Πάνε τρία χρόνια που έφυγες, πλήρης ημερών...με χαιρέτησες πριν φύγεις, το ξερες λες και το χες κανονισμένο...ευτυχώς που πρόλαβες να μου πεις πως με αγαπάς...Για τα δεδόμενά σου, έκανες κανονική υπέρβαση, πάντα αυστηρός, μην κακομάθω αλλά δεν έχω παράπονο, τα πάντα μου πρόσφερες παλεύοντας με το θεριό της αρρώστιας....σε αγαπούσα, σε θαύμαζα, σε φοβόμουνα κι όμως με την αρρώστια της μαμάς, αλλάξαμε, άλλαξε κι η σχέση μας, στο ίδιο μετερίζι παλεύαμε, συμπολεμιστές, τιμώντας τον άγραφο νόμο, όταν πέφτει συμφορά, γινομαστε μια γροθιά.
Πάντα αλύγιστος, έντιμος, κι αξιοπρεπής με ένα ταμπεραμέντο όλο φωτιά αλλά και μία θαυμάσια τετράγωνη λογική, που λείπει από πολλούς σήμερα.
Είχες πει θα με προσέχεις, όταν θα φύγεις, από ψηλά και το πιστεύω ότι το κάνεις, αλλά ποτέ δεν μου είπες πόσο πολύ θα μου έλειπες!
Μου λείπει η πλάκα όταν παίζαμε τάβλι κι έχανες, κι ας έπαιζα άθλια...
Μου λείπει που σε κάθε σκοτούρα, μου λεγες: πονάνε μωρέ τα παλικάρια κι αυτόματα ίσιωνα την πλάτη μου και σήκωνα το κεφάλι ψηλά, έτσι ήθελες, έτσι με έμαθες, έτσι κάνω...
Μου λείπει όμως όταν τα πράματα πάνε σκατά που δεν μπορώ να κλάψω στην αγκαλιά σου, που δεν θα μου πεις πόσο σου αρέσει το κοκκινιστό μου (δεν ξανάφτιαξα από τότε που φυγες...).
Μου λείπει που όταν με ταλάνιζε ένα πρόβλημα, είχα την αριστοτέλεια λογική σου να με καθοδηγήσει, πρακτικά και μεθοδικά, σαν τους δρόμους που άνοιγες, μου άνοιγες ένα δρόμο να βρω την λύση, χωρίς να υπαγορεύσεις (μολονότι υποπτευόμουν ότι το ήθελες πολύ....).
Μου λείπει που άραζες στην πολυθρόνα με δύο δάχτυλα ουισκι ( κι ας μου παραπονιοσουν οτι έβαζα δικά μου δαχτυλάκια κι όχι δικά σου-αγαπημένο αστείο και των δύο), κι ακούγαμε ροκ ν ρολ...
Μου λείπει που σου άρεσαν τα μακριά μου μαλλιά, μου λείπει που παρά τον συντηρητισμό σου, γούσταρες να μου δωρίζεις δερμάτινα , που παρέπεμπαν στο μηχανόβιο παρελθόν σου...
Είχες πει θα με προσέχεις, όταν θα φύγεις, από ψηλά και το πιστεύω ότι το κάνεις, αλλά ποτέ δεν μου είπες πόσο πολύ θα μου έλειπες!
σχόλια