Για την συγγραφή αυτού του άρθρο αφορμίστηκα από μία ημερίδα κπαιδευτικών και μια συζήτηση που είχα με κάποιους εκπαιδευτικούς. Όλα τα λόγια τους με έβαλαν σε σκέψεις, αλλά πάνω από όλα σε σκέψεις με έβαλε το γεγονός ότι τα σχολεία που κάνουν κατάληψη πανελληνίως είναι πολλά, και όλα τα παιδιά έχουν αγανακτήσει και νιώθουν απεγνωσμένα και έχουν χάσει κάθε ελπίδα.
Ποιο είναι το σχολείο που θέλουμε ;
Θέλουμε το σχολείο της ευκαιρίας. Το σχολείο που δεν θα μας αντιμετωπίζει ως μηχανές αποστήθισης αλλά ως σκεπτόμενα όντα με κρίση που ετοιμάζονται να αναλάβουν τα ηνία του κόσμου ολόκληρου.
Εδώ λοιπόν θα γράψω πως ονειρεύομαι το τέλειο σχολείο.
Σε ένα τέλειο σχολείο θα ξυπνάω κάθε μέρα και θα ανυπομονώ να πάω σχολείο, διότι δεν θα κάνω μάθημα σύμφωνα με την εκάστοτε ύλη αλλά θα γεμίζω το κουβαδάκι των γνώσεων μου με καινούργιες, ενδιαφέρουσες, στις οποίες θα οδηγούμαι με ερευνητικές εργασίες, με την βοήθεια των καθηγητών και με την λεγόμενη ομαδοσυνεργατική μέθοδο. Στο τέλειο σχολείο οι σχέσεις με τους συμμαθητές μου θα είναι "υγιείς", σαφώς και θα υπάρχουν διαφωνίες, αλλά θα αλληλοσεβόμαστε τις απόψεις μας και θα επιχειρηματολογούμε. Θα υποχωρούμε, δεν θα συμβιβαζόμαστε και θα ανακαλύπτουμε τα ταλέντα του καθενός και θα τα αξιοποιούμε στο έπακρο, θα αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Ένα τέλειο σχολείο δεν θα έχει άσπρους βαρετούς τοίχους, αλλά τοίχους διακοσμημένους με ζωγραφιές παιδιών, θα έχει προαύλιο για να παίζουμε , θα έχει κάδους ανακύκλωσης, θα έχει μικρούς κήπους. Σε ένα τέλειο σχολείο οι καθηγητές θα είναι συνοδοιπόροι μου, θα έρχονται στη θέση μου και θα με αντιμετωπίζουν όχι ως μέρος ενός συνόλου αλλά ως σύνολο αυτούσιο.
Όσον αφορά τους παιδαγωγικούς τομείς, οι ποινές που θα επιβάλλονται στα παιδιά θα είναι εθελοντικές εργασίες (εφόσον συμφωνήσουν τα ίδια) όπως επίσης θα συζητούν ότι τους απασχολεί με τους εκπαιδευτικούς και με τους συμμαθητές τους. Θα απολογούνται, θα συγχωρούν. Οι καθηγητές θα έχουν επίσης συμβουλευτικό ρόλο, θα αντιμετωπίζουν τους μαθητές τους ως παιδιά τους , ως μια πρόκληση, να ανακαλύψουν τι κρύβουν μέσα τους και να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους. Έτσι όχι μόνο θα μαθαίνουν τα παιδιά αλλά και οι εκπαιδευτικοί. Θα γεφυρωθούν οι σχέσεις μαθητή-καθηγητή, ο καθηγητής δεν θα αντιμετωπίζεται με ελιτίστικο τρόπο ή ως αυθεντία αλλά ως ένα άτομο δίπλα στον μαθητή να του δώσει τα ερεθίσματα να ερευνήσει και να καταλήξει σε συμπέρασμα.
