Τα δάχτυλα είναι δύο. Και χωράνε ίσα - ίσα στην μικρή τσέπη. Είναι που το μέσα μου, λέει πως αυτή είναι μια τσέπη για ολιγαρκείς. Είναι μια τσέπη - ρε παιδί μου - για τα λίγα, τα ψιλά, εκείνα που περισσεύουν. Κι όμως εκεί μέσα, χωράει ολάκερη ζωή. Η σκέψη μου ανεβαίνει με λαχάνιασμα τα σκαλιά. Και φτάνει κάπου εκεί που ξέρω πλέον πως ετούτη εδώ η... «μικρά» είναι προορισμένη να τονίζει και να υπερθεματίζει τα μεγάλα. Σαν κάποτε που βάζανε στις τιμές το ,99 με ότι ψηφίο από μπροστά και νόμιζες πως το προϊόν που αγοράζεις έχει αγοραστική αξία το ψηφίο που προηγείται του κόμματος... Κάπως έτσι. Και τους έμειναν αμανάτι στα χρόνια που κύλησαν, αυτές οι μικρές τσέπες.
Τριγυρνάει το μυαλό μου εδώ και μέρες μια ιδέα, να την ξεχαρβαλώσω αυτή τη μικρή τσέπη. Λες και το ίδιο το σύστημα με χλευάζει που δεν έχω να γεμίσω τις μεγάλες και αρκούμαι όπως - όπως στις μικρές. Και ύστερα, έχεις και την λογική του κοινού νου, να σου «τρώει» τον γιακά της υπομονής, πως θα έρθουν μεγαλύτερες μέρες. «Κοίτα, ακόμη και οι μέρες μεγάλωσαν. Το φως της μέρας διαρκεί περισσότερο μήνα το μήνα», μου είπε ο μανάβης στην Μοδιάνο περιχαρής. Λες και του είπαν ότι θα αυξηθεί ο μισθός του. Ναι, εντάξει, δεν λέω. Σαφώς δεν είναι όλα μαύρα γύρω μας. Όχι. Προς Θεού. Έχουν πλέον αυτό το μεταμοντέρνο μοτίβο από τις «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι». Λες κι άμα ήταν μια πάνω, μια κάτω, θα είχαμε πρόβλημα πως να τις ονομάσουμε...
Ξαναβάζω τα δάχτυλα στο μικρό τσεπάκι και ψαχουλεύω μέχρι όσο πάει το τέρμα του. Σαν τη νοημοσύνη κι αυτό, μια φόδρα το συγκρατεί και δύο μεταλλικά τρουκς στις άκρες του. Κάτι όμως δεν μου κολλάει. Καλά το μέγεθός του. Θα γίνει της μόδας πλέον να μικραίνουν τις τσέπες και θα είμαστε όλοι μας ευχαριστημένοι που θα έχουμε την ψευδαίσθηση πως τουλάχιστον κι αυτά τα λίγα που λαμβάνουμε μπορούν να χωράνε σε... μικρά καλάθια. Γιατί όπως και να το κάνεις, το σύστημα δημιουργεί τις ψευδαισθήσεις ότι ναι μεν μπορεί να μικραίνουν όλα γύρω σου, αλλά και τα κουτάκια, οι τσέπες και... τα σπίτια που σου παρέχονται για να τα αποθηκεύσεις ή να τα φυλάξεις, είναι εξίσου μικρά, σχεδόν κουστουμαρισμένα στα μέτρα των λιλιπούτειων αναγκών σου. Κάποτε λέγαμε πως είχαμε μεγάλα σπίτια και δεν είχαμε φίλους να τα γεμίσουμε. Και τώρα, μεγάλωσαν οι παρέες και μίκρυναν τα σπίτια.
Θα τα βρούμε όλα. Μόνο άγχος δεν χρειάζεται. Οι τσέπες θα παραμείνουν σαν μικρά δείγματα της μεγάλης τσέπης που μέχρι πρότινος παρασιτικά γέμιζε με καθετί άχρηστο ή λιγότερο χρειώδες. Τώρα, επιστροφή στα ουσιώδη και τα άξια. Επιστροφή στα χρήσιμα και μετρημένα. Τόσα χρόνια, αραδιάζαμε και απλώναμε την ζωή μας, λες κι ήταν πραμάτεια σε λαϊκή. Πολύχρωμη, βαρυφορτωμένη και άχρηστη.
Τώρα ήρθε ο καιρός, να την συμμαζέψουμε την ριμάδα την ζωή. Να γυρίσουμε τα δάχτυλα στις μικρές τις τσέπες του παντελονιού και να φυλάξουμε εντός τους μόνο εκείνα που αξίζει να μας... αξίζουν. Πάνε πλέον οι μεγάλες τσέπες δίχως πάτο. Πάνε ανεπιστρεπτί - και καλά θα κάνουν - τα πολλά «θέλω» και εκείνα τα ατέλειωτα «μου αρέσει» που θόλωναν τις βιτρίνες των καταστημάτων. Και το κυριότερο, τα χέρια δεν θα κουράζονται να κρέμονται με τις μύριες σακούλες από τα αποφάγια μιας κοινωνίας που ντύνει την γύμνια της με σακάκια και ρούχα και παπούτσια. Αντιθέτως, τα χέρια, θα μάθουν να κάνουν αυτό που χρόνια ολόκληρα απεργούσαν εθελούσια. Να αγκαλιάζουν. Και να πορεύονται. Και να χαϊδεύουν. Και αν τύχει να ξανακάνουν το ταξίδι στη μικρή την τσέπη, ας κροταλίσουν μέσα της δύο τρία κέρματα. Ετούτα, δεν θα 'ναι κάλπικα.
σχόλια