Πέμπτη απόγευμα. Σαν άνοιξη μοιάζει και εδώ έχουν ανθίσει τα λουλούδια, ένας ήλιος δειλά ξεπροβάλλει από τα γκρίζα σύννεφα δίνει ένα ακόμη πιο έντονο γαλάζιο χρώμα στον λίγο ουρανό που μας επιτρέπεται να δούμε.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και μπορούσα να ακούσω τα πουλιά να τιτιβίζουν. Σαν τι πουλί να ναι αυτό που ακούγεται τόσο όμορφα λες να είναι αηδονάκι; "αχ, ας είναι αηδονάκι!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Κάθισα στον καναπέ του αναγνωστήριου, άφησα τον ήλιο να λούσει όλο μου το κέφαλι έστω και για λίγα λεπτά. Από τα πορτοκαλί υφάσματα των καναπέδων και πετούσαν τριγύρω κόκκοι από σκόνη και μυρωδιά παρακμής αναδυόταν στο χώρο.
Ένα σύννεφο μου κρύψε πάλι τον ήλιο μου τον παιχνιδιάρη. Άνοιξα τα μάτια και το δέντρο μπροστά μου χόρευε στους ρυθμούς ενός νότιου απαλού αέρα, σαν να επιθυμούσε και εκείνο να ήταν κιόλας καλοκαίρι. Κοιτώ γύρω μου... κανείς... και τότε μου έρχεται στο μυαλό η απάντηση: "Η ανάγκη του να ερωτευτείς και να αγαπηθείς θα μας οδηγεί πάντα σε λάθος και ανυπόστατες επιλογές...". Ανοίγω πάλι τον βιβλίο με τα άπαντα του Ρίτσου...
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό,τι πιο όμορφο,
Κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.
σχόλια