Χίλια συναισθήματα.
Το υπέροχο αναπάντεχο.
Η αναμενόμενη εξέλιξη.
Είναι οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται όταν την περπατάω. Ίδιοι δρόμοι, απαράλλαχτοι. Τα περιπτερά μόλις βγεις από τον ηλεκτρικό σε περιμένουν εκεί. Δεν έχουν μετακινηθεί εκατοστό. Έτοιμα για τον βομβαρδισμό.
Πφφφ..
Κάτσε να πάρω μια ανάσα αγχώθηκα. Ξέρεις, άρχισα να βλέπω τις απειλητικές cocacoles, σοκολάτες, και θεός ξέρει τι άλλο, με καλούν να τις λεηλατήσω. Γυρνάω το κεφάλι μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάω την ακρόπολη.
Κλασικά ακούω μουσική, είμαι facebook, γράφω εδώ, κλασικά. Και ενώ μοιράζομαι τις σκέψεις μου με αυτό το φουκαριάρικο pc, κάνω scroll down στην αρχική μου και πέφτω εδώ. Δεν έχω ακούσει ακόμα τι λέει. Δεν με ενδιαφέρουν οι στίχοι.
Αφοσιώνομαι στην μουσική και στην απίστευτη βραχνάδα της φωνής του. Και ναι, τώρα θα συνεχίσω τον ειρμό μου.
Α! Ναι! κοιτάω την ακρόπολη. Θέλω να ανέβω εκεί. Σκέφτομαι πως θα ήταν να ήμουν ξαπλωμένη και να κοιτάω τα αστέρια από ψηλά. Θέλω να πάω εκεί στους φρουρούς της και να πω:"Απαιτώ ελεύθερη είσοδο στην Ακρόπολη για τις μέρες πανσέληνου. Τι θα κάνουμε εμείς οι ρομαντικοί και μελαγχολικοί; Ο Λυκαβηττός γέμισεεεεε"
Χλωμή σκέψη, πιο χλωμή και από το φεγγάρι.
Ας κάνω μια βόλτα στην πλάκα λοιπόν. Παίρνω την ταχυδρομική μου καφέ τσάντα, το κινητό στα χέρια και τα μάτια μου από την ακρόπολη.
Βλέπω.
Νιώθω.
Θέλω.
θέλω αγάπη.
θέλω να το φωνάξω
Κοιτάω γύρω μου . Οι δρόμοι είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Κανείς δεν είναι εδώ. Κανείς δεν νιώθει.
Περπατάνε χαμένοι .
Σε ένας χάος σκέψεων.
Ένα ζευγάρι βαρετό περνάει από μπροστά μου.θέλω να τους πω:""Νιώστε την αγάπη ρεεεεε""
"Φίλησε την κάτω από τα γιασεμιά"
"Κράτησες της το χέρι"
Έπρεπε να το πω
και μετά να τρέξω γρήγορα και να χωθώ ολόκληρη εγώ στα γιασεμιά στο τέρμα του δρόμου.
Τους αγνοώ τελικά. Πιάνω τα μαλλιά μου μια κοτσίδα ψηλά και κόβω ένα κλωνάρι γιασεμί Ένα γιασεμί για τα μαλλιά μου και ένα γιασεμί για την καρδιά μου.
Τόσο δυνατά το μυρίζω, που σχεδόν μπαίνει στα ρουθούνια μου.Πιστεύω δεν είναι καθόλου δύσκολο να φτάσει στην καρδιά μου.
Μυρίζω τα γιασεμιά μου.
Από ένα παλιό ραδιόφωνο ακούγεται ένας όμορφος ήχος..
Έρχεται από εκείνο το σπίτι.
jazz σίγουρα.
Το σαξόφωνο μου γαργαλά τις άκρες των αυτιών μου.
Πάω κρυφά και στέκομαι κοντά στο μεγάλο πράσινο παράθυρο.
Ένα γραμμόφωνο παίζει και δυο υπέροχα χέρια τακτοποιούν βιβλία στο ράφι..
δεν με νοιάζει να σου πω τι ήταν.
ΑΝΤΡΑΣ Ή ΓΥΝΑΙΚΆ
Αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι είχε τα πιο ωραία χέρια.
Οι κινήσεις τους μαγικές. Χαϊδεύουν το αέρα και να το ξελογιάζουν.
Μαζί και μένα.
Νιώθω σαν μικρή κλέφτρα.
Κλέφτρα στιγμών.
των δικών του στιγμών.
Οι άκρες των βλεφάρων ανασηκώνονται αργά ,όπως και ο ρυθμός του τραγουδιού που παίζει, και λίγο μετά κλείνουν ξανά.
Αυτό ήταν.
Αποθήκευσα τη στιγμή.
ΑΠΟΜΑΚΡΎΝΟΜΑΙ.
Αυτή τη πλευρά του κόσμου ,την μυστήρια , την αινιγματική γεμάτη ανυπότακτες ψυχές εγώ συνηθίζω να την κάνω υποτακτική μου.
Υποτακτική της ψυχής μου και των θέλων μου.
Ανάλογα με τα συναισθήματα που της δίνω αυτή αναπλάθεται .
Σε ποίημα, σε στιγμή , σε έμπνευση,
Είναι Χίλια συναισθήματα.
Είναι το υπέροχο αναπάντεχο.
Είναι η αναμενόμενη εξέλιξη.
Άλλοι την ονομάζουν πόλη.
Άλλοι πάλι απλά συνήθισαν να την αποκαλούν Αθήνα.
