Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η είδηση η οποία μας προκαλέσει μεγάλη θλίψη. Αναφέρομαι στην θάνατο του φίλου, διπλανού, αδερφού, άγνωστου Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η υπόθεσή του, ανέσυρε δυσάρεστες για μένα μνήμες, από την εποχή που και εγώ υπήρξα (ας μου επιτραπεί η χρήση του ονόματος) "Βαγγέλης".
Μεγάλωσα σε επαρχιακή πόλη της Β. Ελλάδας σε μια εποχή όπου ήταν, υποτίθεται (λέω υποτίθεται γιατί σήμερα 20 χρόνια μετά η κατάσταση έχει παραμείνει σχεδόν ίδια), δυσκολότερη για όλους εμάς.
Όντας μαθητής λυκείου, θυμάμαι πάντοτε τον εαυτό μου να κάθομαι μέσα στην αίθουσα κατά την διάρκεια των διαλειμμάτων φοβούμενος να βγω έξω στην αυλή. Βλέπετε δεχόμουν φραστικές επιθέσεις και σχόλια εξαιτίας του ότι δεν μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο ή να κάνω φιγούρα με την μοτοσυκλέτα (ο κάθε "άντρας" που σέβονταν τον εαυτό του έπρεπε να έχει αυτές τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντα). Πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνω τελευταίος από το αστικό για να πάω στο σχολείο.
Ωστόσο, ευτυχώς για μένα, ήμουν δυνατός χαρακτήρας και από ένα σημείο και μετά δεν έινα σημασία σε ότι και αν μου έλεγαν. Λένε πως το τέρας πεθαίνει από την πείνα όταν σταματάς να το τρέφεις. Το σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το γεγονός της μοναξιάς. Παντού η λέξη "μόνος" αντηχεί στο μυαλό μου. Η απομόνωση η οποία ύπουλα έρχεται και είναι γέννημα μιας ενοχικότητας και μάλιστα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Πολλές φορές και κατά τα επόμενα χρόνια ένιωθα ενοχικός απέναντι στο ίδιο μου το "εγώ" και στην ίδια μου την ύπαρξη. ήταν λες και ευχόμουν να μπορώ κοιτάξω σε έναν καθρέφτη δίχως να δω το είδωλό μου μέσα του. Μεγαλώνοντας κάθε στοιχείο αδικαιολόγητης ενοχής έσβησε από μέσα μου. Ίσως κατάφερα να το σκοτώσω εγώ ο ίδιος. Σήμερα, χρόνια μετά, στην ηλικία των 35 ετών είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπάει τον εαυτό του ωστόσο όμως, όντας κάτοικος επαρχιακής πόλης αναγκάζομαι να ζω διακριτικά αναφορικά με τις ερωτικές μου επιλογές.
Ο κάθε χαρακτήρας είναι σαφώς διαφορετικός καθώς επίσης και ο βαθμός δύναμης που έχει ο καθένας από εμάς να αντιμετωπίσει τους "δράκους". Ο εαυτός μας σαν ανθρώπινη ύπαρξη και οντότητα είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε. Όσο για τους φοβερούς δράκους; Πολλές φορές είναι τόσο μικροί και ασήμαντοι σε μέγεθος όσο μια σαύρα. Όσο "ευαίσθητος" και να είναι ο καθένας, αναπνέει το ίδιο, αγαπάει το ίδιο και έχει δικαίωμα να ζήσει το ίδιο αξιοπρεπώς.
Ελπίζω πως θα πάψουν οι δηλητηριώδεις γλώσσες των "κριτών" και των "δημίων", ελπίζω πως δεν θα υπάρξουν άλλα θύματα. Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου δεν θα "λιθοβολείται" κάποιος επειδή απλά...ζει.
Όχι άλλα θλιμμένα βλέμματα τα οποία φωνάζουν αυτό που το στόμα δεν μπορεί!
σχόλια