Καθώς τσέκαρα δεξιά κι αριστερά διάφορες φωτογραφίες φίλων και διαβάζοντας τσεκ ινς με ξέφρενο ενθουσιασμό για τη γαματοσύνη του καλοκαιριού, πέρασαν σκέψεις από το μυαλό μου και μια ερώτηση το τριβελίζει συστηματικά: Πώς μυρίζει το καλοκαίρι;
Την απάντηση την έδωσα πρόσφατα στον εαυτό μου, με το πρώτο μου, για φέτος, μπάνιο στη θάλασσα. Μέχρι να φτάσω στην παραλία, ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπό μου και με βοήθησε να σκεφτώ ξεκάθαρα πως να μυρίζει άραγε το καλοκαίρι. Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού και του φρεσκοκομμένου καφέ μου απέσπασαν την προσοχή, αλλά «όχι», σκέφτηκα, «δεν μυρίζει έτσι το καλοκαίρι» και συνέχισα να αναρωτιέμαι και να περιεργάζομαι το σύμπαν γύρω μου…
Αφήνοντας για λίγο πίσω την πόλη, ένιωσα να αφήνω πίσω μου ένα βάρος άγχους και μιζέριας σε συνδυασμό με μπόλικη ένταση και θορυβώδη σκηνικά. Ήθελα πρώτη φορά τόσο πολύ, μέσα στα τελευταία 3 χρόνια, να βρεθώ στην παραλία για να ανακαλύψω από το τίποτα την μυρωδιά αυτή του καλοκαιριού που μας κυνηγάει όλο το έτος και μας κάνει να θέλουμε να περάσει γρήγορα ο χρόνος για το επόμενο.
Μύριζε ο αέρας καρπούζι καθώς περνούσαμε έξω από μικρά συνοικιακά μανάβικα αλλά και πάλι η μυρωδιά δεν ήταν αυτή! Τσατίστηκα για λίγο με τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν μήπως άδικα το ψάχνω, μήπως είναι υποκειμενικό το θέμα ή μήπως είμαι τρελή μήπως τά’χω χαμένα, που λέει το άσμα, και η ουσία είναι στην μυρωδιά των διακοπών (που ακόμα δεν έχω πάει), στην μυρωδιά από τα ξέφρενα ξενύχτια απόλυτου κλαμπινγκ με τα πάρτι άνιμαλ φιλαράκια (που δεν έχω), στην μυρωδιά της καθημερινής εξόδου όπου τρως τα λεφτά σου να σε δουν οι άλλοι πως βγήκες (που εγώ λεφτά δεν έχω) ή στην τελική, μήπως βρίσκεται στην μυρωδιά εκείνη των 3ήμερων αποδράσεων με το γιοτ (που εγώ δεν έχω)…Και λέω μήπως τελικά φταίω εγώ;
«Αποκλείεται», αναφώνησα μέσα μου, «το καλοκαίρι είναι για όλους, κάτι άλλο θα είναι!». Φτάνοντας στην παραλία, ξύπνησαν μνήμες από την παιδική μου ηλικία…Πάντα μου άρεσε η θάλασσα! Να κολυμπάω μέχρι εκεί που δεν πατάω, να κάνω βουτιές, να κάνω ψαράκια με τις πέτρες, να ψάχνω για κοχύλια…Μου άρεσε να φοράω τη μάσκα μου και να κοιτάω τον πάτο της θάλασσας η να απλώνομαι σαν την Βουγιουκλάκη (χωρίς το στρώμα) και να προσπαθώ να κρατήσω το σώμα μου στην επιφάνεια με τον φόβο μην με τσιμπήσει κανένα ψάρι… Ευθύς αμέσως το κατάλαβα!
Αν μπορούσα θα φώναζα σαν άλλος Αρχιμήδης «Εύρηκα!». Αυτή είναι η μυρωδιά του καλοκαιριού! Τόσα χρόνια δεν το είχα καταλάβει…Ίσως και να προσπαθούσα να την απαρνηθώ…Το καλοκαίρι μυρίζει αυθορμητισμό, όνειρο, παιχνίδι και παιδική ζωντάνια! Νόμιζα πως όντας πια ενήλικη, δεν θα μπορούσε να είναι αυτή η μυρωδιά κι ο ορισμός του καλοκαιριού, μα έσφαλα! Το καλοκαίρι μυρίζει γύρω μας έντονα και τρυπάει τα μυαλά, τα ξεσηκώνει και τα προστάζει σαν άλλος Διόνυσος, να γίνουν ένα με τη φύση, να παίξουν, να νιώσουν ελεύθεροι και να ζήσουν τη στιγμή δίχως αύριο!
«Αυτό είναι!», είπα μέσα μου και μπήκα στην θάλασσα, ξεκινώντας, έστω και αργά, να παίρνω «βαθιές ανάσες» για να μπορέσω να πάρω «μεγάλες τζούρες» καλοκαιριού…
