Requiem για μία ονείρωξη
Αν όντως το πέταγμα της πεταλούδας προκαλεί τυφώνα
τότε αυτές που έχω στο στομάχι μου καθώς σε παρατηρώ
προκαλούν ανημέρευτους κληδωνισμούς τεφρών
Μα τα ματόκλαδα σου απωτελματωμένα.
Γυρνάς την πλάτη σου που κουβαλά έναν ολόσωμο καθρέπτη.
"Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου γιατί απομακρύνεται;"
Και τότε ανάλγητα υπογραμμίζει κάθε γραμμάριο ενοχής.
Καθρέπτες παντού.
Στο σπίτι, στο ασανσέρ, στο αυτοκίνητο.
Ο κυνικότερος είναι του μπάνιου που με ξερογλείφει αδαμιαία.
Το ντουζ με ξεπλένει μόνο όταν κρύψει το καθρέπτη αυτό με υδρατμούς.
Το σώμα μου, μάλλον δεν πλάστηκε για να σε διεγείρει.
Το σώμα μου, απλώς είναι Μ.Μ.Μ. των νευροδιαβιβαστών, μαιευτήριο
των ιδεών, άντρο των ονείρων
μα τα αποτρέπει να ζυγώσουν το σταθμό, οι ελέγκτες των επιταγών,
η επιφάνεια.
Το ελεύθερο έχουν τα σκεύη ηδονής, τα σκεύη μαγειρικής,
οι προφητείες των "Σκευών εκλογής".
Το σώμα μου είναι μια τουμπανιασμένη ημιτονοειδής περισπωμένη,
που θέλει να την καταργήσει η κοινωνία
γιατί αποφανθήκε πως δυσκολεύει τις ζωές μας,
γιατί νείρεται να την αντικαταστήσει με οξεία
που 'ναι ψηλόλιγνη, αδιάτρητη, μάλλον ξεκούραστη.
Η κοινωνία. Η κοινωνία που καταδικάζει την Εύα γιατί έφαγε.
Το πρόσωπο μου
οστεοφυλάκιο ρυτίδων
αποικία με πυώδη σπυριά
φουντώνουν όταν τα καλύπτω με καλλυντικά
τις ρευστές πανοπλίες προσβολών.
Αδημονώ για την έλευση της νηνεμίας, τη νύχτα.
Μέχρι την αμφιλύκη, βιολογικός καθαρισμός.
Αφοδεύει το πρόσωπο το προσωπείο.
Στη προσπάθεια μου να γίνω οξεία, ο υδρολογικός κύκλος τελειώνει με
ένα
"ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ"
γίνομαι πνεύμα
ίσως αντιλογίας
μια κουλουριασμένη φιγούρα στο βαλανείο,
ο Πόλοκ της ψυχής
που ζωγραφίζει με μέικαπ της λήθης, αλκόολ με άρωμα, αλκόολ
κερασμένο, φουλάρια-θηλιές, στιλέτα πελμάτων
τα σεντόνια
ενώ αυτό που ήθελα πραγματικά να τα λερώνει είναι
μια ονείρωξη
σχόλια