Εμείς του 90 οι εκδρομείς γεννηθήκαμε σε μια δεκαετία ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού. Τα πάντα γύρω μας μύριζαν άνοιξη. Τα πρώτα πολύχρωμα εξώφυλλα των περιοδικών άρχισαν να κάνουν την εμφάνισης τους στα περίπτερα ενώ το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης φάνταζε ως η μέγιστη επανάσταση των μέσων. Όλα έμοιαζαν ιδανικά ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε.
Οι δρόμοι ξαφνικά γέμισαν με τζιπ. Στα σπίτια έβλεπες ακριβά σαλόνια ενώ τα πορτοφόλια δεν έκλειναν εξαιτίας των πολλών πιστωτικών καρτών. Εμείς βλέπαμε κινούμενα σχέδια πέφτοντας σε μεταξένιες μοκέτες. Μια βραχονησίδα αποτέλεσε αφορμή να χάσουμε το κέφι μας για λίγες μέρες. Ευτυχώς ο αέρας δε πήρε μόνο τη σημαία αλλά και τις θύελλες που ήταν έτοιμες να δημιουργηθούν. Το τρένο των ονείρων ήταν ασταμάτητο. Οι ράγες είχαν πάρει φωτιά.
Εμείς του 90 οι εκδρομείς περνούσαμε τις τάξεις παπαγαλίζοντας ιστορικές αναλήθειες και μεγαλοϊδεατισμούς. Η μεγάλη Ελλάδα ήταν παρούσα και δε μπορούσαμε να το παραβλέψουμε. Τα απογεύματα τρέχαμε σε φροντιστήρια και σε άλλες δραστηριότητες. Ο αστικός μύθος της δωρεάν παιδείας παρέμενε αναλλοίωτος στο χρόνο. Δε υπήρχε όμως πρόβλημα. Το χρήμα έρρεε άφθονο από παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Λίγο πριν εισέλθουμε στη νέα χιλιετία, όλοι μιλούσαν για το χρηματιστήριο. Οι γονείς μας και οι λοιποί συγγενείς είχαν γίνει ειδικοί επί του αντικειμένου. Όλοι κατείχαν την απόλυτη γνώση και είχαν απομνημονεύσει το κωδικό της επιτυχίας. Όλοι είχαν αφεθεί στη ρουλέτα της δόξας. Οι περισσότεροι έχασαν ενώ λίγοι ήταν οι τυχεροί. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε το λόγο. Ο χρόνος για περισυλλογή ήταν ελάχιστος. Η ανοικοδόμηση της χώρας για τους ολυμπιακούς είχε αρχίσει με γοργούς ρυθμούς.
Ο ουρανός της Ελλάδας ήταν γεμάτος πυροτεχνήματα. Εμείς τα κοιτούσαμε από τα μπαλκόνια γοητευμένοι από το θέαμα. Την ίδια στιγμή, τηλεοπτικοί αστέρες και κάθε είδους ασημαντότητες ξεπηδούσαν στα σαλόνια μας. Ο τηλεοπτικός φακός μεγάλωνε τα πρόσωπα τους και εξαφάνιζε τη σκέψη μας. Κάποιοι τους τοιχοκόλλησαν σε αφίσα στο δωμάτιο τους ενώ άλλοι απλά τους ζηλέψαμε. Αν θέλεις να προβλέψεις το μέλλον μιας κοινωνίας παρατήρησε τα πρότυπα των νέων παιδιών.
Οι ώρες στα φροντιστήρια αυξάνονταν με ραγδαίους ρυθμούς. Η επιλογή των πανελληνίων εξετάσεων ήταν ένας μοναδικός και συνάμα απροσπέλαστος δρόμος. Μας είχαν περικυκλώσει γονείς, καθηγητές, ειδικοί ψυχολόγοι και καφετζούδες. Όλοι ισχυρίζονταν πως θέλουν το καλό μας αλλά ποιος το ξέρει καλύτερα από μας; Μας συμβούλευαν να βρούμε σχολή με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Όλοι οι υποψήφιοι ονειρεύονταν ένα ωραίο γραφείο με μια ακριβή σόμπα. Κανείς δε μας μίλησε για όνειρα, δημιουργικότητα, κοινωνική συνείδηση. Φάνταζαν ψιλά γράμματα στο βιβλίο της επιτυχίας.
Το ξεκίνημα της φοιτητικής μας ζωής συνδυάστηκε με την κρίση. Οι μισθοί ψαλιδίστηκαν ενώ τα σχέδια πολλών έμειναν στη μέση. Του 90 οι εκδρομείς χάσαμε τη πυξίδα μας. Ξεκίνησαν να αναδύονται από μέσα μας φονικά ένστικτα. Η ελληνική κοινωνία είχε φερθεί γενναιόδωρα ως προς αυτό το σημείο. Κάποιοι ασπάστηκαν απόψεις ανθρωποφάγων. Οι σκηνές βίας έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Κανείς δε μας έδωσε τις σωστές βάσεις παρότι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.
Το σχολείο ήταν πάντα απών. Οι γονείς δε μας έμαθαν να αναζητούμε την αλήθεια. Δημιούργησαν μια γενιά ενοχική που όφειλε να τους θαυμάζει συνεχώς για τα ανδραγαθήματα τους. Τώρα που όλα καταρρέουν, απορώ τι έμεινε για να χειροκροτούμε. Κάποιοι από τη γενιά μας έγινα χαφιέδες και κατεπέκταση χασάπηδες των ονείρων και των αξιών. Ένα μεγάλο ποσοστό είναι ήδη μικροαστοί που ονειρεύονται σπίτια με ηχομόνωση και στέρεα ταβάνια. Ποιος θα φέρει την αλλαγή;
Ευτυχώς τα ακριβά αυτοκίνητα με τα φιμέ τζάμια, τα ακολουθούν πάντα αδέσποτα, αλήτικα σκυλιά. Οι μειοψηφίες φέρνουν την ρήξη και το καθετί το καινούργιο. Ας τους αφήσουμε να γαβγίσουν όσο το επιθυμούν. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Και όσον αφορά τους ‘’φιλήσυχους’’ και ‘’προνομιούχους’’ συμπολίτες μας, θα πω το εξής: Προσοχή στους σκύλους, δαγκώνουν άσχημα…
