Τελικά η ευτυχία θέλει κότσια…*

Καθημερινά γύρω μας εγκλωβισμένοι άνθρωποι που ΤΡΕΜΟΥΝ να κάνουν ένα βήμα παραπέρα...

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ σε σχέσεις και συμβιώσεις χωρίς νόημα... Ζευγάρια που μένουν ο ένας με τον άλλον ενώ δεν έχουν πλέον τίποτα να μοιραστούν, ενώ δε νιώθουν τίποτα ο ένας για τον άλλον, μόνο και μόνο γιατί φοβάται ο καθένας τους να βασιστεί στον εαυτό του και να πάει παραπέρα... Φίλοι που συγκατοικούν ενώ σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, γιατί τρέμουν να εξερευνήσουν το άγνωστο ο καθένας μόνος του... Γονείς και παιδιά που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να ζουν χωριστά δεν το κάνουν, γιατί δυσκολεύονται να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους και να απεξαρτητοποιηθούν ο ένας από τον άλλον. Κι έτσι όλοι συνεχίζουν και τρέφονται καθημερινά ο ένας από τη μιζέρια του άλλου και χάνουν την ευκαιρία να ζήσουν, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω, να πατήσουν στα πόδια τους και να βρουν το κομμάτι ευτυχίας που τους αναλογεί...

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ στη μιζέρια τους και στην παθητική αποδοχή των δυσκολιών της ζωής, αρνούνται να δουν παραπέρα, αρνούνται να καταλάβουν ότι η χαρά πηγάζει πρώτα από μέσα μας κι έπειτα κρύβεται στα μικρά καθημερινά της ζωής...

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ σε καταστάσεις που δεν τους ταιριάζουν, αλλά χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να τις αλλάξουν...

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ σε μια ζωή επιφανειακή, χωρίς συναισθήματα και πάθος, γιατί έτσι πιστεύουν ότι προστατεύονται και δεν πληγώνονται... Έτσι δεν απογοητεύονται... Ούτε και γοητεύονται όμως... Και το μόνο που καταφέρνουν είναι να χάνουν στιγμές, να χάνουν χαρά, να χάνουν ανθρώπους...

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ στη μιζέρια τους και στην παθητική αποδοχή των δυσκολιών της ζωής, αρνούνται να δουν παραπέρα, αρνούνται να καταλάβουν ότι η χαρά πηγάζει πρώτα από μέσα μας κι έπειτα κρύβεται στα μικρά καθημερινά της ζωής... Αρνούνται να δουν με άλλο μάτι της ομορφιές της πόλης τους, της φύσης, μιας απλής βόλτας, ενός χαμόγελου, της τέχνης, της αγάπης που κάποιοι άλλοι, που δε φοβούνται τόσο, τους προσφέρουν απλόχερα...

Η ευτυχία θέλει κότσια τελικά. Θέλει κότσια για να πιστέψεις σε σένα, να απεγκλωβιστείς από ότι σε κρατάει πίσω, να τολμήσεις, να δεις το θετικό σε κάθε τι που σου συμβαίνει καθημερινά, να απελευθερώσεις το παιδί μέσα σου & να ζήσεις...

Γιατι μόνο το παιδί μέσα σου θυμάται να εκτιμάει την κάθε μέρα και βλέπει τη χαρά σε κάθε στιγμή... Και θέλει κότσια, θέλει τόλμη για να μη χάσεις ποτέ αυτό το παιδί...