Εκεινοι που αγαπηθηκαν εχουν εκεινο το βλεμμα της νοσταλγιας, την γευση ακομα στο στομα..
Εστειλαν μερικα μυνηματα μετα απο μηνες απεραντης σιωπης.
Την τρελαιναν τα μηνύματα του , αντικρουονταν τοσο με τον συγκρατημενο εαυτο του χωρις καμμια υπερβολη, σε αντιθεση με την ρεαλιστικη συμπεριφορα του τα γραπτα του μετεφεραν μια κοπιαστικη νοσταλγια, κοφτα αλλα ναι.
Κανενα σημειο στιξης καμμια υπερβολη.
Την ξενερωναν εκεινες οι ατελειωτες τελιτσες σε καθε προταση ,τα θαυμαστικα και κυριως οι παυλες, εκεινος καμμια.
Τυπικα λογια για αρχη και επειτα στο ψαχνο, η τακτικη παγια την ακινητοποιουσε. δυο τρεις αναμνησεις του σαν ξεροβηχας πεταγονταν σε λεξεις μπροστα της και επαυε να αναπνεει.
Ειχε προσπαθησει πολυ να ξεχασει, να προχωρησει την ζωη της εξω απτην δικη του μα παντα εβρισκε τροπο να της ξυπναει θυμησες,
Την ειχε προσεγγισει μοναδικα, παροτι χλευαζε την ρομαντικη συννεφενια σκεψη της , εβρισκε μεσα της κομματια του εαυτου του που παλευε να ξεχασει.
Δεν θελω να πονεσω ξανα ειχε πει και γελασε με την καρδια της , σαμπως ηθελε εκεινη να πονεσει?
μητε της ετυχε ποτε να γνωρισει καποιον που επιδιωκε να πονεσει,
-εισαι εδω για να σε αγαπησω και να με αγαπησεις, του ειπε.
Τον σκεφτοταν μερες και προφανως το συμπαν εχει χιουμορ αφου ενας αλλοπροσαλλος ξεχασμενος ηχος στο κινητο τον εφερε μπροστα της, ενας μοναδικος ηχος μονο για εκεινον που ξεχαστηκε στο περασμα του χρονου.
Οι ανθρωποι αποκτουν τοσους κωδικες επικοινωνιας , κοινες μυρωδιες και γευσεις και φευγωντας μπλοκαρουν αισθησεις ,μνημες και εικονες, επειτα περνουν αξαφνα μπροστα σου σαν βιαστικα deja vu και εσυ πρεπει να συνεχισεις την ζωη σου, μα πως?
Κανενα ειδικο εγχειριδιο και κανενας ποιητης δεν απαλυνει τον πονο μονο ο χρονος που μοιαζει εχθρος μα γινετε φιλος και συνοιδοιπορος προς την ελευθερια.
Ελευθερια , σχετικη εννοια για την σημερινη εποχη σκεφτηκε και κοιταξε τα επωνυμα παπουτσια της , ενιωσε δεσμια της εικονας της και εκλεισε τα ματια για να μεταφερθει στο αγαπημενο της μερος εκει που την παροτρυνε καθε φορα καποιος γιογκι , στο μερος που συναντουσε παντα εκεινον, μια απεραντη αμμουδια ,ξυπολητοι μπροστα στον καμβα του ουρανου με μια φωτια στην καρδια να σιγοκαιει και αλμυρα φιλια που ξεδιψουν και την πιο στεγνη καρδια.
Σκεφτηκε να αλλαξει αριθμο, πολη και τροπο ζωης , να τρεξει στα ονειρα της αφηνοντας το ονειρεμενο μερος στο πισω μερος του μυαλου , μα ποσο μακρια μπορεις να τρεξεις απο τον εαυτο σου?
Ποσο μακρια θα εφτανε ωστε να παψει να ακουει τις αναμνησεις ?
Τα ματια ξεχνουν?
το στομα την γευση?
Αυριο θα ενιωθε καλυτερα, σημερα θα αρρωσταινε απτις θυμησεις ,μια μερα μοναχα... σαν ιωση...
σχόλια