Υπάρχει αυτός ο «Θεός» στον οποίο πιστεύω. Είναι τιμωρός και ταυτόχρονα σωτήρας. Είναι αυτή η δύναμη που με κυριεύει κάθε φορά που σκέφτομαι. Όλα τα επίπεδα της σκέψης, από τη σύλληψη μιας ιδέας μέχρι το λόγο και την έκφρασή της, κρίνονται από Αυτόν τόσο αυστηρά και τελικά αποδεικνύονται ελλιπή, ανόητα, και σίγουρα από πολύ καλύτερούς μου ήδη ειπωμένα. Έτσι από το στάδιο ακόμη της ιδέας τα παρατάω αποκαρδιωμένη και ασχολούμαι βιαστικά με κάτι άλλο, για να αποφύγω την ταπείνωση της μικρότητάς μου.
Ο «Θεός» ενσαρκώνει, νομίζω, το μεγαλύτερο πνευματικό φόβο. Είναι αυτός ο φόβος που με ανάγκασε να προσθέσω τη λέξη «νομίζω» στην προηγούμενη πρόταση. Συνήθως τον «Θεό» τον ξυπνούν τα λόγια. Όταν κάποιος επιχειρεί κάτι να προσθέσει σε μια κουβέντα, ή να εκφράσει μια άποψη, αυτό το κάτι εξοργίζει το «Θεό». Μπροστά στην αβυσσαλέα γνώση του κάθε θνητή ιδέα μοιάζει κενή, τιποτένια και μικρή, πολύ μικρή για εκείνον. Ο «Θεός» εκδικείται τον ομιλητή με την ωμή αποκάλυψη της μικρότητάς του. Αυτή η αποκάλυψη γίνεται σε μορφή φόβου πώς ό,τι και αν πει ο κάποιος δε θα έχει καμία σημασία, δε θα προσθέσει τίποτα καινούριο στην πραγματικότητα του κόσμου. Το πολύ να ικανοποιήσει την εγωιστική του ανάγκη οι άλλοι να μάθουν τις απόψεις του. Αυτός ο κάποιος σαστίζει, δε θέλει φυσικά να είναι και μικρός και εγωιστής. Αποφασίζει να μη μιλήσει και ίσως αλλάζει την κουβέντα στο τι θα παραγγείλουν για φαγητό. Και ο «Θεός» ευχαριστημένος αναπαύεται κοιτώντας ολοκάθαρα την αλήθεια που ο κάποιος δεν μπορούσε να δει.
Υπάρχει βέβαια ένα κόλπο για να ξεφύγεις από το «Θεό». Να σκέφτεσαι πολύ καθαρά αυτό που θες να πεις, να μην το εκφράζεις όμως ποτέ. Και αν μπεις σε αυτήν την ανυπόφορη για τον εγωισμό σου φυλακή μπορείς να είσαι, πιστεύεις, ελεύθερος να δεις την αλήθεια. Ο «Θεός» πια δεν ακούει λόγια που πρόκειται να βγουν από το στόμα σου. Διψασμένος όμως για εκδίκηση σε όποιον προσβάλει την αλήθεια, αρχίζει να ακούει τις σκέψεις σου και να σε τιμωρεί ανελέητα γι' αυτές. Και έτσι, καταρρακωμένος συνηθίζεις να σκέφτεσαι μόνο το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Ακόμα και η ψευδαίσθηση της πλήρους αλήθειας μένει μακριά και εσύ μένεις ικανοποιημένος από αυτήν την απόσταση, νιώθεις ασφαλής, γιατί ξέρεις ότι είσαι πολύ λίγος για τέτοια. Και όλοι είμαστε θεοσεβούμενοι και ευτυχείς με την άγνοιά μας.
Όσο ακόμα συνειδητοποιώ τι μου συμβαίνει αποφάσισα να ξεμπροστιάσω τον Τιμωρό. Να γράψω γι' αυτόν, για το τι κάνει, σε μορφή φιλοσοφίας. Μα βαφτίσω τα λόγια μου σημαντικά και να τα εκφράσω με σοβαροφάνεια. Θα δεχτώ τα πυρά του και τα δέχομαι με κάθε λέξη που γράφω, αλλά σε μια στιγμή παρόρμησης θα δείξω τα λόγια μου σε άλλους κάποιους. Θα αποδεχτώ τη μικρότητά μου και από αυτήν την ασήμαντη καρέκλα θα μιλώ από δω και μπρός έχοντας το «Θεό» ως σωτήρα, που με πιέζει να τον αποστομώσω με την πιο αληθινή μου ιδέα. Και ακόμη και αν ποτέ δεν φτάσω ούτε κοντά σε μια τέτοια, τουλάχιστον θα μπορώ να ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται.
σχόλια