Δευτέρα πρωί... Το μεγάλο ρολόι στην αποβάθρα χτυπά 12. Μεσημέρι! Περιμένω τον ηλεκτρικό. Εκεί στην αποβάθρα κοιτώ γύρω μου. Ο κόσμος λιγοστός. Το καλοκαίρι στην πιο μεγάλη του στιγμή και οι εναπομείναντες στην Αθήνα φαντάζουν απελπιστικά λίγοι. Λίγοι και σκυθρωποί. Δεν χαμογελούν. Λες και όλοι μαζί σκέφτονται τους άλλους.... Εκείνους τους ''άλλους'', ''τους τυχερούς'', ''τους προνομιούχους'' που έχουν εκδράμει σε κοντινά ή μακρινά μέρη. Τα βαγόνια έρχονται και εγώ δεν βιάζομαι. Ποιός ο λόγος; Ακόμα και να το έχανα μετά από λίγα λεπτά θα ερχόταν το επόμενο.... (Σκέφτομαι ότι τα τραίνα και τα λεωφορεία πάντα θα έρχονται το ένα πίσω από το άλλο ίδια και απαράλλαχτα. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα με τους ανθρώπους!)
Επιβιβάζομαι και συνεχίζω να παρατηρώ... Από τις ελάχιστες φορές που μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα βαγόνι ''ανθρώπινο''. Τι εννοούμε όμως κυριολεκτικά με αυτό; Συνήθως τη χρησιμοποιούμε την λέξη για να περιγράψουμε έναν χώρο που μας παρέχει τα στοιχειώδη για να ''επιβιώσουμε ως ανθρώπινα όντα''. Από αυτή την άποψη ο συρμός του μετρό, που μόλις είχε έρθει, πληρούσε όλες τις προδιαγραφές... Ο κλιματισμός στο τέρμα και πολλές θέσεις να επιλέξεις για να κάτσεις. Παράδεισος θα πεις! Ο χαρακτηριστικός ήχος του κλεισίματος των θυρών ηχεί και η ''ανθρώπινη'' διαδρομή μας μόλις άρχισε.
Μετρώ συνολικά δέκα άτομα στο βαγόνι μου. Άνθρωποι που δεν είχαν την ευκαιρία να φύγουν.. Άνθρωποι που δεν τους το επέτρεψαν τα οικονομικά τους και άνθρωποι που δεν είχαν κάπου να πάνε. Άνθρωποι που έμειναν να ''απολαύσουν'' την Αθήνα άδεια. Άνθρωποι που συναντιούνται μεταξύ τους και σπεύδουν να εξάρουν την ομορφιά και την ηρεμία της Αθήνας χωρίς τους Αθηναίους. Μία πόλη χωρίς τους πολίτες της!
Το βαγόνι συνεχίζει την πορεία του. Η εικόνα αυτή με θλίβει. Οι άδειες αποβάθρες μου δίνουν μια εικόνα εγκατάλειψης και ερήμωσης. Τι σημασία έχουν όλα αυτά χωρίς τους ανθρώπους να τους δίνουν ζωντάνια, κίνηση και λόγο ύπαρξης;
Ένα κοριτσάκι δίπλα μου γύρω στα πέντε ρωτάει γεμάτη αθωότητα τη μητέρα της : ''Που πήγαν όλοι μαμά; '' ''Λείπουν'' η μονολεκτική και κοφτή απάντηση της μητέρας. Το κοριτσάκι δεν το κατάλαβε, αλλά εγώ έπιασα εκείνη την πικρία στη χροιά της φωνής της. ''Οι τυχεροί'' που έφυγαν μας άφησαν στην θλιβερή άδεια πόλη.
Κοιτάω από το παράθυρο στη σειρά τα μαγαζάκια στο Μοναστηράκι και στο Θησείο και ξαφνικά το τοπίο δεν μου φαίνεται και τόσο όμορφο όπως άλλοτε. ''Λείπουν'' ψιθυρίζω.... Λείπουν εκείνοι για τους οποίους φτιάχτηκαν όλα αυτά.
Ξέρω ότι την επόμενη φορά που θα αγανακτείς από την πολυκοσμία στα μέσα συγκοινωνίας θα ευχόσουν να ''έλειπαν''. Αν έλειπαν όμως;
Η πόλη χωρίς τους πολίτες της είναι σαν ένα άδειο σπίτι χωρίς τους ενοίκους του. Ένας όμορφος αλλά νεκρός χώρος. Σίγουρα αυτό θέλεις;
