Ένα κορίτσι κάποτε με ρώτησε, τι άλλο θα ήθελες να ήσουν εκτός από αυτό που είσαι. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Την κοίταζα σιωπηλός χωρίς να ξέρω τι να της πω. Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Μέχρι που ένα βράδυ αποφάσισα να της γράψω την απάντηση σε μια λευκή σελίδα. Όλα ξεκίνησαν από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.
Θα ήθελα να ήμουν το χαρτόκουτο που σκεπάζει τους άστεγους συμπολίτες μας, που κάποτε είχαν δουλειά και όνειρα. Θα ήθελα να ήμουν ανθεκτικό στο κρύο και στη βροχή.
Θα ήθελα να ήμουν τα δάκτυλα της αλβανίδας καθαρίστριας που πλένει τα σκαλιά της απέναντι πολυκατοικίας. Τα ροζιασμένα χέρια της έχουν μια ασυνήθιστη αθωότητα.
Θα ήθελα να ήμουν τα μάτια και η καρδιά του Τσε, την εποχή που ταξίδεψε στη Λατινική Αμερική, πριν ακόμα εμπλακεί στην επανάσταση. Τι ήταν άραγε αυτό που τον επηρέασε ώστε να αφήσει τη συμβατική ζωή ενός γιατρού και να κυνηγήσει το όνειρο της αλλαγής; Ίσως τελικά η αδικία δεν γνωρίζει γεωγραφικά όρια και ημερολογιακά έτη παρά μόνο σκυμμένα κεφάλια και παιδικά κλάματα.
Θα ήθελα να ήμουν συνεργάτης του Παπανικολάου και να βοηθούσα, ώστε να σωθούν χιλιάδες γυναίκες από το καρκίνο.
Θα ήθελα να βρισκόμουν στη δεκαετία του εξήντα σε κάποιο στούντιο ηχογράφησης στη Νέα Υόρκη και να άκουγα πρώτος το χαμόγελο της Τσοκόντα του Χατζιδάκη. Μόνο αν ή ανθρωπότητα αντιληφθεί τέτοιες μελωδίες, έχει πιθανότητες να σωθεί.
Θα ήθελα να ήμουν ένα πουλί με μυτερό ράμφος και να εισβάλλω στο σπίτι κάθε μικροαστού Έλληνα. Να του σκίζω την ακριβή του κουρτίνα για να βλέπει τη ασχήμια και την ένδεια που υπάρχει στους δρόμους.
Θα ήθελα να ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα έβλεπε τον φορτίνο Σαμάνο, πριν την εκτέλεση στο Μεξικό, το 1910. Θα ήθελα να καπνίσουμε μαζί ένα τσιγάρο και να τον ρώταγα, αν η βαθιά γαλήνη επέρχεται μόνο από τη ζεστασιά ενός ονείρου που δεν σταματάς να ακολουθείς. Μπορεί και να τον άγγιζα, θέλοντας να διαψεύσω όλες μου τις αμφιβολίες ότι είναι ένα δημιούργημα των ποιητών.
Θα ήθελα να ήμουν η ένεση που κάνουν οι γιατροί στα υποσιτισμένα παιδιά της Αφρικής. Τα πρόσωπα αυτών των παιδιών αποδεικνύουν περίτρανα, πως η πρόοδος δε σημαίνει κάποιο ακριβό iphone, αλλά να
υπάρχουν σε όλη την υφήλιο άτομα με γερά δόντια και με στόματα που δε μυρίζουν από τη πείνα.
Θα ήθελα να ήμουν τοίχος σε όλα τα κελιά, κατά τη διάρκεια της χούντας. Να ζέστανα ή να δρόσιζα όλους τους αγωνιστές και να τους ψιθύριζα στο αυτί ότι η δημοκρατία είναι η πιο όμορφη γυναίκα που γεννήθηκε σε αυτό τον κόσμο. Άξιζε με το παραπάνω να παραβλέψεις το προσωπικό σου εγώ, για να κοιμηθείς κάποια βράδια μαζί της.
Θα ήθελα να ήμουν φάκελος στις εκλογές που θα γίνουν στη χώρα μας. Θα ήθελα όσοι θα τοποθετήσουν το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής, να μεταμορφωθώ την ίδια στιγμή, σε ένα από τα πρόσωπα των παιδιών τους. Και να τους ρωτήσω, αν είναι πραγματικά σίγουροι, για αυτό που πράττουν. Ο φασισμός είναι μίσος, αμάθεια και ένα βαθύ κόμπλεξ για αυτό που είσαι και για αυτό που θα ήθελες να γίνεις.
Θα ήθελα να ήμουν το στυλό του Μάνου Ελευθερίου, καθώς έγραφε τα ''παραπονεμένα λόγια''. Γιατί είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. ''Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από τη κούνια μας.''
Θα ήθελα να ήμουν κάθε μικρό αγόρι που τα βράδια βλέπει στα όνειρα του, καράβια που πλέουν στο άγνωστο χωρίς καπετάνιους αλλά μόνο με επιβάτες. Γιατί η αίσθηση και το όραμα για το διαφορετικό, είναι καλύτερα από οποιαδήποτε πυξίδα.
Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, ξέχασα ποιο ήταν το κορίτσι που αναφέρθηκα στην αρχή. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο. Ίσως ο συγγραφέας είναι σα το πολεμιστή που ανακαλύπτει εχθρούς για να πολεμήσει ή μήπως πάλι όχι....
σχόλια