Ξεκίνησα το άγνωστο ταξίδι της συζήτησης μαζί της.
Είχε κύματα,θύελλες,άλας και έναν ναυαγό,την ίδια.
Μεγάλα γιατί αποθηκεύονται μέσα της καθημερινά και την ξιφομαχούν όλη νύχτα
τρυπούν το στομάχι της και σκαλίζουν τη ψυχή της.
Η τελευταία βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τα μάτια της και κοντά στο μυαλό της.
Αντιλήφθηκα πως είχε ανάγκη να μου μιλήσει και την άφησα
με πλήγωναν αυτά που άκουγα,τα είχα ξανακούσει.
Την αδίκησαν τα κόκαλα της,της έβαλαν εμπόδια
και κάθε φορά που ανέβαζε ταχύτητα τη τιμωρούσαν με την απραξία.
Και μίλησε στις φίλες της,και δεν έλαβε αυτό που της άξιζε.
Σπάραζε στα συναισθήματα μου,αλλά ήταν όρθια.
Γιατί σκέφτεσαι τον λιπόθυμο,τον λυπάσαι,τον βοηθάς.
Έχουμε τη τάση να ξεχνάμε όταν κλείνουμε τη πόρτα του σπιτιού μας
τη σπηλιά εκείνη που θάψαμε τη παιδική μας ηλικία,
την αθωότητα ανάμεσα στα ημερολόγια μας
τα πρώτα ποιηματάκια για την αγάπη και τη φιλία.
Ορκίσαμε φιλίες παντοτινές πάνω σε φυλλάδες και τετράδια
Φιλίες και αγάπες συζυγικές.
Φερθήκαμε ώριμα,ανώριμα!
Και πληρώσαμε το τίμημα,αλλά κάναμε ανάλογα λάθη και πάλι.
Περάσαμε στη ροκ διάθεση και τα αφήσαμε όλα στη τύχη τους
και χάσαμε το δρόμο ανάμεσα στους καπνούς και τις εξεταστικές.
Ξέρω αγάπη μου,όσο και να μου μιλάς ακόμη νιώθεις δε σε καταλαβαίνω
εγώ και όλοι
και έχεις δίκιο.
Να θυμάσαι σου είπα,οι ήρωες περπατούν μόνοι τους και πάντα στο σκοτάδι.
Και εσύ πικράθηκες και κοίταξες αμήχανα τα παπούτσια σου
Και εγώ πληγώθηκα γιατί θυμήθηκα εκείνη που αγαπώ και την άλλη που με πρόδωσε
και βρήκα κοινά στη σχέση μας.
Και κοίταξα και εγώ κάτω,όχι αμήχανα,στενάχωρα γιατί η λήθη είναι άτιμη
Φοβήθηκα και έκλαψα αλλά δεν άλλαξε κάτι.
Και εσύ το ήξερες μου είπες και με γονάτισες πάλι
Με έριξες γιατί μου μίλησες για τα όνειρά σου
και εγώ συγκινήθηκα γιατί έχεις.
Οι άνθρωποι σύγκρινα,δεν ονειρεύονται,ρεμβάζουν μόνο.
Και φέρθηκα για πρώτη φορά ώριμα.
Και μίλησα άσκημα για τους αδαείς επισκέπτες της ζωή μας.
Γιατί δε λογάριασαν τη φθορά της υγείας
και η μορφή τους φαντάζει στη πάλαι ποτέ γκιλοτίνα
Και ένας άνθρωπος που νοσεί θέλει αγάπη και σεβασμό
και ας μη φαίνεται η ''αδυναμία'' του.
Γιατί ο σεβασμός ήταν ανέκαθεν σκόνη μαγείας
όπως η γνώση,η αντίθετη της ημιμάθειας.
Και κάτι ακόμη,in the end we all die alone.
