Σύνταξη: Έλλεψη έμπνευσης

Είκοσι εννιά. Ούτε καν τριάντα. Γερνάω  ζώντας σε μία κοινωνία νεκρή.

Αποτελώ λίθο μία γενιάς καταδικασμένης, όχι εξαιτίας των μνημονίων ή των πολιτικών αποφάσεων. Πολιτισμός. Εκπαίδευση. Καλλιέργεια. Αυτά μας καταδίκασαν, σ’ ένα σύστημα που μας δίδαξε να γίνουμε άριστοι στην εκτέλεση όσων μας ζητηθούν.

Δημιουργία? Πουθενά...

Αποτελώ λίθο μίας γενιάς καταδικασμένης σε απραγία. Απραγία στον έρωτα, απραγία στη φιλία, απραγία στην κοινωνική μας ζωή, απραγία στην επαγγελματική μας ζωή. Άπραγοι μεταναστεύουμε, άπραγοι επιστρέφουμε, άπραγοι απογοητευόμαστε, άπραγοι εργαζόμαστε, άπραγοι κοιταζόμαστε στα μάτια,  άπραγοι  ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Άπραγοι και οι μέρες κυλούν εις βάρος μας.

Έλειψη έμπνευσης.

Οι παπούδες μας πείνασαν. Πολέμησαν. Δυσκολεύτηκαν. Δημιούργησαν όμως. Ερωτεύτηκαν. Αγάπησαν. Στηρίχτηκαν και στήριξαν τη φιλία. Έζησαν. Άνθρωποι αμόρφωτοι μεν, με τεράστια καλλιέργεια δε, έζησαν όσα εμείς σήμερα δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Οι γονείς μας δυσκολεύτηκαν λιγότερο. Δημιούργησαν, έστω και λιγότερο. Ίσως εφήμερα, αλλά έζησαν. Άνθρωποι με μία βασική εκπαίδευση και καλλιέργεια ως επί το πλείστον, έζησαν όσα εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε σήμερα.

Εμείς?

Μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, με πληθώρα εφοδίων στις πλάτες μας, με όνειρα και δυνατότητες. Μόνοι μας. ‘Ολοι μαζί μόνοι μας. Σε κατάσταση αναμονής σ’ένα σήμερα διάρκειας χρόνων. Δεν μπορούμε να εργαστούμε, δεν μπορούμε να κοινωνικοποιηθούμε, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Σε κατάστασης αναμονής για το αύριο.

Δεν έρχεται.

Δεν θα έρθει το αύριο απροσκάλεστο, σ’ ένα σπίτι ρημαγμένο και εγκαταλειμένο, με ένα νοικοκύρη κλεισμένο στην κάμαρη που δεν ακούει την εξώπορτα.

Θα σηκωθώ να συμμαζέψω. Λίγη δύναμη, λίγη υπομονή και καλή διάθεση. Να ξεχωρίσω τα γερά από τα σπασμένα, τα ενθύμια, αυτά που χρειάζομαι και εκείνα που όχι. Θα επιδιορθώσω τις ζημιές. Θα καλλωπιστώ και θα φτιάξω ένα γλυκό να το προϋπαντήσω στην εξώπορτα.

Δεν αναζητώ εργασία. Δεν αναζητώ φιλία. Δεν αναζητώ αγάπη.

Προσπαθώ. Πράττω. Δημιουργώ.

 Ίσως αποτύχω.

Θα έχω όμως με βεβαιότητα μία δεύτερη ευκαιρία, διότι αντιδρώ σε αυτό που ζω.