Στον τομέα των σχέσεων των μαθητών μεταξύ τους, τα παιδιά δεν θα έχουν ούτε ανταγωνισμό μεταξύ τους ούτε θα προσπαθούν να αναδείξουν τον καλύτερο. Τα παιδιά θα σέβονται και θα θαυμάζουν την διαφορετικότητα, θα αγνοήσουν όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Θα αποκομίσουν πολλά. Ξοδεύουν στο σχολείο μέχρι και 35 ώρες την εβδομάδα, φαντάζεστε την πίεση που θα έχουν εάν το κλίμα σε αυτό το σχολείο είναι"βαρύ" εάν καταπιέζονται και προσποιούνται ; Η ψυχολογική πίεση είναι πολύ μεγάλη και αρκετές φορές μπορεί να εκφραστεί με βία. Το σχολείο αποτελεί την πρώτη κοινωνική ομάδα στην οποία εντάσσεται ένας μαθητής αμέσως μετά την οικογένειά του. Εκεί καλείται να δείξει και να διαμορφώσει, ιδιαίτερα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, την προσωπικότητά του χωρίς η θέση που έχει στην οικογένεια του να παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Το παιδί ως ανεξάρτητο άτομο έρχεται αντιμέτωπο με διάφορες καταστάσεις που θα το διδάξουν πολλά πράγματα για τη ζωή. Τι θα συμβεί λοιπόν έαν βγάλει τα λάθος συμπεράσματα;
Αναφορικά με τον περιβαλλοντικό τομέα, ένα παιδί πρέπει να μάθει να αγαπά και να προστατεύει την γη, το περιβάλλον του. Δεν θα πετά σκουπίδια στο προαύλιο, θα ανακυκλώνει , θα φροντίζει τους κήπους του σχολείου του, θα αναλαμβάνει δεντροφυτεύσεις, θα διοργανώνει ενημερώσεις για την κατάσταση του πλανήτη μας. Γενικά το παιδί θα οικειοποιείται με την φύση και το περιβάλλον και θα το νιώθω ως το ευρύτερο σπίτι του.Ποιος θέλει το σπίτι του να καταστρέφεται ; Κανείς! Επιπλέον το παιδί θα ενημερώνεται για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, και κυρίως αυτές που προέρχονται από φυσικούς πόρους και πως η εκμετάλλευση τους αποτελεί μια δίοδο ανάπτυξης.
Σε σχέση με το ρόλο των διάφορων κοινοτήτων του σχολείου πιστεύω ότι είναι καταλυτικός. Ένας ενεργός σύλλογος γονέων και κηδεμόνων μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τα παιδιά και να συνεργαστεί με το σύλλογο διδασκόντων. Ένας πρόθυμος, ανοιχτός στις προτάσεις σύλλογος διδασκόντων θα δοκιμάσει, θα ερευνήσει και θα συζητήσει. Ακόμα και η καθαρίστρια του σχολείου μπορεί να βοηθήσει, όπως και ο υπεύθυνος κυλικείου. Εάν το φαγητό είναι υγιεινό και αποδεκτό από τους μαθητές τότε πιάνουμε έναν άλλο τομέα , ίσως τον σημαντικότερο από όλους καθώς εάν δεν υφίσταται αυτός δεν υπάρχουμε ούτε εμείς, ο τομέας της υγείας. Ο καθαρισμός του σχολείου μπορεί να γίνεται με οικολογικό τρόπο και χωρίς χημικά που μολύνουν την ατμόσφαιρα και τις περισσότερες φορές είναι και αναποτελεσματικά.
Τέλος, θα ήθελα ένα τέτοιο σχολείο να είναι δημόσιο και κάθε παιδί να έχει δικαίωμα εγγραφής. Η εμπορευματοποίηση της παιδείας στη σημερινή εποχή είναι ασύλληπτη. Οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων πλουτίζουν, οι περισσότεροι καθηγητές δημόσιας εκπαίδευσης (να μην ξεχνάμε ωστόσο και αυτούς που με πενιχρό μισθό διδάσκουν τα παιδιά τη ζωή, και δεν τους μεταδίδουν μονάχα γνώσεις) εφησυχάζουν στην ύπαρξή των φροντιστηρίων και οι μαθητές δεν αναγνωρίζουν την ποιότητα του μαθήματος του σχολείου, το απαξιώνουν εμμέσως. Η παιδεία είναι ένα αγαθό που πρέπει να προσφέρεται ανεξαιρέτως σε κάθε παιδί χωρίς αυτό να πληρώνει ούτε ένα cent. Οι ευκαιρίες πρέπει να είναι ίδιες. Τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε σε φροντιστήρια δεν πρέπει να υστερούν. Καθώς επίσης πρέπει να παρέχεται γκάμα εξωσχολικών προγραμμάτων ώστε το παιδί να ανακαλύψει τα ταλέντα και τα δυνατά του σημεία.
Μπορείτε να συλλογιστείτε, τα παιδιά που θα αποφοιτούσαν από τέτοια σχολεία ; Τις γνώσεις, την συμπεριφορά, τις φιλίες, και την "κουλτούρα" που θα είχαν αποκομίσει; Μια γενιά απόφοιτη από τέτοια σχολεία δεν θα μπορούσε να φέρει την ανατροπή στον τόπο μας ; Άρα δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί η κυβέρνηση δεν δίνει σημασία στην παιδεία. Είναι σαφές πως τα μορφωμένα παιδιά είναι αυτά που θα αντιδράσουν και δεν θα συμβιβαστούν, είναι τα παιδιά που θα αλλάξουν το μέλλον μας και την κοινωνία, το σύστημα ολόκληρο.
Όλα αυτά ακούγονται τόσο ουτοπικά, τόσο μακρινά και όμως, δεν παύουν να είναι όνειρα για τον οποιοδήποτε μαθητή.
σχόλια