Σάββατο πρωί λοιπόν!
Έφτιαξα όπως πάντα το ζεστό μου καφεδάκι και άνοιξα τις κουρτίνες να πάρω λίγο φως.
Τέλεια! Το σκηνικό έξω όπως πάντα στη θέση του. Ευτυχώς. Όλα κλεισμένα με ασφάλεια σαν σε γυάλινο σουβενίρ που κλείνει μέσα του την πόλη των Αθηνών.
Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι να εξερευνήσω με αδηφάγο μάτι τις λεπτομέρειες του "σουβενίρ" μου.
Στην αριστερή γωνία του ματιού μου τα τεράστια παιχνίδια του Allou Fan Park ξεκουράζονταν για λίγες ώρες πριν πάρουν στην αγκαλιά τους ενήλικα παιδιά που ζητούν λίγες στιγμές ανθρωπιάς στα σιδερένια μπράτσα τους.
Το Αιγάλεω στη συνέχεια, τα Τουρκοβούνια, ο Λυκαβηττός και τέρμα δεξιά το καμάρι των Ελλήνων εδώ και χιλιάδες χρόνια, η Ακρόπολη φυσικά.
"Αααααχ..." αναστέναξα κι ακούμπησα τους αγκώνες μου στο κάγκελο του μπαλκονιού. "Τι να μας πούνε μωρέ οι Ευρωπαίοι; Εμείς είμαστε αυτοί που τους διδάξαμε τα πάντα. Επιστήμες θες; Τέχνες θες; Και πιο συγκεκριμένα...ιατρική, ψυχολογία, φιλοσοφία, αστρονομία, μαθηματικά, ρητορική, αρχιτεκτονική, θέατρο...τι να πρωτοαναφέρω πια;... Κι όμως κύριοι δε μας σέβονται καθόλου. Αχάριστοι, αγνώμονες, θρασύτατοι σφετεριστές..."
Αυτά μονολογούσα με μια σχεδόν δραματική περσόνα- απαραίτητη στους πάσης φύσεως αδικημένους και πικραμένους του κόσμου-όταν ξαφνικά από τη δεξιά γωνία του ματιού μου αντιλήφθηκα ότι τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Η Ακρόπολη σαν ένα καζάνι που έβραζε είχε αρχίσει να βγάζει καπνούς και να ταλαντώνεται παράξενα δεξιά-αριστερά πάνω στον ιερό βράχο. Επικρατούσε μια αβάσταχτη σιωπή και ακινησία στην υπόλοιπη περιοχή λες κι όλοι σταμάτησαν να ακούσουν την απόφαση της Φύσης.
Μ' ένα τελευταίο δυνατό τράνταγμα το Σύμβολο της περήφανης μα και συμπυκνωμένης ιστορίας ενός ολόκληρου λαού παρασύρθηκε στα βάθη μιας απρόσμενης αβύσσου.
Το μόνο που απέμεινε ήταν ένας απλός λόφος γεμάτος εμπορικές συναλλαγές στους πρόποδές του και με μια τεράστια τρύπα- σαν στόμα που χάσκει από την Απορία- στην καμπούρα του.
"Και τώρα τι;" είπα δυνατά με γουρλωμένα μάτια και μια καρδιά που λες και προσπαθούσε να πεταχτεί έξω από το στέρνο...
Γύρω μου ησυχία. Κανείς δεν είχε βγει έξω εκείνη την ώρα; Κανείς δεν είχε αντιληφθεί τι είχε γίνει; Κάτω στο δρόμο μόνο δυο μελαψοί νεαροί περνούσαν, σπρώχνοντας ένα φορτωμένο ως απάνω με παλιοσίδερα καρότσι σουπερμάρκετ.
"Τι γίνεται ρε παιδιά;" Ξανακοίταξα προς το ιερό λόφο και...ορίστε δεν ήμουν τρελή.
Η Ακρόπολη δεν ήταν πια εκεί.
Έτρεξα αλαφιασμένη μέσα. "Η τηλεόραση θα μου πει την αλήθεια" είπα με βεβαιότητα αφού ήταν πάντα ο ασφαλής τρόπος έγκυρης και έγκαιρης ενημέρωσης.
Μάταια όμως.
Το πρόγραμμα των καναλιών ήταν όπως ακριβώς το είχα μελετήσει σχολαστικά στην αρχή της εβδομάδας. Η παραμικρή διασάλευση της τάξης, η αμελητέα υποψία κάποιας έστω μη διασταυρωμένης πληροφορίας για ένα τόσο σημαντικό γεγονός δεν υπήρχε πουθενά.
Αδυνατούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. "Αν δεν προβάλλεται από τα κανάλια" σκέφτηκα, "τότε κάτι συμβαίνει σ'εμένα. Δεν είμαι καλά. Μήπως αυτά τα χάπια για την αλλεργία μου δημιουργούν ψευδαισθήσεις;"
Ξαναβγήκα έντρομη στο μπαλκόνι.
"Κι όμως" είπα, ξεροκαταπίνοντας μια αγωνία που πάσχιζε να βρει αποδείξεις υπεράσπισής μου.
"Η Ακρόπολη δεν είναι πια εκεί".
Ο αναπάντεχος ήχος από το κουδούνι με έκανε προς στιγμήν να παγώσω. Θα μπορούσε άραγε ο επισκέπτης να μου επιβεβαιώσει το γεγονός που είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια ή δυο καλοί κύριοι με λευκές μπλούζες θα μου ζητούσαν ευγενικά να τους ακολουθήσω για το καλό μου;
Με κομμένη την ανάσα και σαν έτοιμη να απολογηθώ για κάτι που είχα κάνει ενώ δεν έπρεπε άνοιξα την πόρτα.
