«Ούτε και εγώ έχω όρεξη τελευταία. Ξυπνάω με περίεργη διάθεση γιατί πέφτω για ύπνο με χιλιάδες προβληματισμούς. Αλλά και εσύ, μάλλον δεν είσαι καλά. Δεν το ξέρω και στα σίγουρα, αλλά τουλάχιστον μιλάω για αυτό που βλέπω. Δεν ξέρω αν είσαι ή όχι, πάντως δεν φαίνεσαι καλά. Φαίνεσαι «αλλιώς» τελευταία. Έχεις κάτι διαφορετικό, ασυνήθιστο και απροσδιόριστο. Να είναι προβληματισμός το νέο σου βλέμμα; Άγχος; Στεναχώρια; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά... Δεν ξέρω. Και αν δεν μου πεις, δεν θα το μάθω...
Είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, το ξέρω. Ίσως να φταίει η άνοιξη και η γλυκιά μελαγχολία που μας κάνει όλους μαλλιά κουβάρια, πριν τις καλοκαιρινές αποδράσεις... Ίσως απ' την άλλη να κουράστηκες. Να βαρέθηκες. Να θέλεις διακοπές. Να θες άλλους ανθρώπους, άλλα πράγματα. Δεν ξέρω. Μονάχα τις κινήσεις σου βλέπω. Τον τρόπο που κοιτάς, που μιλάς, που ακούς... Που είναι η θετική σου διάθεση, η ζωντάνια, το χαμόγελο, τα χρώματα; Που πήγαν όλα; Δεν μπορεί... Δεν χάνονται έτσι εύκολα αυτά...
Όπως λέει και ένα αγαπημένο μου τραγούδι: «είναι άγρια στις μέρες μας τα πράγματα».Το ξέρω. Το βλέπω. Οι άνθρωποι αλλάζουν, απελπίζονται. Ακόμα και αυτοί που λάμπουν από μακριά, κάποιες φορές σκοτεινιάζουν. Όλα μες στο πρόγραμμα είναι και όλα συγχωρούνται. Και η κακή διάθεση, και τα επικριτικά βλέμματα, και τα σχόλια που δεν έχουν σκοπό, παρά μονάχα στόχο... Απλά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί είσαι και εσύ έτσι τελευταία. Τι συνέβη;
Τελευταία δυσκολεύομαι αρκετά να καταλάβω. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δεν μπορώ να καταλάβω αν φταίω εγώ σε κάτι ή αν απλά τα πράγματα δεν σου πάνε καλά το τελευταίο διάστημα. Σε ρωτάω και ανεβάζεις τη φωνή. Θυμώνεις. Εκνευρίζεσαι. Κάθε μέρα προσπαθώ να σκεφτώ έναν τρόπο να σε πλησιάσω, μα δεν μπορώ. Δεν τα καταφέρνω. Ή μάλλον δεν μ' αφήνεις. Βασικά, δεν σε ρώτησα ποτέ, θες να μ' αφήσεις;
Αλλά, όχι. Άσε. Μη μου πεις. Ίσως η απάντηση να με πληγώσει πιο πολύ... Ίσως πάλι και όχι. Ούτε και ξέρω. Ίσως να φταίω και εγώ. Εγώ, που δεν τα πάω καλά με τα νούμερα, τους αριθμούς, τα μαθηματικά... Ξέρω μόνο έναν τρόπο να νοιάζομαι. Έναν τρόπο να φροντίζω. Έναν τρόπο να ανησυχώ μήπως και σε πληγώσω άθελα μου... Είναι επειδή δεν θα το 'θελα. Ποτέ και για κανέναν λόγο.
Δεν είναι ότι έχω και επιλογή. Μη νομίζεις. Αν μου έδινε κανείς τη δυνατότητα, θα πάταγα ένα κουμπί για να ξεχάσεις οτιδήποτε σε στεναχωρεί ή σε πληγώνει. Αν ήταν στο χέρι μου θα τα διόρθωνα όλα. Και αυτά για τα οποία φταίω εγώ και αυτά για το οποία δεν έχω ιδέα ότι σου φταίνε...
Μην το παίρνεις στραβά. Δε σε κατηγορώ. Ούτε θα μπορούσα ποτέ να σου θυμώσω. Απλά μου είναι δύσκολο να συνηθίσω το ότι δε μου μιλάς. Όπως μου είναι δύσκολο και το να νιώθω συνεχώς ότι σε ενοχλώ, ότι σε εκνευρίζω, ότι περισσεύω... Ούτε και εγώ έχω τα κέφια μου τελευταία. Τα βράδια κλείνω το φως με την αμφιβολία μήπως έχω κάνει κάτι κακό. Κάτι που δεν έπρεπε. Αλλά ναι, ξέρω. «Όχι», θα μου πεις. «Όχι», μα θα συνεχίσεις να μη μου μιλάς.
Δεν σε κατηγορώ. Ούτε σου θυμώνω. Απλά στεναχωριέμαι. Να ξέρεις πάντως ό,τι θες, είμαι εδώ. Και να ξέρεις ό,τι και να κάνεις εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ όσο μπορώ για να σε κάνω να χαμογελάς. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις και ίσως να μην το καταλάβεις και ποτέ, αλλά ήταν, είναι και παραμένει προτεραιότητα για μένα...»
Ήταν μονάχα μερικές σκέψεις που σημείωσε σε μια γωνία, σε ένα πρόχειρο σημειωματάριο. Έσκισε το χαρτί, έσβησε το φως και έφυγε από το δωμάτιο.
...Εξαιρετικά αφιερωμένο στην Δ.Π. που ξεκίνησε ωραίες συζητήσεις στο διάδρομο...
Α.Γ.
σχόλια