Περπάτησα στην βροχή απόψε! Την αγαπάω την βροχή γιατί ξέρει να με αγκαλιάζει απλόχερα. Όπως ήμουν βρεγμένος κάθισα και σκέφτηκα πολλά, ένα από αυτά ήταν και η αγάπη, η καψούρα, η καύλα που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε. Αυτό το περίεργο συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει δειλό, αλλά και ταυτόχρονα τον πιο γενναίο άνθρωπο του κόσμου. Ναι είναι κοινότυπο, αλλά θα έσκαγα άμα δεν τα έλεγα! Που πήγε λοιπόν τόση αγάπη; Σταματήσαμε να λέμε μου αρέσεις, παρά στέλνουμε like και καρδούλες στο facebook. Πάνε οι εποχές που ερωτευόμασταν απλά ένα βλέμα, τώρα γουστάρουμε την πιο προκλητική φωτογραφία στο instagram. Πέθαναν οι αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, τώρα ανεβάζουμε τραγούδι και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ντρεπόμαστε να ερωτευθούμε και το χειρότερο νιώθουμε και ωραία να κρύβουμε τα συναισθήματα μας. Σταμάτησαν οι άντρες να μεθούν για την καψούρα τους και πλέον το παίζουν cool και ωραίοι. Σταμάτησαν να βγαίνουν καψουροτράγουδα, παρά μόνο dab και doup. Ξέχασαν οι άντρες να πεθαίνουν για ένα χαμόγελο, τα άφησαν όλα και φόρεσαν μπλούζες μακριές, για να δείξουν την ανετίλα τους και να χωρέσουν το τεράστιο εγώ τους. Γέμισε η ζωή μας με εύκολες και εύκολους στον βωμό του ωμού σεξ που γεμίζει ελάχιστα το κενό στην καρδιά μας. Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη που έλεγε και ο Ελύτης. Που κολλάει ο Ελύτης τώρα δεν ξέρω ούτε και εγώ είναι η αλήθεια, σκόρπιες σκέψεις περιτριγυρίζουν το μυαλό μου και δεν με αφήσουν να απολαύσω την βροχή. Γιατί γίναμε έτσι. Γιατί αφήσαμε τους εαυτούς μας να συμβιβαστούν με κάτι που δεν είναι εμείς. Εμείς αυτό που θέλουμε το κερδίζουμε και πεθαίνουμε για τον έρωτα μας όσο ξαφνικός και αν είναι. Διότι οι έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν σε μια στιγμή μονάχα και κρατούν μια στιγμή και μιαν αιωνιότητα. Μάλλον γέρασα πιο γρήγορα από την εποχή μου, ή μάλλον ξέμεινα στο παρελθόν νομίζοντας πως ακόμα κάπου εκεί έξω δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Ελπίζοντας στο παραμύθι, βαρέθηκα να ακούω για απωθημένα και μαλακίες. Όπου υπάρχει έρωτας δεν χωράει λογική. Πιάσε αυτόν που αγαπάς δώσε του λοιπόν ένα φιλί και φύγε για έναν άγνωστο κόσμο.
Σας αγαπώ, μικρέ μου κάστορα.
Jean-Paul Sartre (Τα τελευταία του λόγια του στη σύντροφό του, Σιμόν Ντε Μπωβουάρ)
