Σοφία, νόμιζα πως σε είδα προχθές.
Έχουν περάσει βέβαια πολλά χρόνια από τότε, που τελειώσαμε το σχολείο, αλλά σε θυμάμαι σαν να ήταν χθες, που καθόσουν στο τρίτο θρανίο από τη μεριά του τοίχου. Εκεί, δίπλα στον παγκόσμιο χάρτη, τον καρφωμένο με πινέζες.
Φορούσες πάντα κορδέλα στα μαλλιά, φαρδιά μακό πάνω από παλιομοδίτικες φούστες και κάτι χιλιοταλαιπωρημένα αθλητικά παπούτσια. Τα μυωπικά σου γυαλιά είχαν φακούς χοντρούς. Τα κιλά σου πολλά. Μέτρια στα μαθήματα, ταλέντο κανένα. Αν δεν ήσουν στόχος, θα περνούσες τελείως απαρατήρητη, κάτι που σαφώς θα προτιμούσες.
Αχ, Σοφία, που στα πρώτα τρυφερά εκείνα χρόνια του δημοτικού προσπαθούσες να μας πλησιάσεις δειλά, για να παίξεις μαζί μας και εμείς πάντα γελούσαμε και τρέχαμε μακριά. Έμενες τότε ακίνητη, στη μέση του προαυλίου, με τους ώμους σου να γέρνουν μπροστά και το πρόσωπό σου κατακόκκινο από μια ντροπή, που δεν σου ανήκε.
Ποτέ μου δεν σε πείραξα, Σοφία. Ποτέ όμως δεν εναντιώθηκα και σε όσους σε πείραξαν. Κάθε φορά, που σε κορόιδευαν ή σε έσπρωχναν ή σε απειλούσαν, απομακρυνόμουν αθόρυβα ή παρακολουθούσα, χωρίς να αντιδρώ. Μέσα μου πάντα πονούσα, αλλά δεν αντιδρούσα. Και αυτό ήταν μάλλον πολύ χειρότερο.
Αχ, Σοφία, με τη δανεική ντροπή, που δεν αγαπούσες το διάλειμμα. Ούτε το μάθημα αγαπούσες, αλλά μέσα στην τάξη ήξερες πως είσαι πιο ασφαλής. Εκεί, δίπλα στο χάρτη, χανόσουν σε άλλες ηπείρους, που μιλούσαν άλλη γλώσσα από αυτήν, που σε πλήγωνε στο προαύλιο. Εκεί, τόσο πολύ μακριά, καμία μπάλα δεν θα σε πετύχαινε ποτέ, καμία σπρωξιά δεν θα σε έριχνε κάτω, κανένα βλέμμα δεν θα σε φόβιζε τόσο.
Αχ, Σοφία, με τον παγκόσμιο χάρτη, δίπλα στο θρανίο σου, το κουδούνι χτυπούσε πάντα στην ώρα του και ο ήχος αυτός διαπερνούσε το κεφάλι σου και μούδιαζε τις αισθήσεις σου. Έβγαινες τελευταία από την τάξη, περνούσες το ναρκοπέδιο του προαυλίου με το κεφάλι σκυμμένο, για να μην προκαλείς. Και έτσι προκαλούσες περισσότερο. Αν ήσουν τυχερή, έφτανες στο χαμηλό τοιχάκι της μάντρας, δίπλα στο γραφείο των δασκάλων, χωρίς να σε πειράξει κανείς. Αυτή ήταν η θέση σου. Ένιωθες καλά εκεί, όπως ακριβώς μια γυναίκα, μόνη μέσα στη νύχτα, νιώθει ασφάλεια έξω από ένα αστυνομικό τμήμα. Καθόσουν εκεί και μας παρατηρούσες όλους από μακριά, μέχρι να χτυπήσει ξανά το κουδούνι και να μαζευτούμε στις τάξεις.
Αχ, Σοφία, που πέρασες μια εφηβεία γεμάτη καρδιοχτύπια τόσο διαφορετικά από τα δικά μας. Σε ένα πάρτι μου σε είχα καλέσει, θυμάμαι. Κλείναμε τα δεκάξι. Με υποχρέωσε η μάνα μου, που ξαφνικά ανακάλυψε στο πρόσωπό σου το νέο της φιλάνθρωπο project, πιθανώς. Κανείς δεν σου μίλησε. Μόνο η φιλάνθρωπη μαμά, που σε ρώτησε αν περνάς καλά και μου έριξε ταυτόχρονα μια αιχμηρή ματιά, κάνοντας νεύμα με το κεφάλι της προς το μέρος σου. Δεν έδωσα σημασία βέβαια ούτε σε εκείνη ούτε σε εσένα. Σε εκείνο το πάρτι έδωσα σημασία μόνο στον Γιώργο και περίμενα σαν τρελή να έρθει η στιγμή, που θα μου ζητούσε να χορέψουμε.
