Σήμερα έχεις γενέθλια εσύ. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι έζησα και τα είκοσι εννιά χρόνια της ζωής μου, η καρδιά μου χτύπησε πρώτη φορά μέσα στη δική σου, η ανάσα μου γέμισε για πρώτη φορά από την ανάσα σου, ένιωσες την ψυχή μου να κατοικεί στο σώμα σου από το πρώτο δευτερόλεπτο, ήξερες το όνομά μου. Η Βικούλα σου. Δυσκολεύτηκες πολύ για να συλλάβεις, κι ας ήθελες τόσο παιδί, σε παίδεψα, με τη γέννησή μου έχασες τη μισή όρασή σου, αλλά ξέρω ότι θα θυσίαζες τα πάντα για να μη με έχανες, όπως φοβούνταν οι γιατροί στον τοκετό σου.
Και μετά κόπων... ήρθα. Πόσα βράδια περάσαμε μαζί. Πόσο υπερπροστατευτική υπήρξες, πόση αγάπη μου έδωσες, αλλά και να 'ξερες πόσα προβλήματα μου δημιούργησε η εξάρτησή σου αυτή, η υπερβολική σου αγάπη στην ενήλικη ζωή μου.
Θυμάμαι τα βράδια, μωρό ακόμα, που με είχες αγκαλιά και με τα χείλη σου μου ρουφούσες τον πυρετό από το μέτωπο αφήνοντας δροσερά φιλιά, να ανησυχείς υπερβολικά, και όλον σου αυτόν τον φόβο να τον έχεις περάσει και στα δικά μου κύτταρα. Θυμάμαι που ερχόσουν από τη δουλειά και μου έφερνες κάθε μέρα και από μία κούκλα, θυμάμαι την πορτοκαλάδα που τη ζέσταινες για να μην πονέσει ο λαιμός μου, θυμάμαι τα ρούχα τα υπέροχα που μου φόραγες, θυμάμαι τους ατελείωτους καβγάδες μας, τα άσχημα λόγια μας, τις φορές που δεν άντεχε η μία την άλλη. Ακόμα έτσι είμαστε.
Υπήρξαν πολλές οι φορές που ένιωσα ότι πρέπει να ξεκολλήσω από πάνω μου το δέρμα του φόβου σου, της γκρίνιας σου, της ανησυχίας σου, των ενοχών που μου δημιουργούσες, τους τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες μας που συγκρούονται συνεχώς, το ότι πολλές φορές ένιωσα ότι εσύ είσαι παιδί μου και πρέπει εγώ να φανώ πιο δυνατή από σένα για να σταθώ και για τις δυο μας, θυμάμαι τα βράδια εκείνα, εκείνο το πρόβλημα υγείας που είχα, που έμενα άυπνη, πονούσα σε σημείο να θέλω να κάνω εμετό, να διπλώνομαι στα δύο, και να κρατώ την ανάσα μου, για να μην ανησυχήσεις. Και να 'ξερες πόσες φορές έχω κρατήσει την ανάσα μου μπροστά στις εκρήξεις σου, που μου έμεινε συνήθειο. Τόση αγάπη δεν αντέχεται πάντα. Θυμάμαι τις φορές που έπρεπε εγώ να καθησυχάσω τους φόβους σου, την υπομονή μου στις επίμονες ερωτήσεις ανησυχίας σου, τον πανικό σου, την ξεροκεφαλιά σου, τα αισθήματα που κρύβω, γιατί έτσι έμαθα.
Θυμάμαι το σταυροδρόμι που βρέθηκα, όταν έπρεπε να λύσω τη σχέση μου μαζί σου, για να βρω τον εαυτό μου, όταν βρέθηκα σε μια κρίση ταυτότητας.
Και ένα μέρος της λύσης τελικά κατάλαβα ότι ήταν πια να μαλακώσω, να καταλάβω τον δικό σου πόνο που έκρυψες τόσες φορές για να είμαι εγώ καλά, τις φορές που εσύ ξενύχτησες ανησυχώντας για μένα κι ας έδειχνες ψύχραιμη για να μη φοβάμαι, τις φορές που σε έχω δει στις ιατρικές μου εξετάσεις να σφίγγεις τον σταυρό σου και να προσεύχεσαι, νομίζοντας ότι δεν σε βλέπω. Μου πήρε λίγο για να δω ότι η αποδοχή του εαυτού μου και όσων με πόνεσαν θα έρχονταν και μέσα από την αναγνώριση των πόσων έκρυψες, των πόσων καταπίεσες και σκέπασες, της σωματικής σου κούρασης, της ζωής που ζεις και μοχθείς, μιας ζωής που σίγουρα δεν ονειρεύτηκες, για να μην καταλάβω εγώ τίποτα και στεναχωρεθώ.
Τα καλά κομμάτια του εαυτού μου, τα κακά κομμάτια του εαυτού μου, οι φόβοι μου αλλά και τα προτερήματά μου πέρασαν μέσα από εσένα. Και αν έχω κάποια άγραφη υποχρέωση είναι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου για να δικαιώσω τον αγώνα σου για μένα, και να φροντίσω όταν δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια να είμαι μια ακόμα καλύτερη μητέρα, να δώσω στα παιδιά μου παραπάνω ψυχή από όσο μου έδωσες εσύ. Πλέον ξέρω ότι η ζωή που ονειρεύτηκες και δεν έζησες, βρίσκει δικαίωση μέσα από μένα, κάθε φορά που με βλέπεις να ανεβαίνω. Έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί. Πάρα πολλά και ομορφότερα.
Χρόνια πολλά, μαμά μου.
Βίκυ Κατσαρού, επιμελήτρια κειμένων και blogger
σχόλια