Παρατήρησα λοιπόν μια εφαρμογή ενός φυσικού νόμου στα συναισθήματα μας. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι άλλο από την εντροπία, δηλαδή το γεγονός ότι κάθε αντικείμενο χάνει την ενέργειά του και ουσιαστικά την ζωή του, όπως για παράδειγμα το παγάκι που λιώνει.
Σε ένα του βιβλίο ο Sigmund Freud περιγράφει μία συζήτηση που είχε με τον ευρέως γνωστό ποιητή Rilke, καθώς περπατούσαν σε έναν όμορφο κήπο. Σε ένα σημείο ο Rilke έδειχνε να είναι έτοιμος να κλάψει και τότε ο Freud τον ρώτησε "Τι συμβαίνει; Eίναι μια υπέροχη μέρα,υπάρχουν όμορφα φυτά γύρω μας όλα είναι μαγευτικά". Τότε ο Rilke είπε πως όλα αυτά μια μέρα θα πεθάνουν, όλα τα δέντρα, τα φυτά, όλη αυτή η ζωή θα καταστραφεί.
Πιστεύω πως αψηφούμε την παροδικότητα με τα ποιήματα μας, την τέχνη, την αγάπη. Νομίζω ότι πρέπει να σφίξουμε ο ένας τον άλλον πιο σφιχτά και να πούμε "Δεν θα σε αφήσω, δεν αποδέχομαι τον εφήμερο χαρακτήρα αυτής της στιγμής, θα την επεκτείνω για πάντα".
Τα πάντα διαλύονται και γίνονται ένα τίποτα όταν σκέφτεσαι πως η παροδικότητα, η εντροπία, το ότι τα πάντα είναι προσωρινά είναι πραγματικότητα. Μάλλον πρόκειται για το μεγαλύτερο υπαρξιακό ζήτημα. Και αυτό πραγματικά με επηρέασε, γιατί γι'αυτό μάλλον όταν είμαστε ερωτευμένοι είμαστε ταυτόχρονα στενάχωροι. Κρύβεται μια στεναχώρια στην έκσταση, όμορφα πράγματα μπορεί να μας στεναχωρούν και αυτό βασίζεται σε αυτό που υπαινίσσονται, δηλαδή την εξαίρεση, το όραμα για κάτι παραπάνω, μια κρυφή είσοδο αλλά προσωρινή, φτιαγμένη μόνο για σένα.
Και πιστεύω, στην τελική, αυτή είναι η τραγωδία. Γι'αυτό η αγάπη μας γεμίζει συγχρόνως με μελαγχολία. Γι'αυτό μερικές φορές νοσταλγούμε κάτι που δεν έχουμε χάσει ακόμα, επειδή βλέπουμε την παροδικότητα του. Και πώς αντιδράει κανείς σε αυτό; Αγαπάμε περισσότερο; Σφίγγουμε περισσότερο τον άλλον στην αγκαλιά μας; Ή ακολουθούμε το ήθος των Βουδιστών που δεν δένονται και προσποιούμαστε πως δεν νοιαζόμαστε που ό,τι γνωρίζουμε θα μας το πάρουν, είτε είναι άνθρωπος είτε αντικείμενο;
Δεν ξέρω αν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Συμφωνώ περισσότερο με το ποίημα του Ντύλαν Τόμας, το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά: "Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή, οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή". Πιστεύω πως αψηφούμε την παροδικότητα με τα ποιήματα μας, την τέχνη, την αγάπη. Νομίζω ότι πρέπει να σφίξουμε ο ένας τον άλλον πιο σφιχτά και να πούμε "Δεν θα σε αφήσω, δεν αποδέχομαι τον εφήμερο χαρακτήρα αυτής της στιγμής, θα την επεκτείνω για πάντα".
Ή τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε.
σχόλια