Έτσι, στακάτα.
Ασυναίρετο ρήμα, γιατί σου αξίζει να σου δώσω κάθε γράμμα. Κάθε ένα, ξεχωριστά, σου αξίζει. Η συνηρημένη εκδοχή του θα ήταν φτηνή για σένα.
Σου αξίζει για το ύφος σου, επειδή δε συμβιβάζεσαι. Σχηματίζεις άποψη κι αδιαφορείς για το αν είναι αρεστή. Προς Θεού, δεν προκαλείς με το να την επιβάλλεις σε αυτιά κλειστά, μια κυρία δε θα το έκανε ποτέ αυτό, αλλά έχεις το θάρρος της γνώμης σου. Συνάμα και τη θέληση να ακούσεις μιαν άποψη αντίθετη και πιθανώς να αλλάξεις τη δική σου. Αλλά δε θα σ' αγαπούσα τόσο, αν το τελευταίο συνέβαινε συχνά.
Σου αξίζει, γιατί προτιμάς να συζητάς ιδέες, όχι περιστατικά και μικρότητες. Είναι ταλέντο αυτό το ζουμ άουτ και μπράβο σου. Όλοι οι άλλοι μπερδευόμαστε.
Σου αξίζει για την παρουσία σου. Για τον τρόπο που κινείσαι στο χώρο, για το πώς λύνεις τα μαλλιά σου, για την αυτοπεποίθηση που κουβαλάς όταν χαμογελάς και το πόσο αδιαφορείς για το ντύσιμό σου, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις σεμνή. Το έχεις τρελά αυτό με το ζουμ άουτ, στο είπα;
Σου αξίζει γιατί είσαι εκεί στα δύσκολα και το έχεις αποδείξει. Γιατί όταν ήρθαν τα σκατά, ήσουν εκεί, σιωπηλή, αλλά ήσουν εκεί. Απλά με κοίταξες και το βλέμμα σου είπε "θα τα καταφέρεις". Κι εννοούσες "θα τα καταφέρουμε". Δε χρειαζόταν να βάλεις πληθυντικό - συνεννοούμαστε.
Σου αξίζει γιατί θες να γίνεσαι καλύτερη. Η ζωή δεν είναι 30/40/50/60/70/80/90/100 χρόνια ευθεία. Είναι ανηφόρα. Ανώμαλος δρόμος. Κι όσο πας προς τα πάνω, τόσο γίνεται πιο δύσκολος ο δρόμος. Αλλά σε βλέπω. Δε θα τα παρατήσεις. Ακόμα και προς το τέρμα, κι όταν οι δυσκολίες θα σκάνω από παντού, εσύ θα θες να γίνεσαι καλύτερη, να μορφώνεσαι, να απαντάς στις ερωτήσεις που δημιουργείς στην πορεία.
Σου αξίζει γιατί δε δέχεσαι να μη γίνομαι καλύτερος. Γιατί ξέρεις τα παραπάνω και θες κάποιον 10 φορές αντάξιο σου. Εσύ βάζεις το φρένο και μου δείχνεις πόσο αντάξιος, γιατί -κακά τα ψέματα- στην πραγματικότητα είσαι και καλύτερη από μένα. Αλλά κάθεσαι πίσω, μου δείχνεις το στόχο και μου λες "Μπορείς". Και το "μπορείς" σημαίνει πρέπει. Λες "μπορείς", μα εννοείς "μπορούμε". Δε χρειάζεται να βάλεις πληθυντικό - ξέρουμε εμείς. Συνεννοούμαστε.
Ξέρω κάθε λόγο ξεχωριστά για τον οποίο σ' αγαπάω.
Αλλά κάτι ξεχνώ - μπερδεύομαι βλέπεις.
Δεν υπάρχεις.
Ποτέ δεν υπήρξες.
Μόνο σαν αρχέτυπο στο μυαλό μου. Κι έτσι όταν κάποια μέρα σε βρω - αν τελικά κριθώ άξιος να σε βρω - θα στο πω.
"Σ' αγαπάω".
Έτσι στακάτα και ασυναίρετα.
Κάιντλι γιορζ,
Loannis.
σχόλια