Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο προήλθε από ένα δείγμα φωτογραφιών της Λίλας Φρενοπούλου. Οι φωτογραφίες της αγγίζουν τόσο τον καθένα μας ξεχωριστά όσο και όλους μαζί μέσα από την δικιά της «ImaginariumTown».
Η Λίλα είναι μία φωτογράφος που θα μπορούσαμε, αν μας το επιτρέπετε, να την παρομοιάσουμε με τη LoriNix, καθώς πρώτα μέσα από τις γεμάτες φαντασία ιδέες της, κατασκευάζει το δικό της κόσμο και έπειτα τον φωτογραφίζει. Είναι ένας κόσμος όχι και τόσο σουρεαλιστικός, διότι αποτυπώνει τον έρωτα και το πάθος, τη μοναξιά, τη γαληνή, το φόβο, την αυταπάρνηση και την ανάγκη για διέξοδο.
Χαρακτηριστική είναι εκείνη η φωτογραφία που δείχνει έναν άντρα να τρέχει στα χαλάσματα. Αμφιβάλλετε πως θα μπορούσαμε να τη συγκρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα; Νομίζω πως θα ήταν εφικτό, διότι κατ’ εμέ έχει συμβολικό χαρακτήρα. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι νιώθουμε μετέωροι εξαιτίας της κρίσης των τελευταίων ετών και μόνο μία ελπίδα θα μας οδηγήσει να φύγουμε από τα σημερινά «κατεστραμμένα κτίσματα» της εποχής.
Οι εικόνες λοιπόν αυτής της Φανταστικής Πόλης εκφράζουν συναισθήματα που όλοι μας έχουμε βιώσει σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Από τη μία πλευρά, πρόκειται για καταστάσεις οι οποίες μας παρουσιάζουν ειδυλλιακές περιστάσεις, που ταυτόχρονα όμως κρύβουν το φόβο και την αγωνία και από την άλλη προβάλλουν την ένταση των στιγμών αυτών, η οποία γίνεται φανερή από τα έντονα κοντράστ των χρωμάτων.
σχόλια