Και, τα χρόνια περνούν. ανελέητα. Δεν κοιτούν τίποτα. δεν τα νοιάζει αν γεμίζει το πρόσωπό μου ρυτίδες, αν ζαρώνει το μέτωπό μου, αν το χαμόγελο σβήνει σιγά-σιγά από τα χείλη μου.
Και, πόσο θέλω να ήμουν πάλι παιδί. σωματικά! Η ψυχή μου είναι ακόμη παιδί. το σώμα όμως δεν ακολούθησε! Η παιδική μου ψυχή είναι φυλακισμένη σε ένα σώμα που δεν παύει να γερνάει. Σε ένα σώμα που πλέον δεν έχει τίποτα από την παιδικότητα του τότε. μόνο η ματιά είναι ίδια. Προδίδει το ανεπιτήδευτο είναι μου. Προδίδει την αγνή ψυχή μου.
Και, στο τέλος τί θα μείνει άραγε. Αυτό θα μείνει. Η ματιά. Η ματιάπου θα καθρεφτίζει την ψυχή μου.
Και, πώς να περιγράψω την ψυχή μου; Κοιτάω τα μάτια μου. Κοιτάω τα μάτια μου και τη βλέπω. Της χαμογελάω αλλά ποτέ αυτή δεν αποκρίνεται. ΠΟΤΕ.
Έχει τη δική της ρότα. Προσπαθώ να την πλανέψω αλλά αυτή συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο.
Και, τελικά, τι καταφέρνω; Να βιώνω μια μόνιμη πάλη μέσα μου. Παλεύω με τον εαυτό μου. Προσπαθώ να τον κρύψω και αυτός αντιδρά. Προσπαθώ να κοιτάζω από το πρίσμα της λογικής και κείνος με σφάζει και πλημμυρίζω με αίμα. Προσπαθώ να είμαι δυνατή στα απλά και καθημερινά αλλά αυτός υποτιμά την προσπάθεια μου, γιατί όπως λέει, αυτά είναι πράγματα τιποτένια. Η δύναμη, λέει, φαίνεται στα ανώτερα στρώματα. Στα αιθέρια. Σε αυτά που δεν έχεις γη να πατάς, δεν έχεις στέγη να προστατεύεσαι. Σε αυτά που είσαι γυμνός και ανήμπορος.
Και, γιατί πρέπει να είμαι εγώ θύμα σου εαυτέ μου; Να το λάθος μου. Το μέγα και μοναδικό μου λάθος. Όπως ο Θεός είναι τριαδικός, έτσι κι εγώ έχω δύο υποστάσεις. Τον εαυτό μου και το εγώ μου. Μα πως, πως γίνεται να διαχωρίζονται αυτές οι δύο υποστάσεις; Κι όμως γίνεται. Ο πόλεμος μου είναι καθαρά δικός μου. Διαδραματίζεται μέσα μου, με αντιπάλους εμένα και τον εαυτό μου. Τα συντρίμμια πολλά. Τουλάχιστον είναι δικά μου συντρίμμια. Δεν κατηγορώ κανένα για τίποτα.
σχόλια