Ναι είχε διαβάσει. Πολύ. Πάρα πολύ. Είχε αφήσει την ζωή της στην άκρη για 9 μήνες και διάβαζε, δεν ήξερε πως να το κάνει καθώς τα προηγούμενα 2 χρόνια δεν έδινε σημασία σε οτιδήποτε αφορούσε το διάβασμα. Και ξαφνικά, αρχές Σεπτέμβρη το είπε: "θα δώσω Πανελλήνιες και θα τα σκίσω όλα!". Πώς όμως; Με τόσα κενά; Το πίστευε και το προσπάθησε. Έδινε το τρίτο της μάθημα και είχε κάνει ένα μικρο σκονάκι μέσα από τον αριστερό της καρπό, απλά για να είναι σίγουρη πως δεν θα το ξεχάσει. Άκουγε από την αρχή της σχολικής χρονιάς τα "SOS". Και δεν έπεσαν.
Οι προσπάθειες βούλιαξαν στο απόλυτο κενό και το μικρο σκονάκι που δεν φάνηκε πουθενά χρήσιμο ήταν πλέον καλυμμένο και δεν φαινόταν ότι κάποτε υπήρχε. Ήταν ματωμένο. Ναι, υπήρξε αυτοτιμωρία, και; Ποιος χέστηκε; πιάστηκε το χέρι της είπε και δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς και πάλι καλά δηλαδή γιατί δεν το ήθελε. Να πάνε στο διάολο όλοι, είπε, και συνέχισε το διάβασμα της. Έχει άλλα τόσα να δώσει. Έχεις άλλα τόσα να δώσεις. Όχι μαθήματα. Όχι ΜΟΝΟ μαθήματα. Έχεις να δώσεις αγάπη γαμώ το κέρατο μου, έχεις να προσφέρεις τόσα ακόμα, κανείς δεν θα σε ρωτήσει πόσα μόρια έβγαλες όταν θα σου φτιάχνει την μέρα μετά από 10 χρόνια.
Υπομονή, μαλάκες. Θα περάσουν. Δεν έχεις πολλά να περιμένεις από ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό όμως, καλώς ή κακώς, περιμένει από σένα και δεν πιστεύει πως θα τα καταφέρεις.
Απέδειξε το λάθος, και αυτό και όλους τους, πήγαινε γράψε και χαμογέλα.
σχόλια