Όσο μεγάλωνα, αυξανόταν και το πάθος μου προς τα ταξίδια. Ο κοινωνικός μου περίγυρος είτε ήταν το οικογενειακό μου περιβάλλον είτε οι στενές μου φίλες απέδιδαν αυτήν μου την λαχτάρα για φυγή , για το άγνωστο και για το ταξίδι στην ανικανότητα μου να δεσμευτώ. Να στεριώσω κάπου. Πολλοί που γνώριζα κατά διαστήματα θεωρούσαν πως φοβόμουν να δεσμευτώ, να δεθώ με κάποιον. Δεν έδινα ποτέ σημασία στα σχόλια του τύπου «Δεν μετράει μόνο η καριέρα σου, χρειάζεσαι και αγάπη» Ίσως γιατί πότε δεν την απαρνήθηκα. Απλώς δεν επιδίωκα κιόλας την αγάπη. Αν εγώ φοβόμουν την δέσμευση, άλλοι φοβόντουσαν την μοναξιά. Και εάν φοβάσαι να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, διακατέχεσαι από φόβους και εσύ όσο και εγώ. Γιατί πάντα αναζητώ το απόλυτο και το μέτριο δεν μου κάνει. Αυτοί που αποζητούν τα μέτρια, μέτριοι παραμένουν. Στον έρωτα αν δεν καίγεσαι, δεν ζεις. Είτε να καίγεσαι , είτε να παγώνεις. Το ενδιάμεσο είναι εύκολο.
Δυστυχώς ούτε οι γονείς μου κατανόησαν πότε την ανάγκη μου να φεύγω. Μόνη μου. Πολλές φόρες τύχαινε κάποια δύσκολη κατάσταση και εγώ ζητούσα και μετά από κάποια ηλικία ενημέρωνα πως φεύγω ένα ταξίδι. Και το επακόλουθο και πλέον αναμενόμενο ήταν η απορία στο βλέμμα τους και καμιά φόρα η αγανάκτηση για το εάν αισθάνομαι τίποτα. Εάν έχω συνείδηση των περιστάσεων. Αυτό που δεν μπορούσαν να καταλάβουν είναι ότι για μένα αυτή ήταν η θεραπεία μου.
Οι άνθρωποι πολλές φόρες μπερδεύονται καθώς θεωρούν πως είναι ουτοπία να ταξιδεύεις δίχως ευθύνες και υποχρεώσεις, μακριά από την γραφειοκρατία της πατρίδας. Αλλά εγώ ξέρω πως έχω ευθύνη όταν ταξιδεύω να μεταφέρω με τον λόγο μου συναισθήματα και ιδέες, έναν πολιτισμό απαράλλαχτο και μια κουλτούρα διαφορετική από την δίκη μου.
Αυτό άρχισα να το συνειδητοποιώ γύρω στα δεκαέξι μου όταν μετά τον θάνατο της καλύτερης μου φίλης πήγα στην Κωνσταντινούπολη για λίγες ήμερες. Όποιος έχει βιώσει την λύτρωση μετά τον ξέσπασμα, μπορεί να με καταλάβει. Οι υπόλοιποι μπορούν να προσπαθήσουν.
Τα ταξίδια, οι κουλτούρες, οι νέοι άνθρωποι – οι εμπειρίες γενικότερα. Δεν μπορούσα να τα αγνοήσω και μάλιστα δεν ήθελα. Δεν φοβόμουν την μοναξιά, μα με τρομοκρατούσε και συνεχίζει να με τρομοκρατεί η ιδέα του να μην βρω έναν άνθρωπο να μπορεί να συναισθανθεί το πάθος μου για τα ταξίδια.
Όταν με ρωτάνε με τι θες να ασχοληθείς αφού τελεύσεις την φιλολογία και εγώ απαντώ όπως ακριβώς απαντούσα και στο σχολείο ακόμη. «Θα γίνω ταξιδιωτικός συγγραφέας» και όπου με βγάλει. Οι άνθρωποι πολλές φόρες μπερδεύονται καθώς θεωρούν πως είναι ουτοπία να ταξιδεύεις δίχως ευθύνες και υποχρεώσεις, μακριά από την γραφειοκρατία της πατρίδας. Αλλά εγώ ξέρω πως έχω ευθύνη όταν ταξιδεύω να μεταφέρω με τον λόγο μου συναισθήματα και ιδέες, έναν πολιτισμό απαράλλαχτο και μια κουλτούρα διαφορετική από την δίκη μου. Έχω ευθύνη προς τα άτομα να λέω πάντα την αλήθεια και να προσέχω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Και ίσως μια μέρα αν καταφέρω να γίνω αρκετά καλή να μεταλαμπαδεύσω στον κόσμο την ιδέα του διαφορετικού – την αναγκαιότητα μα και την ομορφιά του-.
σχόλια