίποτα από αυτά που ήθελες δε μπόρεσες να τα κάνεις. Ή δεν ήθελες. Ή νόμιζες ότι δεν ήθελες. Ή ότι δε μπορούσες.
Μπερδεμένα τα λέω;
Ίσως επειδή είναι. Όχι ίσως, σίγουρα!
Προσωπικά έπρεπε να φτάσει η αυτοπεποίθηση μου στα τάρταρα για να καταφέρω να αφυπνίσω τον εαυτό μου.
Έπρεπε να μη μπορώ να ξεφύγω όχι μόνο από τους άλλους, αλλά από το ίδιο το εγώ μου. Να τρέμω στην ιδέα και μόνο του ότι πρέπει να βγω από το σπίτι και την ασφάλεια που μου παρέχει. Να μη μπορώ να κοιμηθώ.
Να μην αντέχω καμία κριτική. Ούτε αρνητική, ούτε θετική.
Μόνο ένα αδιάφορο βλέμμα τρίτου μπορούσε να μου προκαλέσει πανικό.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή που είπα το «ΦΤΑΝΕΙ!!»
Κι άρχισα να ζωγραφίζω. Και να τραγουδάω. Και να χορεύω. Και να γελάω.
Κι άφησα τη σχολή μου. Και πήγα σε μιαν άλλη. Σε αυτή που ήθελα εγώ.
Για να μάθω τέχνες. Να μάθω θέατρο και σχέδιο.
Δεν ήθελα να μαθαίνω για πολέμους, φτώχεια και δικτατορία.
Ούτε οικονομία. Καθόλου δε μ'αρέσει η οικονομία κι ούτε με νοιάζει να τη μάθω. Ας είναι απαραίτητη. Κι αυτή και η ιστορία.
Και τη να την κάνω την αποκατάσταση που μου παρέχει ,αφού μου προσφέρει ένα μέλλον που δε το θέλω. Ένα μέλλον εφιάλτη κι όχι όνειρο.
Εγώ τέχνη θέλω να κάνω.
Απλά πράγματα θέλω.
Ένα σπίτι για να ζω, φαΐ για να φάω και αγάπη για να ζεσταθώ.
Γι αυτό κι έφυγα από το αβέβαιο. Από το σάπιο. Από το προβληματικό.
Έφυγα και πήγα κάπου με περισσότερη ασφάλεια. Με δύναμη.
Αλλά κυρίως με αγάπη... Για να ζεσταθώ!
Έτσι τώρα μπορώ πάλι να ζήσω και να ονειρευτώ. Μπορώ πάλι να αναπνεύσω καθαρά. Χωρίς το βάρος αυτό στο στήθος.
Χωρίς τους ψεύτικους ανθρώπους και τους δειλούς στη ζωή μου.
Κράτησα μόνο τους λίγους και τους αληθινούς.
Δε θέλω άλλο τους πολλούς.
Καμία αίσθηση δε μου κάνουν πια. Κανένα ενδιαφέρον δε μου προκαλούν.
Βαρέθηκα να τους βλέπω, είναι παντού.
Έχω τους λίγους μου, που είναι σπάνιοι...
σχόλια