Έρχονται και σου δίνουν ένα φυλλάδιο, συνήθως κοπέλες με κόκκινο μαλλί και piercings, άλλωτε μαυροντυμένοι, χαλαροί τύποι με κοτσάκι και σου υπενθυμίζουν τη συνέλευση της σχολής την Τετάρτη, τα δικαιώματά σου ως φοιτητής και σε άλλες περιπτώσεις, ακόμη και ως μαθητής.
Πείθεσαι πως χαρακτηρίζεσαι από πολιτική άγνοια και πως είναι πράγματι ντροπή που δεν έχεις διαβάσει το
κεφάλαιο του Μαρξ, ούτε ξέρεις αναλυτικά τι έγινε στη ρωσική επανάσταση ή αρχίζεις τελοσπάντων να νιώθεις ένα είδος μετάνοιας που δεν πηγαίνεις τόσο συχνά σε πορείες, ή και να πηγαίνεις αυτό δε φτάνει.
Σε περίπτωση που πρόκειται για παράταξη συνήθως αριστερίζουσα που ταιριάζει με τα ιδανικά σου, συνασπίζεσαι, πηγαίνεις σε συζητήσεις που προβάλλουν την αναγκαιότητα της δράσης, και ελπίζεις και εσύ σε αυτή την αναγκαιότητα, γιατί είναι κάτι που πλήττει και εσένα τον ίδιο, τη μητέρα σου που είναι άνεργη, τις σπουδές σου στην επαρχία που με δυσκολία λαμβάνουν χώρα, τις μειώσεις και την ακρίβεια και όλα τα σχετικά.
Σε περίπτωση που πρόκειται τώρα για δεξιά παράταξη, αποδέχεσαι πως δεν υπάρχει πολιτικό περιεχόμενο, ή τουλάχιστον σε κάνουν να πιστεύεις πως υπάρχει κάποιο, αλλά σίγουρα παραδέχεσαι πως πας για να πιεις δωρεάν, να περάσεις καλά ή ακόμη και να τα φτιάξεις με τον όμορφο μελαχρινό από την Ψυχολογία. (πράγμα διόλου δύσκολο).
Βλέποντας τα πράγματα από μια πιο κοντινή σκοπιά, και έχοντας αποφασίσει να μην παραιτηθείς, αρχίζεις να παρατηρείς να γίνεσαι μέλος, να συμμετέχεις και να εξάγεις συμπεράσματα.
Κάποια στιγμή το μυαλό σου βουίζει, καθώς εισέρχονται και εξέρχονται μαρξιστικά ερεθίσματα, και καθώς ακούς φωνές και διαφωνίες, αλλά παραμένεις γιατί τα συντρόφια έχουν πει πως έτσι θα βελτιωθεί η κατάσταση , και το έχεις ανάγκη αυτό, πραγματική ανάγκη.
Καθώς περνά ο καιρός, διαπιστώνεις, πως παρά όλες τις ελπίδες που είχες στην ουσία δεν αλλάζει κάτι. Στις συνελεύσεις συνεχίζουν να τσακώνονται οι μεν με τους δε, πιστεύοντας ο εκάστοτε πως είναι ικανότερος, και καλύτερος, οι πορείες τελειώνουν, και έχουμε μαζευτεί πολλοί,αλλά πάλι τα μέτρα ψηφίστηκαν και πάλι η αξία του ανθρώπου δεν κατανίκησε την αξία του κεφαλαίου, και ακόμη χειρότερα, βλέπεις τα συντρόφια να τσακώνονται μεταξύ τους, να κράζει το ένα το άλλο γιατί η πεποίθηση για τα έθνη δεν είναι όσο σοσιαλιστική θα έπρεπε να είναι ή γιατί στο καλοκαιρινό camping παίχτηκαν διάφορα.
Βλέποντας τα πράγματα από μια πιο βαθιά σκοπιά, διακρίνω τόσο έντονα την ανάγκη του <<ανήκειν>>, την ανάγκη του ταυτοτικού προσδιορισμού, ακόμη και από μία παράταξη, την ανάγκη για φίλους, για ένα είδος αναγνώρισης και τόνωσης της διαφορετικότητάς μας, για ένα είδος συνειδησιακής ευρυθμίας, ότι δηλαδή εγώ παλεύω, εγώ κάνω αυτό που περνά από το χέρι μου, εγώ θυσιάζομαι.
Νομίζω πως ο καθένας, που συμμετέχει σε μια νεολαία, προσπαθεί να ικανοποιήσει αυτές του τις ανάγκες, οι οποίες είναι βαθιά ψυχολογικές και υπαρξιακές, αλλά εκ των πραγμάτων οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να διακρίνουμε που αρχίζει και που τελειώνει η ουσία.
Γιατί, στην τελική, με το να αποκτάμε περισσότερα συντρόφια και να κράζουμε τους άλλους, μόνο λύση δεν επέρχεται, αλλά γινόμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν ελπίζουμε σε μια αλλαγή, στεκόμενοι, πολιτικά προσκήμενοι σε ένα κόμμα ή σε μία ιδέα, αυτό δε σημαίνει πως οραματιζόμαστε λιγότερο την αξιοπρέπεια και την κοινωνική ισότητα, ούτε πως δεν είμαστε αλληλέγγυοι μεταξύ μας.
Απλά, για 'μενα, αυτή η λεγόμενη ζύμωση, πρέπει να ξεπερνά ιδεολογικούς εγωισμούς, σνομπ συμπεριφορές, και αν είναι τόσο επιτακτικό όσο σήμερα, να ξεπερνά και εμάς τους ίδιους.
σχόλια