Θυμάσαι;Σου είχα πει δεν μπορώ να γράφω αλήθειες.Τις αλήθειες τις ζεις,είτε έντονα είτε όχι.Αλλά εγώ θέλω να ζω δικές μου αλήθειες,δικές μου εικόνες,φανταστικές,να τις ζω όσο πιο έντονα γίνεται.
Θυμάσαι;Καθόμασταν και μιλούσαμε ώρες και γω προσπαθούσα να σε ακούσω και να μη χάνομαι στην αστρική ομορφιά των ματιών σου.Φύγαμε.Περπατούσαμε στο δρόμο,υπήρχε μόνο κενό,το κενό αυτό από τον καταιγισμό σκέψεων,το μόνο που άκουγα ήταν ο ήχος,ο θόρυβος των χιλιάδων αυτοκινήτων και η έντονη ανάσα του σκύλου που ήταν μαζί μας.
Θυμάσαι;Παραπάτησα,και το κενό που ένιωθα μετατράπηκε σε μουσική,τα φώτα χαμήλωσαν.Εσύ,μερικά βήματα πιο μπροστά,έτρεξα να σε προλάβω,σε σταμάτησα και σου είπα πόσο πολύ σε θέλω,σε φίλησα.
Ο κόσμος μου τελείωνε εκεί.Άρχισε να βρέχει,χορεύαμε στη βροχή,γελούσαμε και τα γέλια μας έδιναν ζωή στην μεταμεσονύχτια ησυχία του δρόμου.Χορεύαμε στη βροχή και τα υγρά κορμιά μας ενώνονταν σαν ένα,οι ανάσες μας βαριές από το πάθος της στιγμής.Με την άκρη του δαχτύλου μου ακούμπησα τον υγρό λαιμό σου.Ο ήχος της έντασης δυνατός.
Θυμάσαι;ο θόρυβος της πόρτας που έκλεισε από τη δύναμη του πάθους ακούστηκε σε όλο τον σκοτεινό διάδρομο.Η μουσική άλλαξε,άγρια μουσική,πιο έντονη.Ρυθμός τάνγκο.Σε πιάνω από τη μέση.Χορεύουμε.Ακολουθώ τα βήματα σου.Ο χώρος ένα άδειο δωμάτιο στο κέντρο της βουβής Αθήνας.Απομονωμένοι από τον έξω κόσμο συνεχίζουμε το χορό.
Τα σώματα μας ιδρώνουν,μυρωδιά σάρκας που ξεχειλίζει από πάθος.Από τον ιδρώτα,το μολύβι στα όμορφα,εκφραστικά σου μάτια τρέχει.Είσαι το ίδιο όμορφη.
Η μουσική γίνεται ακόμα πιο έντονη.Τα βήματα γρήγορα.Τα χέρια μου σφίγγουν το υγρό κορμί σου.
Φιλί,ένα φιλί πάθους,τραβάω τα σγουρά μαλλιά σου.Πέφτουμε στο πάτωμα.Έρωτας έντονος.
Σημάδια στα σώματα μας,σημάδια πάθους.Η μουσική τελειώνει γρήγορα.βογκητό στο χώρο και η βροχή ακούγεται στα παλιά παράθυρα. Κορύφωση.
Θυμάσαι;
σχόλια