" Η κυρία Ελευθερία Ερήμου;" ήχησε σαν μελωδία από κινέζικες αγχολυτικές μπαλίτσες η φωνή του ταχυδρόμου.
"Μάλιστα" απάντησα, με κάποια αμφιβολία φυσικά...
"Δέμα από την Πατρίδα" συνέχισε ο Ταχυδρόμος με ένα ειρωνικό γελάκι να κρέμεται από τα μισο- σαπισμένα δόντια του.
"Ευχαριστώ" είπα και υπέγραψα στο χαρτί παράδοσης σαν υπνωτισμένη. Ένα άγνωστο όνομα σχηματίστηκε από τα ανεξέλεγκτα δάκτυλά μου και διαβάζοντάς το δίπλωσα γρήγορα το χαρτί και το παρέδωσα στον ταχυδρόμο. Εκείνος κοιτάζοντάς με με την μακάρια φάτσα του νικητή μου χαμογέλασε και μου ευχήθηκε "καλή συνέχεια".
Έκλεισα την πόρτα πίσω μου κοιτάζοντας το μικρό δεματάκι που παρέλαβα με το μυαλό μου κολλημένο στο όνομα με το οποίο μόλις είχα υπογράψει.
"Harratine Sebha" έβλεπα τα γράμματα να αναβοσβήνουν μπροστά στα μάτια μου, όπως τα ειδικά εφέ "sparkling lights" στο Word.
"Harratine....Sebha..." σιγοψιθύρισα κι ένιωσα κάτι σαν δάκρυ στη εσωτερική γωνία του αριστερού μου ματιού.
Κάθισα στην πολυθρόνα δίπλα στη μπαλκονόπορτα ατενίζοντας πέρα μακριά τα βουνά που σκεπάζονταν από ένα απαλό, συννεφένιο στρώμα.
Άνοιξα το δέμα και έβγαλα από μέσα του ένα μικρότερο κουτάκι κι ένα γράμμα.
Το κουτί προστάτευε ένα γυάλινο σουβενίρ που φύλασσε μια έρημο μέσα του.
Το πήρα προσεκτικά στα χέρια μου και ένα ρίγος συγκίνησης διαπέρασε όλο μου το κορμί.
Στη γυάλινη ημικυκλική σφαίρα δεκάδες μικροί λοφίσκοι της ερήμου μου υπενθύμισαν την ελεύθερη μετάφραση του ονόματός μου στις παράξενες λέξεις που υπέγραψα..."απελευθερωμένοι σκλάβοι της ερήμου".
Έπειτα διάβασα με προσοχή το γράμμα...
Αγαπημένη μου Κόρη,
πέρασε πολύς καιρός από τότε που έφυγες και γύρισα πολλούς τόπους μέχρι να σε βρω.
Πέρασα πόλεις, χωριά, πεδιάδες και οροπέδια, ρώτησα θάλασσες, ποτάμια, χειμάρρους και ωκεανούς, μα κανείς δε σε είχε δει.
Δεν μπορούσα να φανταστώ πως Εσύ θα πιανόσουν αιχμάλωτη των καιρών.
Δεν θα πίστευα ποτέ ότι Εσύ, με τη θέλησή σου σχεδόν, θα υπέμεινες τη φυλακή του μεγαλύτερου εχθρού σου...της Δεδομένης Αλήθειας.
Δε γνωρίζω πώς σου επιβλήθηκε αυτή η μασκοφορεμένη απατεώνισσα, αλλά θέλω να σου υπενθυμίσω ποια είσαι.
Η Ελευθερία της Ερήμου είναι η δύναμη της σκέψης που ξεκινά από την αχανή έρημο με σκοπό την ανθρώπινη επιβίωση και Δημιουργικότητα. Όσο ζωοφόρος τόσο και θανατηφόρα.
Χρησιμοποιεί την καλή της φίλη, την Ιστορία, για να τη βοηθά να αναρριχάται στους δύσκολους καιρούς.
Η ιδιότητά σου, η ελεύθερη σκέψη, αναδημιουργείται κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος όπως αναδημιουργούνται οι λόφοι της ερήμου με τις αμμοθύελλες. Δε χάνουν ποτέ το βασικό τους συστατικό, την άμμο, αλλά αλλάζουν σχήμα και μπορεί να περιέχουν ιδέες από ζώα και φυτά και υπολείμματα ανθρώπινων αναμνήσεων.
Αυτό που είδες σήμερα δεν ήταν παρά ένας αντικατοπτρισμός μιας σκέψης που είχα για να σε ταρακουνήσω. Η Ακρόπολη υπάρχει.
Είναι στη θέση της όπως χιλιάδες χρόνια τώρα. Μα αυτό δε σημαίνει τίποτα.
Έχει απομείνει στο κέντρο της Ελλάδας σαν ένα σαπιοκάραβο που προσάραξε και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δει τι κουβαλούσε.
Κι αυτό γιατί όλοι, ακόμα κι Εσύ, αναμοχλεύουν το ένδοξο παρελθόν και προσκυνούν τα απομεινάρια του αφήνοντας απ' έξω την Ιδέα που κουβαλούν αυτά τα απομεινάρια.
Να θυμάσαι: Η Ακρόπολη πάνω απ' όλα είναι Ιδέα. Η Ιδέα της ανθρώπινης ικανότητας και της Δημιουργίας που προέρχεται από την Ελεύθερη Σκέψη.
Και οι Ιδέες είναι Αθάνατες.
Με στοργή,
Ο Πατέρας σου, Άνεμος της Ερήμου
σχόλια