Του Σεμπάστιαν.
Κι εκεί που πήγαιναν όλα καλά σύμφωνα με το σχέδιο Χρόνος-Υπομονή, κάθισε ανάμεσα μας ένας χαφιές! θα μου πεις πρώτη φορά είναι; Όχι. Όμως το σχέδιο είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Η κενή απόσταση των εφτά σκαμπό (νούμερο δημιουργικό) διακόπηκε από τον παραπονεμένο επί εσωτερικής προστακτικής νέο. Βέβαια πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη θέση του και θα αποκατασταθεί η γοητεία εμού και της εκθαμβωτικής ξανθιάς αριστερώς & παραπλεύρως - τι βλέμμα- !!!
Και να που ούτε λίγα λεπτά δεν προσπέρασαν κι ο ρουφιάνος αποδήμησε. Τώρα καθώς γράφω, στέλνω ενέργεια στο μυαλό της. Την σκέφτομαι και σίγουρα το νιώθει. Από τις κλεφτές ματιές της κατανοώ πόσο έχει γοητευτεί που διακρίνει έναν αλήτη να σημειώνει, ευνουχισμένο από την ομορφιά, παραμερίζοντας το συμφέρον της ηδονοβλεψίας και προσκολλημένο πάνω στο μικρό μπλοκάκι του. Κάθε μου κίνηση παραμονεύεται από ένα της χαμόγελο.
Φαντάζεται πως γράφω για αυτήν αλλά όσο δεν μπορεί να το αποδείξει ταλαντεύεται ανάμεσα στο παρελθόν της και το τώρα. Πόσο θα ήθελε να νιώσει ελεύθερη. Μέσα σε αυτόν τον οχετό ανθρώπων, πόσο θα ήθελε διακριτικά να γύρει τους ώμους της, σφαλίζοντας τα μάτια και ονειρεύοντας τον ερχομό του λιμανιού πλησιέστερα, να βγει αλώβητη από όλη αυτήν την ηδονοβλεψία που επιδέχεται απλά επειδή ευλογήθηκε με τα σύγχρονα πρότυπα γεννησιμότητας.
Ακόμα αναρωτιέται. Ακόμα ταλανίζεται. Θα ήθελα να μπορούσα ευγενικά να της αποπλανήσω το είναι και να την συντροφέψω. Όχι επειδή είμαι κι ο καλύτερος άνθρωπος. Αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες είναι η μόνη που κατανοεί την μοναξιά και την μοναχικότητα. Για κάποιους ανθρώπους το τέρμα δεν είναι ο θάνατος. Είναι η επιμήκυνση μιας συγκεκριμένης αναπνοής πάνω στον ιδιαίτερο φόβο μας. Δωμάτιο 101.
σχόλια