Φεύγουν στον αέρα χάνονται, πέφτουν στη γη αλλού να φυτρώσουν; Nα βρουν άλλες αγκαλιές να ξαναγεννηθούν μέσα τους; Μήπως ξεχνιούνται σαν παλιά αγαπημένα παραμύθια που τα θυμόμαστε σπάνια λίγο πριν κοιμηθούμε; Σβήνουν σαν τη φλόγα του κεριού που ξαφνικά κάποιος κακός φυσάει με βία; Που πάνε τα φιλιά όταν χωρίζουν οι ψυχές; Τα λησμονούμε επειδή έτσι πρέπει, τα κλειδώνουμε στο συρτάρι με τις παλιές αγάπες, τα παλιά γράμματα, κάποια ενθύμια και εισιτήρια από συναυλίες; Σταματάμε να τα νιώθουμε, σταματάμε όμως και να τα λαχταράμε; Τα βλέπουμε σε φωτογραφίες, σε βίντεο και τα περνάμε απαρατήρητα σαν ένα απλό γεγονός, δυο ζευγάρια χείλη που ενώνονται;
Εγώ ξέρω που πάνε τα φιλιά όταν χωρίζουμε. Όταν μια μέρα ξαφνικά δεν υπάρχουμε πια μαζί, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα ο ένας από τον άλλον, όταν ξημερώσει αυτό το πρωινό που δεν θα έρθει κανένα μήνυμα, δεν θα χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, όλα τα φιλιά του παρελθόντος φωλιάζουν σε μια μικρή ακρούλα της καρδιάς μας. Τα φυλάμε εκεί καλά σφραγισμένα, να μην τα σκεφτόμαστε να μην τα νοσταλγούμε. Λες και θα πάψουν να υπάρχουν σαν ανάμνηση. Σαν την πιο γλυκιά ανάμνηση μιας ιστορίας που δεν ζει πια. Γελιόμαστε. Γιατί παντού γύρω μας όταν βλέπουμε φιλιά, στο σινεμά, στο δρόμο, στο μετρό, θα ανατρέχουμε σ’ αυτό το σεντούκι της καρδιάς μας. Θα το ανοίγουμε, θα γέρνουμε τα βλέφαρα και η αίσθηση των κρυμμένων φιλιών θα μας πλημυρίζει και πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα φιλιά θα μας στοιχειώνουν πάντα σαν τον πιο γλυκό εφιάλτη που θα θέλαμε να βλέπουμε κάθε νύχτα της ζωής μας.
Ποια φιλιά να θυμηθώ και ποια να ξεχάσω; Tο πρώτο μου πειραματικό φιλί στο ασανσέρ μιας εργατικής πολυκατοικίας στην Καισαριανή; Tο πρώτο μου κανονικό παρατεταμένο φιλί δίπλα στους σκουπιδοτενεκέδες, πρώτη λυκείου, διακοπές με φόντο την θάλασσα; Τα τυχαία φιλιά καύλας μέσα σε κλαμπ, πάνω σε κρεβάτια, σε ηχεία, στο πάτωμα, στριμωγμένη σε τοίχους, σε αεροδρόμια, σε λιμάνια, στη φύση, στο πάσο της κουζίνας, στην είσοδο της πολυκατοικίας, στο αυτοκίνητο, στην παραλία με ντάλα ήλιο και χείλη να καίνε; Η τα δικά σου φιλιά; Kάπου κοντά στην Ομόνοια, προχωρημένη νύχτα με δυο πλαστικά ποτήρια ποτό στο χέρι; Όλα τα θυμάμαι, σαν αίσθηση, σαν πράξη μα πιο πολύ σαν ένα μυστικό που μόνο εγώ ξέρω και όσο και να θέλω δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω… σαν να άνοιξε αυτό το μικρό καταφύγιο της καρδιάς και να ξεχύθηκαν όλα τα φιλιά έξω, να τριγυρνούν στον αέρα γύρω μου, να τα μυρίζω και να τα γεύομαι…
Το πιο όμορφο φιλί είναι αυτό που δεν μου χεις δώσει ακόμα…
σχόλια