Και όλα φάνταζαν σαν παραμύθι πριν τη δύση.
Αέρινες νεράιδες, πανέμορφες πριγκίπισσες, αλαβάστρινο το δέρμα τους. Πρίγκιπες λιοντάρια, πανέμορφα τα μάτια τους και μεγαλόψυχη φάνταζε η καρδιά τους. Χώρος για κακές μάγισσες ελάχιστος ,σχεδόν μηδαμινός, βαθιά θαμμένος. Το χάρτινο σκηνικό ίδιο πάντα, απαράλλαχτο, αδιαμφισβήτητα παραμυθένιο.
Κείνα τα χρόνια, oι άνθρωποι άλλωστε είχαν ξεχάσει πως να αναζητούν το γνήσιο, το αληθινό, το δύσκολο γιατί είχαν μάθει πως πιο φτηνά αγοράζουν τα υλικά αγαθά. Και ήταν εκείνη η ύλη που ζέσταινε αποκλειστικά την καρδιά τους. Ο ήλιος τάχα λαμπερός, καυτός αλλά παγωνιά επικρατούσε. Και με τον καιρό συνήθισαν το χειμώνα τον κρυφό, κρύος, κρυστάλλινος πίστεψαν ότι είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Και φόρεσαν τα χειμωνιάτικα τα ρούχα τους παντοτινά.
Και τόσο τους θάμπωσε τούτο το χρυσό ντεκόρ που για να το κληροδοτήσουν στα παιδιά τους, ανέθεσαν στον Νάρκισσο την ανατροφή τους. Και εκείνος τα μάζεψε, τα αποπλάνησε με την φανταχτερή ομορφιά του. Και ήταν τόσα τα παραμύθια που τους αφηγήθηκε, τόσες θεατρικές παραστάσεις που σκηνοθέτησε που τα παιδιά πίστεψαν ότι βρήκαν εκείνο το μαγικό ραβδί που μεταμορφώνει τα πάντα.
Την ασχήμια σε γιορτινή ομορφιά, την αίσθηση του κενού σε πληρότητα, την συναισθηματική ανικανότητα σε ικανότητα, τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας σε πραγματικές. Τους έμαθε να θάβουν βαθιά μέσα τους τα αισθήματα αδυναμίας, ανεπάρκειας, ντροπής, φόβου, αυτοκριτικής. Απαγορευτικό να στερεωθούν αυτά τα συναισθηματικά πετράδια στο πριγκιπικό τους στέμμα. Σε κόσμους μαγικούς όλοι υποτελείς της τελειότητας, του μεγαλείου.
Και για να προετοιμάσει πιότερο ο Νάρκισσος τους μελλοντικούς ήρωες αυτής της αψεγάδιαστης δήθεν, παραμυθένιας κοινωνίας χάρισε απλόχερα σε κάθε ένα παιδί τον Ψευδή Εαυτό του, το φίλο- προστάτη τους, καθιστώντας τον υπεύθυνο να τα προστατέψει με το σπαθί του από όποιο συναισθηματικό τέρας εμφανιστεί στο δρόμο τους. Και για να σιγουρευτεί ότι δεν θα παρεκκλίνουν της χρυσής πορείας τους, φρόντισε να τα μάθει να μην αγαπούν κανέναν άλλον πέρα του μεγαλοπρεπή και μεγαλειώδη εαυτό τους.
Και κέντησε πολλά και άλλα στην περήφανη ψυχούλα τους. Οι άλλοι, ρητόρευε σαν μαγικός σοφιστής, είναι οι παντοτινοί υπηρέτες σας, είναι τα αντικείμενα σας. Έχουν υποχρέωση να τροφοδοτούν με τη ζωή τους έλεγε, τη δική σας υπόσταση, τη δική σας ταυτότητα και επιβεβαίωση. Υπάρχουν για να σας θαυμάζουν, να αναγνωρίζουν τη μαγική δύναμη σας και ποτέ να μην σας αμφισβητούν.
Και ύστερα χάθηκε εκείνος ο ψευτό ζωοποιός ήλιος, ο χρυσός. Βασίλεψε και ήρθε η Δύση και έφερε τις μάγισσες, τα ξωτικά και νέκρωσαν τα πάντα. Και τον Νάρκισσο μαζί. Φυλάκισαν την ύλη και κατέρρευσε η δήθεν ζωή. Κατεδαφίστηκε το θεατρικό σκηνικό, μαράζωσαν οι πρωταγωνιστές. Ο Βασιλιάς ξυπόλητος.
Τραγικές φιγούρες νιώθουν τα δημιουργήματα του Νάρκισσου χωρίς εκείνη την πλαστική ομορφιά, την πλασματική δύναμη. Η φύση γύρω τους αφανίζεται από την υπεραφθονία της. Οι παλίρροιες του ψυχισμού τους κατακλύζουν. Αλλά εκείνα τα παιδιά μεγάλωσαν για να κατακτήσουν, να υποτάσσουν τους άλλους.
Και έτσι κοιτάν το είδωλο τους στο καθρέφτη, αντλούν δυνάμεις και ορμούν με δύναμη στους αδυνάτους, τους φτωχούς, τους ξένους, τους διαφορετικούς. Σε όλους εκείνους δηλαδή που είναι πραγματικοί, αληθινοί και με ζωντανά συναισθήματα. Εκείνα τα παιδιά, δεν έμαθαν να αντέχουν την αλήθεια και ορμούν να την αφανίσουν υπακούοντας στον δυνάστη τους. Εκείνον τον Ψεύτικο εαυτό τους.
σχόλια