Ζητιανεύεις λίγα ψίχουλα αγάπης, γιατί πιστεύεις ότι δε σου αξίζουν όλα αλλά το τίποτα... Προσπαθείς να είσαι πάντα το τέλειο για όλους να προσαρμόζεσαι εσύ στα θέλω και τα ιδανικά τους. Βάζεις πάντα τον εαυτό σου πίσω, τον τσαλακώνεις, τον πατάς και πάντα στο τέλος μένεις με τη ψυχή πεταμένη στην άκρη του δρόμου να προσπαθεί να σηκωθεί, να ισορροπήσει ξανά για να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να πεις είμαι καλά, το πάλεψα και η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει. Έτσι δεν είναι; Μέχρι την επόμενη τρικλοποδιά και την επόμενη και την επόμενη. Όμως δε σκέφτηκες ποτέ, ότι ήρθε κάποτε η ώρα να προσπαθήσει κάποιος άλλος για σένα. Και εσύ τι κέρδισες; Χαμένα χρόνια και όνειρα που έγιναν σκόνη και χάθηκαν παρέα με τον άνεμο. Και έμεινες εσύ με την αγάπη που είχες μέσα σου να δώσεις τη μοναξιά σου και όλες τις στιγμές που δεν έζησες γιατί φοβήθηκες, να κρυφοκοιτάζεις τις ζωές των άλλων μέσα από έναν καθρέφτη σπασμένο και παλιό και τις ρυτίδες σου να βαθαίνουνε στο χρόνο.
Στεγνώνει το στόμα σου, σου κόβεται η ανάσα και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια σου. Γιατί είναι δακρυσμένα; Εφιάλτης ήταν. Ανακουφίζεσαι... Κοιτάς έξω από το παράθυρο, ένας πελώριος ήλιος σου κλείνει το μάτι, λίγο πριν πάρουν τη θέση του τα σύννεφα και οι αστραπές που έγιναν μπόρα. Μισή ώρα μετά ο ήλιος είναι πάλι εκεί παρέα με ένα ουράνιο τόξο και σου χαμογελάνε. Ζήσε σου τιτιβίζει ένα χελιδόνι που έρχεται και κάθεται στο περβάζι σου. Και εσύ καταλήγεις τη νύχτα να χορεύεις τανγκό κάτω από την Ακρόπολη, με ένα ολόγιομο φεγγάρι ανάμεσα στο σπίτι της Κυρίας Κοκοβίκου και στο στέκι της Μελίνας, στην ωραιότερη βόλτα της ζωής σου. Σε μια βόλτα στο κέντρο μιας Αθήνας που κοιμάται και σου δείχνει το πιο λαμπερό και αισιόδοξό της πρόσωπο. Γιατί υπάρχει και αυτό... Γιατί η ζωή είναι ένας τεράστιος δρόμος, με μπόρες και ουράνια τόξα και στιγμές όμορφες και άσχημες, άνθρωποι τον περπατάνε, πάντα κάτι τους δίνεις και πάντα κάτι παίρνεις από αυτούς, άλλοι έρχονται και φεύγουν και άλλοι έρχονται να περπατήσουν μαζί σου. Αγαπάς και αγαπιέσαι ερωτεύεσαι και σε ερωτεύονται, πορεύεσαι με τις επιλογές σου λάθος και σωστές. Μα ποιος κρίνει τι είναι σωστό και ποιο το λάθος; Από όλα κάτι μαθαίνεις και όσες φορές και αν πέσεις ξανασηκώνεσαι και όλα τα άσχημα είναι σαν τον εφιάλτη που σε ξύπνησε χτες βραδύ φοβισμένο. Σου αξίζουν όλα και όχι το τίποτα. Ό,τι και να έρθει είναι το δώρο σου και κάθε φορά πρέπει να το ανοίγεις με την ίδια λαχτάρα και χαρά.
σχόλια