Αχ Σοφία, που η ονειροπόλα ώρα των slow κομματιών ήταν για σένα η πιο ανυπόφορη. Στεκόσουν όρθια, δίπλα στην πόρτα και άφηνες τις απαλές αποχρώσεις των φωτορυθμικών να κυματίζουν στο πρόσωπό σου και να αλλάζουν το χρώμα της επιδερμίδας σου από κίτρινο, πορτοκαλί, μετά κόκκινο, μετά μπλε και μετά μωβ. Προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου πως το φιλί του αγοριού, που δεν θα σου ζητούσε ποτέ να χορέψετε, είχε γεύση χωμάτινη, όπως η μπάλα που κλότσησε με δύναμη πάνω σου σε κάποιο διάλειμμα.
Αχ, Σοφία, που εγκλωβίστηκες σε αυτή τη γεύση και κέντησες πολύ προσεκτικά, στα χρόνια, που ακολούθησαν σίγουρα, τις επιθετικές θεωρίες σου. Επιθετικές απέναντι στην ίδια τη ζωή. Και για αυτό φταίξαμε όλοι εμείς.
Ποτέ μου δεν σε πείραξα, Σοφία. Ποτέ όμως δεν εναντιώθηκα και σε όσους σε πείραξαν. Κάθε φορά, που σε κορόιδευαν ή σε έσπρωχναν ή σε απειλούσαν, απομακρυνόμουν αθόρυβα ή παρακολουθούσα, χωρίς να αντιδρώ. Μέσα μου πάντα πονούσα, αλλά δεν αντιδρούσα. Και αυτό ήταν μάλλον πολύ χειρότερο. Θεατής ήμουν. Χωρίς πράξη. Εν πλήρη γνώση του τι έκανα, σε παρακολουθούσα να μπλέκεσαι σε έναν λαβύρινθο γεμάτο Μινώταυρους και να αγωνιάς, που δεν έβρισκες την έξοδο.
Αχ, Σοφία εγκλωβισμένη σε μια κοινωνία, που η καλή σου νεράιδα δεν κατάφερε να μεταμορφώσει από κολοκύθα σε άμαξα, νόμιζα πως σε συνάντησα προχθές. Και δεν πρόλαβα να σου πω πως σου χρωστάω. Ξέρεις τι τρέμω περισσότερο; Τρέμω περισσότερο, τώρα που έχω παιδί, μήπως και βρεθεί ποτέ στη θέση σου, να κάθεται μόνο και φοβισμένο στο χαμηλό τοιχάκι στο προαύλιο, δίπλα στο γραφείο των δασκάλων. Τρέμω όμως, ακόμα περισσότερο και από αυτό, μήπως το μεγαλώσω με το «μην ανακατεύεσαι» απέναντι σε αυτά τα παιδιά, θεωρώντας πως έτσι θα είναι πάντα ασφαλές, μακριά από την πλευρά των loser. Τρέμω περισσότερο μήπως βρεθεί ποτέ στη θέση μου.
Αχ, Σοφία μεγαλώσαμε και δεν μεταμορφωθήκαμε όλοι οι υπόλοιποι τελικά σε εκείνο τον κύκνο. Φιλήσαμε στη ζωή μας βατράχια πολλά, που δεν έγιναν ποτέ πρίγκιπες. Ήρθαν πολλές μπάλες κατά πάνω μας. Μας έσπρωξαν πολλοί και μας έριξαν κάτω. Πολλά βράδια ξενυχτήσαμε δίπλα σε χάρτες, ελπίζοντας να μπορέσουμε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να φύγουμε μακριά. Εσύ όμως ήσουν τόσο μικρή για όλα όσα δεν αντέξαμε εμείς μεγάλοι.
Αχ, Σοφία, δεν πρόλαβα να σου πω πως κρατάω χρόνια μια συγνώμη για σένα, καλά φυλαγμένη μέσα σε λεβάντες. Θα σε περιμένω πάντα στο χαμηλό τοιχάκι, έξω ακριβώς από το γραφείο των δασκάλων...
σχόλια