Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, είναι χωρίς αμφιβολία, ο καλύτερος Έλληνας τενίστας όλων των εποχών. Συνδύασε το έμφυτο ταλέντο με τη σκληρή δουλειά, βγάζοντας εκτός μάχης ακόμα και μεγαθήρια του αθλήματος.
Όπως σε κάθε μεγάλη διάκριση και νίκη, έτσι και εδώ, η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί αρχηγοί έσπευσαν να κάνουν διθυραμβικές αναρτήσεις για τη μεγάλη νίκη. Για "έδειξες τι σημαίνει Έλληνας" μίλησαν, για "εθνική υπερηφάνεια" και για άλλα πολλά.
Πάντοτε το ζήτημα της υπερηφάνειας σε ένα σπουδαίο επίτευγμα ενός ανθρώπου, με προβλημάτιζε. Για εμένα προσωπικά, υπερηφάνεια θα έπρεπε να αισθάνομαι επειδή πέτυχα ένα δικό μου στόχο με τις δικές μου δυνάμεις, για κάτι που έχω κατορθώσει.
Μπορούμε να χαιρόμαστε για τον κάθε άνθρωπο που πετυχαίνει κάτι σημαντικό στη ζωή του, αλλά σίγουρα υπερήφανοι δεν μπορούμε να αισθανθούμε, καθώς δεν καταβάλαμε τον αγώνα του.
Πώς μπορώ να είμαι υπερήφανη για έναν αθλητή, τη στιγμή που εγώ δεν κατέβαλα καμία προσπάθεια, δε συμμετείχα σε καμία προπόνηση, δεν κουράστηκα, δεν αγχώθηκα, δεν ίδρωσα; Υπερήφανη είμαι για κάτι που κατάφερα με τον κόπο μου, επειδή πέρασα στο Πανεπιστήμιο, επειδή έγραψα ένα άρθρο, ένα βιβλίο, επειδή ζωγράφισαν έναν πίνακα.
Πόσο υπερήφανη να είμαι για μία επιτυχία ενός άλλου ανθρώπου, τη στιγμή που εκείνος κατέβαλλε όλη την προσπάθεια;
Μπορώ να είμαι χαρούμενη για αυτό που κατάφερε, αλλά υπερήφανη όχι.
Για να μην επεκταθώ σε κάποια σχόλια που διάβασα και ανέφεραν πως "έδειξες σε όλους τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας". Και αναρωτιέμαι, ο πραγματικός Έλληνας είναι εκείνος που κερδίζει; Δηλαδή αν έχανε, δε θα ήταν, θα έπαυε να ήταν;
Βρίσκω την ευκαιρία να εκφράσω τη λύπη μου για το γεγονός πως στην Ελληνική κοινωνία η αναγνώριση ενός αθλητή έρχεται αποκλειστικά και μόνο μετά από μία μεγάλη αθλητική επιτυχία ή κατάκτηση. Υποκριτικό αν αναλογιστεί κανείς πως το Κράτος είναι κυριολεκτικά απών στην προσπάθεια των αθλητών, των οποίων πολλοί εξ αυτών προπονούνται σε δυσμενείς συνθήκες. Αλλά την επιτυχία τρέχουν αμέσως να την καρπωθούν και να την κάνουν κτήμα τους, διότι ένας αθλητής αξίζει μόνο αν πετύχει μία μεγάλη διάκριση.
Μπορούμε να χαιρόμαστε για τον κάθε άνθρωπο που πετυχαίνει κάτι σημαντικό στη ζωή του, αλλά σίγουρα υπερήφανοι δεν μπορούμε να αισθανθούμε, καθώς δεν καταβάλαμε τον αγώνα του.
