Και κάπως έτσι ξεκινάει αυτό το «παραμύθι»...
Και τι είναι τελικά ένα παραμύθι; Υπάρχουν άραγε παραμύθια ή όλο αυτό είναι η συσσωρευμένη παιδική ενέργεια των μεγάλων που πασχίζουν να μεταφέρουν στα παιδιά όλα αυτά που φοβούνται να κάνουν πράξη;
Κι έπειτα ένα παραμύθι πρέπει απαραίτητα να έχει ευτυχισμένο τέλος ή μήπως το τέλος είναι πιο όμορφο να βγαίνει από την αλήθεια, την αλήθεια που κρύβαμε πάντα όλοι μέσα μας από τότε που ήμασταν παιδιά; Μια αλήθεια κάπως αναδιαμορφωμένη από το μυαλό και τις εμπειρίες κι ένα μικρό λιθαράκι αισιοδοξίας που αποτρέπει τις αρνητικές σκέψεις.
Κοίταξε να δεις...Αν περιμένεις ν' ακούσεις για πρίγκιπες και μαγικά πλάσματα και κάστρα και όλα αυτά που συναντάς στα παραμύθια, σίγουρα δεν θα το βρεις εδώ. Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι ότι ανάμεσα σ' αυτές τις λέξεις και τα κενά που αφήνουν ενδιάμεσα θα βρεις μαζί μου και δικές σου αλήθειες, όπως...Μα αν στα πω όλα τώρα δεν θα έχει νόημα!!!
Οπότε θα ξεκινήσουμε κάπως έτσι.
Μια φορά κι έναν καιρό σ' έναν κόσμο μακρινό, δηλαδή όχι και τόσο μακρινό, αλλά σίγουρα πολύ διαφορετικό, πιο όμορφο, πιο πολύχρωμο, πιο αισιόδοξο ζούσε μια πεταλούδα. Όπως ξέρεις φαντάζομαι οι πεταλούδες δεν ζούνε πολύ, αλλά αυτή είναι κι η ομορφιά τους. Υπήρχε λοιπόν μια πεταλούδα, όχι σαν αυτές που μας έρχονται πρώτα στο μυαλό με τις κόκκινες πιτσίλες, δεν είχε γαλάζια φτερά και δεν ήταν στον κάμπο... Ήταν μια απλή νυχτοποεταλούδα που περίμενε τη μέρα που θα άνοιγε τα φτερά της και θα πετούσε μακριά...
Βλέπεις ποτέ δεν της είχαν πει ότι η ζωή της θα διαρκούσε μόνο λίγες ώρες...
Έτσι άρχισε να πετάει, στην αρχή με δυσκολία πολύ κοντά στο έδαφος, όμως γρήγορα κατάφερε να πάρει ύψος και ν' απομακρυνθεί, ήταν ηλιοβασίλεμα ακόμα, καθώς πετούσε είδε φως μέσα σ' ένα σπίτι, αμέσως σκέφτηκε να μπει μέσα, έκλεισε τα μάτια πήρε φόρα και... Τη στιγμή που ήταν έτοιμη να μπει, βρέθηκε μπροστά της στο περβάζι μια άλλη νυχτοπεταλούδα πιο γέρικη, με τα φτερά της κάπως καμένα, τη ρώτησε που ήθελε να πάει, τότε η νυχτοπεταλούδα της εξήγησε ότι ήθελε να φτάσει στο φως αυτό που έβλεπε μέσα στο σπίτι. Η πιο γέρικη πεταλούδα όμως της εξήγησε πως αυτό που έκανε ήταν κάπως επικίνδυνο, μην δίνοντας όμως σημασία η μικρή νυχτοπεταλούδα μπήκε με φόρα μέσα, πλησίασε το φως κι αμέσως η θερμότητα την απομάκρυνε, παρόλο που κάηκε συνέχισε να προσπαθεί ν' ακουμπήσει το φως με τα φτερά της, όταν πια σταμάτησε ήταν εξαντλημένη...
Αμέσως σκέφτηκε να πάει στο περβάζι να συναντήσει την πεταλούδα που είχε δει στην αρχή, μάταια όμως συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνη και κουρασμένη μέσα σ' αυτό το δωμάτιο, τότε της ήρθε μια όμορφη μυρωδιά... Μα ναι αυτό ήταν ζάχαρη και ξέρεις οι πεταλούδες λατρεύουν τη ζάχαρη, άρχισε λοιπόν να πετά με δυσκολία μέσα στο δωμάτιο προσπαθώντας να εντοπίσει από πού ερχόταν αυτή η μυρωδιά, τότε είδε ένα ποτήρι με κόκα-κόλα («για να'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα...»), μη γνωρίζοντας προσγειώθηκε με φόρα μέσα στο ποτήρι και άρχισε να πίνει το χρυσαφί υγρό με μανία ήταν τόσο ευτυχισμένη...ήταν ο,τι πιο όμορφο της είχε συμβεί ποτέ!
Κάποια στιγμή σταμάτησε...θέλησε να βγει, μα πλέον ήταν πολύ αργά...προσπάθησε με όλη τη δύναμη που της είχε απομείνει να πετάξει... Όμως τα φτερά της είχαν καεί κι είχαν βαρύνει.
Έπειτα από πολλές προσπάθειες κι αφού κατάλαβε ότι όλο αυτό δεν θα οδηγούσε κάπου, άνοιξε διάπλατα τα φτερά της και αφέθηκε, ήταν τόσο κουρασμένη...μετά από λίγο ονειρεύτηκε ότι ήταν και πάλι ελεύθερη και πετούσε στον σκοτεινό ουρανό...
Έτσι "πέταξε", με τα φτερά να λαμπυρίζουν και το χνούδι της να γυαλίζει μες στο φως... Έτσι δεν ήταν μόνο το χρυσαφί υγρό και το φως που την έκαναν να φαντάζει όμορφη, αλλά τ' ανοικτά φτερά...
σχόλια