"Μια μέρα τους είπα πως από πολύν καιρό είχα αισθανθεί την ευτυχία τους, πως και στη Γη ακόμα την αναπολούσα με τόση λύπη, ώστε μου προξενούσε καμιά φορά έναν ανυπόφορο πόνο, που συχνά τότε δεν μπορούσα να κοιτάξω τον ήλιο χωρίς να κλαίω, πως το μίσος μου για τους ομοίους μου ήταν ανακατωμένο με θλίψη, και πως σκεφτόμουν: γιατί δεν μπορώ να τους μισώ χωρίς να τους αγαπώ; Γιατί τόση θλίψη μέσα σε τόση αγάπη; Γιατί τόση αγάπη μέσα σε τόσο μίσος;"*
Κάποτε θα διαβάζουμε μαζί Ντοστογιέφσκι στην ταράτσα. Οι αχτίδες του ήλιου θα καίνε τα κορμιά μας. Θα είμαστε συνέχεια αγκαλιά και θα κρατάμε σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου. Ο ιδρώτας μας θα γίνεται ένα και θα μας ενώνει ακόμα περισσότερο. Ο αέρας θα μας ανατριχιάζει το δέρμα, αλλά εμείς θα νιώθουμε μόνο ζεστασιά. Θα κοιτάμε τον απέραντο ουρανό και θα ζωγραφίζουμε σ' ένα νοητό γαλάζιο καμβά. Θα λέμε ιστορίες παιδικές, με όμορφα τέλη. Θα μουρμουρίζουμε τραγούδια μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής όπου ο έρωτας ήταν αγνός κι η αγάπη αιώνια. Θα τρώμε σπιτικό παγωτό καϊμάκι, σ' εκείνα τα πορσελάνινα μπολάκια της γιαγιάς, με τα ζωγραφισμένα λουλούδια. Και μαύρες ρώγες σταφύλι, από την κληματαριά, χωρίς να τις πλένουμε, κρύβοντας με τα χέρια μας το πρόσωπό μας, όπως τα μικρά παιδιά όταν κάνουν ζαβολιά. Θα κάνουμε έρωτα παθιασμένο, απενοχοποιημένοι από κάθε ίχνος μικροαστισμού. Έπειτα ξαπλωμένοι στην καυτή πλάκα, θα κοιτάμε ξανά τα σύννεφα και θα παίζουν τα δάχτυλά μας με το φως. Θα βουτάμε με τα ρούχα στη θάλασσα και θα κυνηγάμε τον ήλιο. Θα με αγαπάς και θα σε αγαπώ και θα είναι ο κόσμος φτιαγμένος μόνο για εμάς. Και ξέρεις... Το κάποτε είναι τόσο μακρυά όσο και κοντά. Τόσο παρελθόν όσο και μέλλον.
*Το όνειρο ενός γελοίου, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
σχόλια